Ὁ παπαγιώργης
Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Φεβρουάριος 1901. Ἐρζερούμ Μ. Ἀσίας. Ὁ π.
Γεώργιος ἦταν ἐφημέριος στόν Ναό Ἁγίου Γεωργίου. Ἄρρωστοι, ἕλληνες, ἀρμένιοι,
τοῦρκοι, κατέφθαναν στό σπίτι του· τούς «διάβαζε» καί γίνονταν καλά.
Ὁ Νομάρχης (ὁ Βαλῆς) ἔβγαλε
«φιρμάνι» πού ἀπαγόρευε στούς τούρκους νά πηγαίνουν στόν παπαγεώργη. Κάλεσε καί
τόν παπαγιώργη τοῦ ἔκανε αὐστηρές συστάσεις.
-Δέν μπορῶ νά διώξω, αὐτόν πού ζητάει
τή βοήθειά μου· τοῦ ἀπάντησε ὁ παπαγιώργης.
-Φύγε
ἀπό δῶ, γουρούνι...!
- Ἔτσι μιλᾶνε, ὅσοι γεννιοῦνται ἀπό γουρούνια!
Ἡ γυναίκα τοῦ Βαλῆ ἀρρώστησε αἰφνίδια καί βαριά.
Βογγοῦσε ἀπό τούς πόνους. Ὁ Βαλῆς κάλεσε τούς καλύτερους γιατρούς ἀπό τήν
Κων/πολη. Βελτίωση καμία.
-Κάλεσε τόν ἕλληνα παπαγιώργη, νά μέ
διαβάσει, καί θα γίνω καλά· τοῦ εἶπε ἡ γυναῖκα του.
- Ὁ κόσμος ξέρει ὅτι τόν ἔδιωξα. Καί θά τό μάθει, ἄν τό καλέσω σπίτι. Δέν μπορῶ νά τό κάνω.
- Ὑποφέρω. Κάλεσε τόν παπαγιώργη.
Καί ὁ Βαλῆς ἔστειλε τό βράδυ τόν ἰδιαίτερό
του στόν παπᾶ καί τόν κάλεσε
στό σπίτι. «Νά ἔρθει ὁ ἴδιος ὁ Βαλῆς νά μέ πάρει», ἀπάντησε ὁ
παπᾶς. Καί ὁ Βαλῆς πῆγε στό σπίτι τοῦ παπαγιώργη· τοῦ ζήτησε συγγνώμη, καί τόν ὁδήγησε στό σπίτι του.
Ὁ
παπαγιώργης ἔκανε «Ἁγιασμό»· (συμπροσευχήθηκε μέ ἀλλόθρησκους...)· ράντισε τήν ἄρρωστη
γυναῖκα μουσουλμάνου μέ Ἁγιασμό, καί τῆς ἔδωσε νά πιεῖ· οἱ πόνοι της
σταμάτησαν ἀκαριαῖα. Πετάχθηκε
ἀπό τό κρεβάτι της, καί προσκύνησε τά πόδια τοῦ παπαγιώργη.
(Γιῶργος Σιγαλός. «Ἐρζερούμ 1916». «Ἁρμός» 2011.
σελ. 78-82).
Ὁ παπαγιώργης συμπροσευχόταν μέ ἀλλόθρησκους,
καί ὁ Θεός θαυματουργοῦσε. Ὄντως, μέγα τό θεῖον ἔλεος!
14 σχόλια:
Πόσα μας λέει το γεγονός αυτό αλλά και παρόμοια από θαύματα αγίων σε χριστιανούς άλλων δογμάτων και αλλόθρησκους. Η Χάρις του Θεού ενεργεί σε όλους τους ανθρώπους διότι ο Θεός μας είναι ο Θεός της αγάπης.
Πήγε σε μουσουλμάνα και έκανε αγιασμό.
Στο πυρ να περάσει από επισκοπικό δικαστήριο θα λέγαν μερικοί-μερικοί σήμερα.
Αυτά τα ακούνε οι αδελφοί σκληροπυρηνικοί;;;;;;
Ευτυχώς που ο παπαΓιώργης δεν κοίταξε τις τυπικούρες.
Η ιστορία αυτή γράφεται για να δεχθούμε τις συμπροσευχες;
Όχι, αγαπητέ!
Γράφεται για να καταλάβουν κάποιοι ότι το υπέρτατο κριτήριο στην Εκκλησία είναι η αγάπη.
Και η αγάπη είναι πάνω από όλους τους κανόνες και τις δικές μας αποφάσεις.
Γιατί ο Θεός ΕΙΝΑΙ η αγάπη, άρα κάθε έργο αγάπης είναι κοντά στον Θεό!
Κάτι υπονοεί ο π. Βασίλειος... ότι πρέπει να πέσουν οι "τοίχοι"μεταξύ θρησκειών!!
Ο Αγιασμός καλό κάνει γενικά...ο Αγιασμός αγιάζει καί στάνες τα θεοφάνεια που ραντίζεται η φύση ολόκληρη... δεν σημαίνει ότι τα μαντριά είναι καθαρά...
Μεμονωμένες οι περιπτώσεις με τον Παπαγιώργη
Κάτι υπονοεί ο π. Βασίλειος... ότι πρέπει να πέσουν οι "τοίχοι"μεταξύ θρησκειών!!
Ο Αγιασμός καλό κάνει γενικά...ο Αγιασμός αγιάζει καί στάνες τα θεοφάνεια που ραντίζεται η φύση ολόκληρη... δεν σημαίνει ότι τα μαντριά είναι καθαρά...
Μεμονωμένες οι περιπτώσεις με τον Παπαγιώργη
Πάνω από όλα η αγαπολογια, η αγαπολατρεια, όχι η Αγάπη...Τα μπερδέψαμε τα πράγματα, πατριώτη...
Από το κείμενο της αφηγήσεως δέν προκύπτει ότι την ώρα που ο Παπαγιώργης έκανε τον Αγιασμό, οι μουσουλμάνοι συμπροσηύχοντο μαζί του, ούτε αναφέρεται ότι έλεγαν "Αμήν" ή "Κύριε Ελέησον", ή κάτι άλλο.
Αλλωστε στον βίο του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη αναφέρεται 'οτι καί αυτός διάβαζε ευχές σε ασθενείς μουσουλμάνους, χωρίς να κατηγορηθεί ποτέ για "συμπροσευχές", κλπ.
« (συμπροσευχήθηκε μέ ἀλλόθρησκους... )·
Ὁ παπαγιώργης συμπροσευχόταν μέ ