Το να προσεύχεται κανείς για ένα παιδί είναι πράξη πίστης, ψυχικής δύναμης και υπαρξιακής ελπίδας. - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

 Στην εποχή μας, αρκετά ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με το δύσκολο μονοπάτι της υπογονιμότητας. Σε αυτή την ευαίσθητη και συχνά επώδυνη περίοδο, πολλοί στρέφονται στην πίστη. Προσεύχονται με δάκρυα καρδιάς στους Αγίους, όπως στην Αγία Άννα – μητέρα της Παναγίας και προστάτιδα των άτεκνων – ή στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, αλλά και στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στη Σύμη, ζητώντας τη βοήθεια της θεϊκής χάριτος.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ειρωνεύονται ή απαξιώνουν αυτή την πράξη πίστης. Θεωρούν την προσευχή ως «δεισιδαιμονία» ή «ματαιότητα», απορρίπτοντας τον πνευματικό αγώνα των συνανθρώπων τους. Αυτό το φαινόμενο αξίζει να προσεγγιστεί με σοβαρότητα και σεβασμό – τόσο θεολογικά όσο και ψυχολογικά και κοινωνιολογικά.

Η Ορθόδοξη πίστη δεν αντιμετωπίζει την προσευχή ως «μαγική λύση», αλλά ως έκφραση εμπιστοσύνης στη βούληση του Θεού. Ο ίδιος ο Ιησούς μάς δίδαξε να ζητάμε, να χτυπάμε την πόρτα της χάριτος ("Αιτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν" - Ματθ. 7,7).

Η Αγία Άννα, η οποία απέκτησε παιδί σε προχωρημένη ηλικία ύστερα από προσευχή, αποτελεί πηγή παρηγοριάς για πολλές γυναίκες που αισθάνονται αδιέξοδα. Η θεολογία της Εκκλησίας μας στηρίζει την ελπίδα, αλλά παράλληλα καλεί σε ταπείνωση και αποδοχή του θελήματος του Θεού, είτε η απάντηση είναι «ναι», είτε «όχι».

Η υπογονιμότητα προκαλεί έντονα συναισθήματα: λύπη, θυμό, ενοχή, απογοήτευση. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσευχή λειτουργεί ως μηχανισμός εσωτερικής ενδυνάμωσης. Ο άνθρωπος που προσεύχεται δεν παραιτείται, αλλά παλεύει με τρόπο υπαρξιακό. Η πίστη προσφέρει ελπίδα, νόημα και αντοχή σε δύσκολες φάσεις της ζωής.

Σύμφωνα με έρευνες στην ψυχολογία της θρησκευτικότητας, η προσευχή μπορεί να μειώσει το άγχος, να ενισχύσει την ψυχική ανθεκτικότητα και να βελτιώσει την ψυχοκοινωνική ευημερία. Άλλωστε, αυτός που πιστεύει, δεν αρνείται την ιατρική, αλλά την συμπληρώνει με τα πνευματικά μέσα που του προσφέρει η πίστη στον Θεό.

Η απαξίωση της πίστης των άτεκνων ζευγαριών δεν είναι απλώς ατομική γνώμη, αλλά κοινωνική στάση που ενίοτε οδηγεί στον στιγματισμό. Η κοινωνία μας πρέπει να αναγνωρίσει την ποικιλομορφία των αξιών και να δείξει σεβασμό στις υπαρξιακές αναζητήσεις του άλλου. Σε έναν κόσμο που προωθεί τον ορθολογισμό ως μοναδική αλήθεια, η πίστη παραμένει βαθύτατη μορφή ανθρώπινης έκφρασης.

Είναι σημαντικό να μην απαγορεύουμε στους ανθρώπους να ελπίζουν. Η προσευχή δεν είναι άρνηση της πραγματικότητας ή της επιστήμης, αλλά στάση ζωής που αγκαλιάζει το απρόβλεπτο και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο του θαύματος – όχι ως υπερφυσική επιβολή, αλλά ως καρπό σχέσης με τον Θεό.

Πολλά είναι τα παραδείγματα ζευγαριών που, αντιμετωπίζοντας προβλήματα τεκνογονίας, στράφηκαν με πίστη στην προσευχή και είδαν τη ζωή τους να αλλάζει. Στη Σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιον Όρος, καταγράφονται δεκάδες περιπτώσεις όπου άτεκνα ζευγάρια απέκτησαν παιδί μετά από προσευχή και νηστεία. Αντίστοιχα, στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, στην Εύβοια, πιστοί αφηγούνται με συγκίνηση πώς, μετά από προσευχή, ήρθε το ποθούμενο δώρο της μητρότητας. Ιδιαίτερα γνωστό είναι και το προσκύνημα στον Πανορμίτη, στη Σύμη, όπου πολλά ζευγάρια αφιερώνουν τα παιδιά τους στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχοντας βιώσει στο σπίτι τους, όπως λένε, έναν μικρό θαυμαστό "ευαγγελισμό". Αυτές οι μαρτυρίες – είτε πιστεύει κανείς απόλυτα είτε διατηρεί επιφυλάξεις – αποτελούν ζωντανή έκφραση της ελπίδας που γεννά η πίστη και της δύναμης που αντλεί ο άνθρωπος όταν δεν αισθάνεται μόνος στον πόνο του.

Το να προσεύχεται κανείς για ένα παιδί δεν είναι ένδειξη αδυναμίας ή αφέλειας. Είναι πράξη πίστης, ψυχικής δύναμης και υπαρξιακής ελπίδας. Ας σεβαστούμε τον πόνο και την ελπίδα των συνανθρώπων μας. Και ας θυμόμαστε πως η πίστη δεν είναι πρόβλημα προς επίλυση, αλλά μυστήριο προς βίωση.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος