"...Η Πολιτεία εδώ ακολουθεί τον χειρότερο
δρόμο, κατεβάζει το επίπεδο των σπουδών.
Αντί να το υψωσει εκεί που μπορούν να φτάσουν οι
λίγοι καλοί, το κατεβάζει εκεί που φτάνουν οι πολλοί κακοί.
Το να κάνεις εκπτώσεις στην εκπαίδευση δεν είναι δημοκρατική ιδέα.
Η παραποίηση της έννοιας της δημοκρατικής
ισότητας, η δημαγωγικη τάση για επιείκεια προς τους πολλούς, όλα αυτά πηγάζουν
από την αλλαγή των ανώτατων στόχων της παιδείας που πρέπει να μείνουν
αναλλοιωτοι για όλους ".
απόσπασμα από το βιβλίο της Ζακλιν ντε Ρομιγι
"Η
εκπαίδευση σε απόγνωση"
7 σχόλια:
Δεν κατανοώ πώς ταιριάζει το κείμενο με τον πίνακα
Γιώργος Μαρκάκης
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και υπαρκτό.
Ωστόσο οι βάσεις εισαγωγής ο παρουσιάζονται στον πίνακα και η πτώση τους δεν έχει καμία σχέση.
Αν βάλεις δυσκολότερα θέματα θα πέσουν οι βάσεις εισαγωγής.
Αυτό δεν δείχνει κάτι.
Δεν σημαίνει ότι μπαίνουν χειρότεροι φοιτητές ούτε ότι φοιτητές οι φετινοί είναι χειρότερη από τους περσινούς.
Προφανώς υπάρχουν άλλοι δείκτες που μπορούν να μετρήσουν τις γνώσεις των εκάστοτε υποψηφίων.
Αν ήμουν Υπουργός, το έχω πει, θα καταργούσα τα διάφορα πολλά μαθήματα στο Γυμνάσιο που δεν έχουν νόημα και θα έβαζα τα βασικά. Φιλολογικά, μαθηματικά, φυσικοχημεία, πληροφορική. Όμως, αν είναι δυνατόν, να περνάνε στο πανεπιστήμιο μαθητές που γράφουν8, 9 και 10 στα Φιλολογικά. Ο μαθητής του 8 και του 10 δεν θα γίνει φοιτητής του 16, 17, άρα δεν πρόκειται να μάθει καλά τα φιλολογικά και άρα δεν θα μπορεί να τα διδάξει καλά. Πέρα από το βασικό, κανείς μαθητής να μην περνάει στο Πανεπιστήμιο γράφοντας κάτω από 10, πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των φοιτητών που εισάγονται, αλλά και να συμπτυχθούν τα φιλολογικά τμήματα. Δεν είναι δυνατόν στο Πανεπιστήμιο Πατρών να υπάρχει τμήμα Φιλολογίας, τμήμα Φιλοσοφία,ς τμήμα Ιστορίας. Ένα τμήμα με τρεις κατευθύνσεις.
ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΗΛΙΑΣ Κοινωνιολόγος-Φιλόλογος
Δημοσιευμένο, καταπώς έμαθα, σε αρκετά σάιτ και φατσομπούκια το κείμενο της Ζακλίν ντε Ρομιγί συνοδεύον ένα πίνακα με θέμα την πτώση των βάσεων στις θεωρητικές και μάλιστα τις φιλολογικές βρήκε το δρόμο του και στο παρόν εκλεκτό ιστολόγιο. Σχολίασα ότι η εικόνα (πίνακας) δεν έχει καμμιά σχέση με τον κείμενο αλλά τελικά δεν απέφυγα το να ενδώσω στον πειρασμό και να γίνω ακροθιγώς μεν, αναλυτικότερος δε.
1. Υπάρχει κρίση στην εκπαίδευση; ΝΑΙ! Και μάλιστα με κεφαλαία η απάντηση!
2. Απεικονίζεται η κρίση αυτή μέσω της πτώσης των βάσεων εισαγωγής και μάλιστα συγκεκριμένων σχολών; ΟΧΙ!
