Η γιαγιά
Μόλις είχε τελειώσει το μνημόσυνο. Πήρα το
αντίδωρο από το χέρι του ευγενικού ιερέα. Τον ήξερα αρκετό καιρό. Ήταν άνθρωπος
νέος και χαρούμενος. Λειτούργησε με ήθος. Είπε δυο λόγια για την ευαγγελική
περικοπή. Έκανε το μνημόσυνο. Έπειτα μοίρασε, με προσωπικό ενδιαφέρον για κάθε
εκκλησιαζόμενο το αντίδωρο. Καθώς έσκυψα να πάρω με αναγνώρισε και με χαιρέτησε
φιλικά. Αντιχαιρέτησα. Προχώρησα προς την έξοδο αφού έκανα μια στάση να
συλλυπηθώ τους συγγενείς του κοιμηθέντος. Την στιγμή που έφτανα στην έξοδο
βρισκόταν μπροστά μου μια νεαρή κοπέλα με τρία παιδιά της πρώτης παιδικής
ηλικίας. Ρομά. Ήσυχη και καθαρή. Ήσυχα και καθαρά και τα παιδάκια. Έκαναν να
μπουν στην εκκλησιά. Εκείνη την εκκλησιά από την οποία έβγαιναν όσοι άκουσαν
πριν λίγο “Είδομεν το φως το αληθινόν ελάβομεν πνεύμα επουράνιον”
Μια δυνατή φωνή τα σταμάτησε: «Πάρε τα παιδιά! Πάρ’ τα έξω!» Γύρισα να κοιτάξω. Μια γηραιά κυρία, μια γιαγιά, με μεταλλικό μπαστούνι έδιωχνε μάνα και παιδιά από την εκκλησία. Σαν να τα έδιωχνε από το σπίτι της. Την κοίταξα με απορία. Έχω συναντήσει πολλές τέτοιες “κυρίες” στις εκκλησιές μας. Με ύφος ιδιοκτήτου του ναού και μένος επιστάτου αγριεμένου εκδιώκουν όσους ή όσες δεν χωράνε στο πρωτόκολλο και στη στενή καρδιά τους.
-Γιατί να τα πάρει; ρώτησα με τον πιο ευγενικό
τρόπο.
-Κάνουν φασαρία! ήταν η αυτόματη απάντηση
-Δεν βλέπω να κάνουν φασαρία! είπα. Είναι ήσυχα παιδιά. Αλλά κι αν κάνουν τι
πειράζει; Παιδιά είναι και η Λειτουργία έχει τελειώσει.
-Να περιμένουν έξω, επέμεινε.
-Πού το λέει αυτό; ξαναρώτησα. Πού λέει ο Κύριος να μείνουν τα παιδιά έξω; Δε
λέει “άφετε τα παιδία ελθείν προς με;”
Ακάθεκτη η γιαγιά κούνησε απειλητικά το μπαστούνι που την υποστήριζε. Που θα
έπρεπε να της θυμίζει ότι ο βίος της φυλλορροούσε. Η μάνα με τα παιδιά
αποχώρησε. Κι η «χριστιανή γιαγιά», ένα δείγμα αυτού για το οποίο συχνά
θεολογούμε στην εκκλησία, (την αγράμματη γιαγιά που κράτησε την ανόθευτη πίστη)
αποχώρησε θριαμβευτικώς.
13 σχόλια:
Συνηθισμένο το φαινόμενο δεν θα ήθελα να το πω ρατσιστικό γιατί στο χώρο της εκκλησίας δεν χωράνε ρατσισμοί θα πω ότι ήταν ιδιορρυθμία αυτής της γιαγιάς η οποία στην ηλικία που θα είναι, δεν μπορεί να διορθωθεί. Το κακό είναι ότι συμβαίνει και με νεότερους ανθρώπους. Αυτοί οι Ρομά όπως τους λένε σήμερα είναι άραγε πλάσματα άλλου Θεού;
Το περιστατικό με την γιαγιά ανεπίτρεπτο.
