Κάποτε άκουσα κάποιον ηλικιωμένο να λέει:
Για μένα, ακουγόταν σαν μια έξυπνη ατάκα, και δεν την σκέφτηκα πολύ. Χαμογέλασα και προχώρησα.
Αλλά καθώς μεγάλωνα, η ζωή ξεκαθάρισε σιγά σιγά το νόημα πίσω από αυτές τις λέξεις.
Άρχισα να παρατηρώ πώς μερικοί άνθρωποι έρχονται μόνο όταν έχουν πρόβλημα.
Όταν περνούν κάτι, σε θυμούνται.
Σε καλούν.
Σε ελέγχουν.
Στηρίζονται σε εσένα.
Αλλά μόλις καθαρίσει ο ουρανός τους, μόλις τελειώσει η κρίση, εξαφανίζονται σαν να μην υπήρξες ποτέ.
Και πονάει.
Όχι επειδή περίμενες κάτι σε αντάλλαγμα,
αλλά επειδή συνειδητοποιείς ότι ήσουν απλώς ένα μέρος για να κρυφτείς από την καταιγίδα, όχι κάποιος για τον οποίο νοιάζονταν πραγματικά.
Τώρα, κάθε φορά που κάποιος επιστρέφει στη ζωή μου κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας,
αναρωτιέμαι σιωπηλά:
«Θα με θυμούνται ακόμα όταν βγει ο ήλιος;» Επειδή η καλοσύνη δεν σημαίνει ότι είσαι χαλάκι εισόδου.
Και το να βοηθάς δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοπυρπολείσαι κάθε φορά που βρέχει.
Αυτές τις μέρες, επιλέγω τις ομπρέλες μου με σύνεση.
Για μένα, ακουγόταν σαν μια έξυπνη ατάκα, και δεν την σκέφτηκα πολύ. Χαμογέλασα και προχώρησα.
Αλλά καθώς μεγάλωνα, η ζωή ξεκαθάρισε σιγά σιγά το νόημα πίσω από αυτές τις λέξεις.
Άρχισα να παρατηρώ πώς μερικοί άνθρωποι έρχονται μόνο όταν έχουν πρόβλημα.
Όταν περνούν κάτι, σε θυμούνται.
Σε καλούν.
Σε ελέγχουν.
Στηρίζονται σε εσένα.
Αλλά μόλις καθαρίσει ο ουρανός τους, μόλις τελειώσει η κρίση, εξαφανίζονται σαν να μην υπήρξες ποτέ.
Και πονάει.
Όχι επειδή περίμενες κάτι σε αντάλλαγμα,
αλλά επειδή συνειδητοποιείς ότι ήσουν απλώς ένα μέρος για να κρυφτείς από την καταιγίδα, όχι κάποιος για τον οποίο νοιάζονταν πραγματικά.
Τώρα, κάθε φορά που κάποιος επιστρέφει στη ζωή μου κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας,
αναρωτιέμαι σιωπηλά:
«Θα με θυμούνται ακόμα όταν βγει ο ήλιος;» Επειδή η καλοσύνη δεν σημαίνει ότι είσαι χαλάκι εισόδου.
Και το να βοηθάς δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοπυρπολείσαι κάθε φορά που βρέχει.
Αυτές τις μέρες, επιλέγω τις ομπρέλες μου με σύνεση.
Από το διαδίκτυο
3 σχόλια:
Πολύ σωστό αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έτσι ήμαστε, ελπίζω να χωρέσω σε μια άκρη της ομπρέλα ☔ σας.
Αναρωτιέστε άραγε μήπως κάνατε κι εσείς ακριβώς το ίδιο σε ανθρώπους που νοιάζονταν για εσάς; μήπως πουλήσατε εντελώς ανθρώπους που γι" αυτούς ήσασταν κομμάτι της ζωής τους , μόνο και μόνο για τους προσωπικού σας εγωισμούς..Αναρωτιέστε άραγε τι έπαθαν; που είναι; τι ξέρουν;
Πολύ σωστές και δικαιολογημένες οι σκέψεις σας, αλλά από την ανθρώπινη πλευρά. Μην ξεχνάτε ότι ο Κύριός μας είναι τόσο φιλότιμος, που και την τελευταία στιγμή να τρέξουμε κοντά του, έστω κι αν μια ολόκληρη ζωή τον αγνοήσαμε, Εκείνος θα ανοίξει μόνο την αγκαλιά του και θα μας δεχτεί, χωρίς να θεωρήσει ότι τον κοροϊδεύουμε, ότι τον εκμεταλλευόμαστε και τα τοιαύτα. Θα πει απλώς, "επιτέλους, παιδί μου αγαπημένο, ήρθες"!
Δημοσίευση σχολίου