Και εξηγώ: Η κατανομή της βαθμολογίας (δηλαδή πόσοι παίρνουν 20, πόσοι 19 κλπ) και άρα και η βάση εισαγωγής εξαρτάται από το βαθμό δυσκολίας των θεμάτων. Όσο δυσκολότερα θέματα τόσο χαμηλότερες οι βαθμολογίες και τόσο πιο απλωμένη η διασπορά των τιμών (δηλαδή θα υπάρχουν πολλοί που θα πάρουν και χαμηλούς βαθμούς). Αρα λιγότεροι θα γράψουν 20 και λιγότεροι θα «στριμωχτούν» κοντά στο 20. Αυτοί όμως που είναι να μπουν στο Πανεπιστήμιο (δηλαδή οι εκατό, χίλιοι πέντε χιλιάδες καλύτεροι) θα μπουν έστω και με μικρότερο βαθμό.
3. Είναι προτιμότερα τα εύκολα ή τα δύσκολα θέματα;
Τα δύσκολα, αρκεί να είναι διαβαθμισμένα. Εξηγώ: Δεν θέλουμε λίγα και πολύ δύσκολα θέματα διότι: α. αυξάνεται ο παράγων τύχη (δηλαδή έτυχε να έχω λύση την εξαιρετικά δύσκολη και στριφνή άσκηση) β. δεν σπρώχνονται ψυχολογικά οι μαθητές και οι γονείς τους στα φροντιστήρια από τα εξωφρενικά θέματα (συζητητέον!)
4. Τα δύσκολα θέματα αυξάνουν τα πιθανά λάθη (έστω και μικρά) των υποψηφίων και οδηγούν σε πιο αντικειμενική βαθμολόγηση. Πολύ ευκολότερα ξεχωρίζει κάποιος με 8/100 στη βαθμολογία παρά με 0.8/100. Ο βαθμολογητής μπορεί να "μετρήσει" με μεγαλύτερη ακρίβεια.
5. Η πτώση συνολικά των βάσεων δείχνει μείωση της ικανότητας των μαθητών-υποψηφίων; ΟΧΙ. Εξηγώ: Αν και έχουμε πολλούς τεκμηριωμένους λόγους να πιστεύουμε ότι υπάρχει πτώση του γνωστικού δυναμικού των μαθητών η άνοδος και η πτώση των βάσεων θα μπορούσε να ήταν δείκτης μόνο αν τα θέματα ήταν διαχρονικά ΣΤΑΘΜΙΣΜΕΝΑ, δηλαδή αν με κάποιο τρόπο διασφαλίζαμε (υπάρχουν τρόποι!) ότι τα θέματα κάθε χρονιάς θα ήταν ακριβώς της ίδιας δυσκολίας με της προηγούμενης και της επόμενης.
6. Υπάρχει λόγος να γίνει αυτό; (δηλαδή στάθμιση των θεμάτων;) Μόνο αν εμπλέκεται στη δυνατότητα να δίνει κάποιος την επόμενη χρονιά εξετάσεις σε κάποια μόνο από τα εξεταζόμενα μαθήματα και όχι σε όλα.
7. Τι απεικονίζει λοιπόν η πτώση της βάσης εισαγωγής μιας σχολής ή μιας ομάδος σχολών;
a. Προσφορά και ζήτηση! Όταν δεν την ζητούν πια οι καλύτεροι ή υπάρχουν τόσες πολλές θέσεις που εκτός από τους 100 πολύ καλούς που τη θέλουν μπορούν να μπουν και 1000 μέτριοι τότε η βάση πέφτει.
b. Οι απόφοιτοι των σχολών αυτών δε βρίσκουν εύκολα δουλειά (ή δε βρίσκουν καν δουλειά) και άρα δεν ενδιαφέρει κάποιον στοχοπροσηλωμένο (ή απλώς νουνεχή που περιμένει να ζήσει από τo αντικείμενο της σπουδής του) μαθητή να την σπουδάσει. Το φαινόμενο της υποχώρησης των κλασσικών σπουδών είναι παγκόσμιο! Έδρες κλασσικών σπουδών κλείνουν σε μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου ή φυτοζωούν ή διατηρούνται μέσω χορηγιών «στον αναπνευστήρα».