Όμως είναι δύσκολη η διαχείριση των Ρομά όσον αφορά τον εκκλησιασμό τους . Από την μια η αγωνία μας στο ότι θα πρέπει νά εκκλησιάζονται καί όχι να έρχονται στο τέλος για ζητιανιά καί από την άλλη πώς θα το "πάρουν" οι τακτικά εκκλησιαζόμενοι ενορίτες, όταν μαζεύονται στο ναό όπως όπως οι Ρομά για εκκλησιασμό,αφού δεν αλλάζουν εύκολα συμπεριφορά κλπ.
Είναι δύσκολο το κομμάτι αυτό καί χρειάζεται ειδική ποιμαντική ...
Πάντως δεν εννοείται σε χριστιανό να λέει σε άλλον χριστιανό "φύγε από τον ναό"!!
Δύσκολο θέμα. Όταν το ακούς λες λάθος που έγινε έτσι. Αλλά όταν τα ζεις είναι διαφορετικά. Στον Ναό χωράνε όλοι αυτό είναι δεδομένο.
Είναι ένα κοινωνικό θέμα. Το οποίο δεν μπορεί να λυθεί. Ζουν στον κόσμο τους χωρίς να θέλουν να έρθουν σε πρόσβαση με τον άλλο κόσμο. Νομίζω ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα με αυτούς τους ανθρώπους. Κάποτε είχα παρακολουθήσει και έναν δάσκαλο που επί σειρά ετών δίδασκε σε ένα σχολείο ειδικά για τέτοιους ανθρώπους και είχε πει τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπιζε λόγο στο ότι φεύγαν από μέρος σε μέρος και τα παιδιά δεν μπορούσαν να λάβουν τις εγκύκλιες σπουδές. Αιώνες τώρα kαι συνεχίζουν kαι σήμερα nα παραμένουν απομονωμένοι από την κοινωνία δακτυλοδεικτούμενοι θα πω και απορριπτέοι. Αυτή είναι και η αγωγή που έχουμε λάβει όχι μόνον από τις γιαγιάδες, αλλά και από τις μανάδες μας. Ο Κύριος είπε πολλά και σωστά. Αλλά πώς θα από εκείνα που είπε πράττουμε εμείς; Ένοχοι είμαστε και ταυτόχρονα αμετανόητοι και αδιόρθωτοι. Δεν φταίει η κοινωνία φταίει το μυαλό μας φταίει ότι δεν έχουμε αγάπη και μακροθυμία.
Τι σημαίνουν τα αποσιωπητικά στο τέλος ;
Υπάρχει συνέχεια στην εξαιρετική αυτή ανάρτηση ;
Ένας τακτικός αναγνώστης
Προς: 17 Ιουλίου 2025 στις 2:12 μ.μ.
Τα αποσιωπητικά είναι η ως υπογραφή του συντάκτη που δεν επιθυμεί την δημοσιοποίηση του ονόματός τους. Δεν νομίζω να υπάρχει συνέχεια. Το παρέλαβα με mail που μέσα σε άλλα μου έγραψε: «το περιστατικό είναι σε όλες τις λεπτομέρειες αληθινό»
Μου έγραψες κ. Συντάκτη στέλνοντας το κείμενό σου «αν σε εκφράζει το κείμενο δημοσίευσέ το».
Για τους Ρομά, δεν ένιωθα αποστροφή αλλά πάντα συμπάθεια. Η μανούλα μου όταν ερχόντουσαν σπίτι να ζητήσουν βοήθεια πάντα τους έδινε, όπως σε όλους. Την θυμάμαι να λέει σε κάποια γειτόνισσα που της είχε πει να μην αφήνει τίποτα στην αυλή γιατί θα της το κλέψουν, απάντησε, δεν κλέβουν ζητάνε. Τώρα αν ζούσε δεν γνωρίζω τι θα της απαντούσε. Ως μικρασιάτης τρίτης γενιάς μου είχε πει γιαγιά μου το πως της συμπεριφερόντουσαν οι γηγενείς ελλαδίτες και μέσα σε αυτούς οι Πατρινοί και έτσι πάντα έβλεπα και βλέπω με διαφορετικό μάτι τους συνανθρώπους μου όποιας φυλής ή και όποιας θρησκείας και αν είναι.
Στο βιβλιοπωλείο ενθυμούμαι ότι ερχόταν συχνά ένα γλυκό και ευγενικό παιδί Ρόμα μου δεν θα αναφέρω το όνομά του. Το παιδί αυτό έμενε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου Λεύκας. Τον είχα συμπαθήσει και κάποτε του πρότεινα αφού συμβουλεύτηκα τον προϊστάμενό μου κ. Κώστα να επισκεφθώ τον πατέρα του και να του πω ότι αναλαμβάνω τα έξοδα του σχολείου του. Με αφόπλισε με την απάντησή του το παιδί. Δεν με ενδιαφέρουν τα γράμματα θέλω να κάνω τη δουλειά που κάνει ο αδερφός μου να πουλάω σφουγγάρια στη λαϊκή. Οπότε παραιτήθηκα. Και όσες φορές έρχονταν στο βιβλιοπωλείο τον βοηθούσα διακριτικά. Μετά από πολλά χρόνια αφού έκλεισαν το βιβλιοπωλείο τον είδα στο δρόμο με δύο τρία παιδιά του μίλησα είδα ότι δεν αισθάνονταν άνετα. Από τότε δεν τον ξαναείδα. Να είναι καλά και η Παναγία να τον προστατεύει.
Όμως τον μεγαλύτερο έλεγχο -το έχω ξαναγράψει εδώ μέσα- τον ένιωσα με έναν γνωστό άνθρωπο της Πάτρας, τον Σπύρο. Ο οποίος είχε το ιδίωμα να τρέχουν σάλια από το στόμα του, τα οποία κάθε λίγο και λιγάκι τα καθάριζε ή με τα χέρια του ή με κανένα χαρτομάντιλο ή μαντήλι εάν είχε. Αυτός ερχόταν στο βιβλιοπωλείο ο προϊστάμενός μου ο κ. Κώστας άγιος άνθρωπος με αγάπη του μιλούσε χωρίς ποτέ να τον υποτιμά. Ο Σπύρος λοιπόν μακαρίτης πλέον, αιωνία του η μνήμη, εκκλησιαζόταν στη Μητρόπολη, να σας πω ότι δεν ζητιάνευε ποτέ. Όσες φορές είχα εκκλησιασθεί στην Μητρόπολη έβλεπα ότι με το που έμπαινε μέσα ο Σπύρος πήγαινε κατευθείαν στο δεσποτικό θρόνο για να ασπαστεί το χέρι του Μητροπολίτη Νικόδημου, αυτός του το έδιδε και μετά από λίγο με διακριτικότητα σκούπιζε το χέρι του στα άμφια του, μάλλον για όσους του το φιλούσαν μετά το καθάριζε έτσι. Το ίδιο έκανα και εγώ όταν ερχόταν στο βιβλιοπωλείο και ήθελε κάτι να ψωνίσει του το έδινα χωρίς χρήματα, κάποια παράκληση ή θυμίαμα έπαιρνε, σπάνια κάποια κασέτα ψαλτικής. Αν με άγγιζε λιγάκι πήγαινα μέσα για να πλύνω τα χέρια μου ένιωθα το ομολογώ μια αποστροφή. Το μεγάλο όμως μάθημα και δίδαγμα μου το έδωσε ο π. Χριστόδουλος Φάσσος. Όταν έγινε κληρικός τον συνάντησε ο μακαρίτης τώρα Σπύρος στο βιβλιοπωλείο και έσπευσε να του φιλήσει το χέρι. Και τότε.. τότε είδα αυτό το οποίο έγραψα προ ολίγου ότι ένιωσα έλεγχο. Στο άκουσμα των λέξεων που είπε ο Σπύρος στον π. Χριστόδουλο ΄΄παπά μου παπά μου΄΄ του φίλησε το χέρι. Ο π. Χριστόδουλος τον αγκάλιασε και τον φίλησε στο μέτωπο χωρίς να κάνει καμιά γκριμάτσα. Εκείνη τη στιγμή διαπίστωσα ότι ο π. Χριστόδουλος Φάσσος είδε στο Σπύρο την εικόνα του Θεού και ασπάστηκε δια του Σπύρου τον Θεό. Ενώ εγώ ένιωθα αποστροφή και σιχαινόμουν. Από εκείνη τη στιγμή είδα εντελώς διαφορετικά τους συνανθρώπους. Ο Θεός να με ελεήσει. Ας ελπίσουμε ότι το κείμενό σου αυτό θα βοηθήσει όχι με το να πούμε ότι έχουν θέση στον Ναό όλοι οι άνθρωποι του Θεού. Αλλά να αλλάξουμε θέση εμείς. Ώστε βλέποντας τους όποιους ανθρώπους να βλέπουμε σε αυτούς τον Θεό.
Όλοι λίγο ή πολύ έχουμε ακούσει τις λέξεις Ροµά (ή Ροµ στον ενικό), Τσιγγάνοι, Αθίγγανοι ή Σίντηδες, Γύφτοι. Πρώτη φορά τη λέξη «Ρομά», ιστορικά, την αναφέρει ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στο λαό των «Σιγύνων». Η λέξη Ρομά προέρχεται από τη λέξη «Αιγύπτιος» και η χρήση της οφείλεται στην πεποίθηση παλαιότερων εποχών, ότι οι Ροµά προέρχονται από την Αίγυπτο.
Τόσα χρόνια γυροφέρνουν σε διάφορες χώρες αλλά πουθενά δεν μπορούν να δεθούν με χώρο τόπο και ανθρώπους. Το γιατί ας μας το πουν οι αρμόδιοι.
Πολλοί από αυτούς είναι παραβατικοί και υπάρχει φόβος. Εγώ καμιά φορά ψάχνω όταν περάσω από κοντά τους ψάχνω μήπως μου έχουν πάρει το πορτοφόλι η κάτι άλλο. Όταν πάω σε κάποιο πάρκο να παρκάρω για να ψωνίσω κάποια πράγματα και δω να είναι σε αυτό Ρομά φεύγω γιατί φοβάμαι μη μου σπάσουν το αυτοκίνητο ή μήπως το πάρουν τίποτε άλλο. Είναι μια πραγματικότητα και αυτό.
Ναι μεν αλλά. Η γιαγιά μπορεί να την είχε πατήσει κάποια στιγμή και να έχει τους φόβους της. Είναι δικαιολογημένη.
Η γιαγιά δεν είναι δικαιολογημένη. Δεν πήγαν να μπουν στο σπίτι της!
Ναι, μεν, αλλά ... θα μπορούσε η γιαγιά να την έχει πατήσει κάποια στιγμή από έναν ανάξιο κληρικό. Θα ήταν δικαιολογημένη μια παρόμοια συμπεριφορά ;
Ρητορική ερώτηση...
Μακάρι να ήταν μόνο οι γιαγιάδες, που στην τελική, είναι μιας κάποιας ηλικίας, δεν περιμένουμε να αλλάξουν τώρα.
Το θέμα είναι πόσοι από μας έχουμε την ίδια νοοτροπία με τη γιαγιά, και την εκφράζουμε πιο ... εκλεπτυσμένα:
Πόσοι από μας πχ πήραμε το παιδί μας με ΜΗ ΝΟΜΙΜΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ από σχολείο που φοιτούσαν και τσιγγάνοι;
v.
Στην ενορία μου την Μεγάλη Εβδομάδα μια γυναίκα Ρομά έκλεψε 50 ευρώ από την τσέπη ενός επιτρόπου.
Την κατάλαβε ο άνθρωπος, αλλά δεν θέλησε να δώσει συνέχεια.
Η εν λόγω Ρομά τις επόμενες μέρες ερχόταν συνέχεια στην εκκλησία για να ζητήσει βοήθεια.
Τής έλεγε ο παπάς : Πήγαινε στον κύριο επίτροπο, αυτός ξέρει. (εννοούσε αυτόν που έκλεψε).
Υστερόγραφο : Δεν έμαθα να ζήτησε συγγνώμη.
Δημοσίευση σχολίου