Κυριακή των Αγίων Πάντων - π. Βασιλείου Θερμοῦ

Κυριακή των Αγίων Πάντων

πρωτ. Βασιλείου Θερμοῦ

 πρ. Καθηγητοῦ ΑΕΑΑ - Παιδοψυχιάτρου 

Την επόμενη Κυριακή από την Πεντηκοστή γιορτάζουμε όλους τους Αγίους μας μαζί. Γιατί άραγε;

Ας το σκεφθούμε λίγο. Ο Χριστός ήλθε για να φανερώσει τον Πατέρα Του. Τον ακούσαμε στο Ευαγγέλιο της Πεντηκοστής να λέει: «Φανέρωσα το όνομά σου (δηλαδή το ποιος είσαι) στους ανθρώπους».

Και σήμερα θυμόμαστε και τιμούμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με την άγια ζωή τους φανέρωσαν τον Χριστό!

Ο Χριστός ήλθε για να μας οδηγήσει στον κοινό μας Πατέρα και οι Άγιοι στη συνέχεια μας οδηγούν στον Χριστό!

Έτσι παρατηρούμε μια κλιμάκωση και μια αντιστοιχία – οι Άγιοι συνεχίζουν το έργο του Χριστού. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, υπάρχει άλλωστε χώρος για μεγάλη ποικιλία μέσα στην αγιότητα, κάθε άνθρωπος χωράει!

Να γιατί το μεγάλο μυστήριο της Πεντηκοστής δεν τελείωσε με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, αλλά ολοκληρώνεται διαρκώς μέσα στη ζωή όλων μας. Διότι όλοι λάβαμε την κλήση να γίνουμε Άγιοι! Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι, θα λέγαμε, η φυσική εξέλιξη της Πεντηκοστής και η δικαίωσή της.

Και πώς γίνεται κανείς Άγιος; Αδελφοί μου, στο Άσμα Ασμάτων ο νυμφίος (που συμβολίζει τον Θεό) κραυγάζει προς την ψυχή (που αντιπροσωπεύει εμάς): «Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου»! Είναι η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος αυτή, την οποία λαμβάνουμε με το μυστήριο του Χρίσματος. Μόνο που η εξωτερική σφραγίδα του Αγίου Μύρου, πάνω στο σώμα μας, πρέπει να γίνει και εσωτερική – χρειάζεται να προσφέρουμε την καρδιά μας ώστε να αποτυπωθή πάνω της η θεϊκή δωρεά. Όχι απλώς να γίνουμε καλοί άνθρωποι, αλλά να πάρει η ύπαρξή μας το σχήμα του Χριστού.

Ό,τι έκαναν οι Άγιοι δηλαδή. Πάνω στην μοναδικότητα του χαρακτήρα του καθενός αποτυπώθηκε ο Χριστός. Ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, αλλά έχοντας προσλάβει ιδιότητες του Χριστού!

Μόνο αν βάλεις τον νέο Νόμο, της Χάριτος, στην καρδιά σου αγιάζεσαι. Μετά τη Μικρά Είσοδο της Λειτουργίας, κατά την οποία εισοδεύουμε τον Χριστό με την μορφή του Ευαγγελίου, ψάλλουμε τα απολυτίκια των Αγίων διότι αυτοί υπήρξαν ο καρπός που έφερε ο Χριστός μας στον κόσμο. Και ακολουθεί κατόπιν ο Τρισάγιος ύμνος, για να μας θυμίζει τον αγιασμό μας.

Έτσι λοιπόν ο Χριστός ομολόγησε τον Πατέρα Του στους ανθρώπους, με λόγια και με πράξεις, ώστε να βλέπουμε τον Ιησού και να αντιλαμβανόμαστε ποιος είναι ο Θεός Πατέρας που μας αγαπά και μας έκανε παιδιά Του. Και, παίρνοντας τη σκυτάλη, οι Άγιοι ομολογούν, όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, τον Ιησού Χριστό, επίσης με λόγια και με έργα, έτσι ώστε όσοι βλέπουν μια τέτοια ζωή να λένε: «Άρα υπάρχει Θεός και μας αγαπά»!

Αυτή είναι η θεϊκή «σκυταλοδρομία» - από τον Πατέρα στον Υιό και Λόγο, και από Εκείνον σε όλους εμάς. Μέσω της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, κληρονομείται η αποστολή ώστε να μεταδίδεται και η Χάρη.

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς στρέφει την προσοχή μας σε μια σημαντική λεπτομέρεια της σημερινής περικοπής. Συγκεκριμένα γράφει: «Δεν είπε ‘όποιος με ομολογήσει’ αλλά ‘όποιος με ομολογήσει μέσα σ’ εμένα’ (εν εμοί), δηλώνοντας έτσι την ευσέβειά του δια του Χριστού και μέσω της βοήθειας του Χριστού. Έτσι πάλι, ανέφερε ‘θα ομολογήσω κι εγώ’, όχι ‘αυτόν’, αλλά ‘μέσα σε αυτόν’ (εν αυτώ), δηλαδή δια της αγαθής αντιστάσεως και καρτερίας την οποία επέδειξε για την ευσέβεια». Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για μια απλή ανταπόδοση ή εξωτερική επιβράβευση – στην πραγματικότητα είναι ο Ίδιος ο Χριστός που ενεργεί μέσα στον άνθρωπο ο οποίος Τον ομολογεί. Και κατά την ώρα της κρίσεως ο άνθρωπος αυτός έλκεται φυσικά προς τον Χριστό διότι μέσα του κατοικεί ο Χριστός. Ίσως η λέξη «ομολογία» εδώ να είναι ένα σχήμα λόγου για να δείξει την εσωτερική συγγένεια Χριστού και Αγίων. Δεν μιλά μόνο η γλώσσα αλλά η συνολική ύπαρξή μας.

 Και συνεχίζει: «Δεν λέγει όμως το ίδιο για εκείνους που δεν θα Τον ομολογήσουν και δεν θα τους ομολογήσει, διότι έμειναν έρημοι του Θεού …και διότι δεν βρήκε σε αυτούς τίποτε που να μπορούσε να χρησιμοποιήσει υπέρ αυτών». Και κλείνει, ενθυμούμενος τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο που γράφει ότι όποιος αγαπά μένει εν τω Θεώ και ο Θεός εν αυτώ: «Το ‘εν εμοί’ δηλώνει την αδιάσπαστη συνάφεια του Θεού προς τους ομολογούντες» (Ομιλία εις την Κυριακήν των Αγίων Πάντων, 3-4).

Αδελφοί μου, επειδή μας χαρίστηκε η ανυπολόγιστη δωρεά της υιοθεσίας, το να γίνουμε αδέλφια του Χριστού, γι’ αυτό και μας δόθηκε και το προνόμιο να Τον ομολογούμε. Ο εσωτερικός μας σύνδεσμος και η συγγένεια με τον Χριστό φέρνει με φυσικό τρόπο και την αμοιβαία αναγνώριση – και δημόσια όταν αυτό απαιτούν οι περιστάσεις. Πλαστήκαμε για να προστεθούμε στην συντροφιά των Αγίων.