Ειδικά στην Ελλάδα και μετά το τέλος της επετηρίδας που οδηγούσε σε εξωτικούς φαντασιακούς τίτλους «αδιόριστου καθηγητή» ωσάν η απόφοιτος σχολής χορού να ονομάζεται «εν υπνώσει πρίμα μπαλαρίνα» οι ατέλειωτοι σε αριθμό πτυχιούχοι των παραπάνω σχολών (κι αφού έφαγαν κατά χιλιάδες το τυράκι του μεταπτυχιακού προσπορίζοντας εκατομμύρια στις τσέπες των «πωλούντων» κατά τον ηθικό ή ανήθικο τρόπο το χαρτί) περιμένουν να βρουν δουλειά γραφείου ή ό,τι άλλο για να ζήσουν. Μήπως δεν απεικονίζεται αυτό αγαπητοί στην πτώση των βάσεων των φιλολογικών τμημάτων; Μήπως δε συνέβη το ίσο εδώ και μια 20ετία περίπου στις βάσεις εισαγωγής των θεολογικών σχολών;
8. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Να κλείσουν τα 5/6 αυτών των τμημάτων! Πονάει αυτή η λύση αλλά ρωτάω; Ποιος θα πληρώνει τα τμήματα παραγωγής ανέργων και κυρίως ποιος θα ευθύνεται για τη ματαίωση που βιώνουν όλοι αυτοί οι πτυχιούχοι;
Θα επανέλθω σχολιάζοντας στο β μέρος το απόσπασμα του κειμένου της Ρομιγί
Γ. Δ. Μαρκάκης
Να κλείσουν οι σχολές οι οποίες παράγουν ανέργους και οι νέοι και οι νέες μας να ασχοληθούν λίγο με τα επαγγέλματα τα οποία έχουμε εγκαταλείψει και θέλουμε ξένους ανθρώπους να δουλεύουν και να βγάζουν το ψωμί το δικό τους και το ψωμί των ανθρώπων που έχουν αφήσει στη χώρα τους. Στα πανεπιστήμια έμπαινε ο αριθμός των ανθρώπων που χρειαζόντουσαν με υψηλές βαθμολογίας. Σήμερα κάθε ένας ο οποίος βγάζει το λύκειο μπαίνει σε μια σχολή πανεπιστημιακή η οποία είναι σχολή ανεργίας και καμίας προσφοράς. Συγγνώμη που το λέω κύριε Μαρκάκη γνωρίζω πόσο πολύ εργαζόσαστε ως δάσκαλος. Αλλά οι φουρνιές των παιδιών σήμερα είναι φουρνιές αγράμματων ανθρώπων. Έχω την εντύπωση ότι πέρασε εποχή της πανεπιστημιακής μορφώσεως. Ας μη θίξω ότι οι περισσότεροι βγαίνουν με 17, 18, 19 και 20. Είναι δυνατόν να έχουν τέτοιες βαθμολογίες. Και πόσα πληρώνουμε ως γονείς και την παραπαιδεία;
Δραστικά μέτρα με κλείσιμο σχολών με βάση τις ανάγκες εργασίας. Οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουνε. Οι γονείς επαναπαύονται σε μύθους. Η ανεργία θερίζει. Το ΚΚΕ έλεγε κάποτε διακαίομαι στην μόρφωση. Αξίζει η μόρφωση χωρίς εργασία; Γιατί τώρα και αυτό φωνάζει για τις στρατιές των ανέργων πτυχιούχων χωρίς ούτε το χαρτζιλίκι τους.
Ο ένας από τα παιδιά μου με γυναίκαι και παιδί παίρνει 840 ευρώ με ενοίκιο και δεν τα βγάζει πέρα ούτε με τον μισθό της δασκάλας γυναίκας του.
Πέτρος Αναγνωστόπουλος
Γονέας ανέργων πτυχιούχων
Δέν είναι δυνατόν να κλείσουν τα 5/6 αυτών των σχολών, διότι θα χάσουν τη δουλειά τους Καθηγητές, Αναπληρωτές Καθηγητές, Επίκουροι Καθηγητές, Διδάκτορες, Λέκτορες καί λοιπό προσωπικό καί θα υπάρξει σημαντικό Πολιτικό κόστος .....
Δημοσίευση σχολίου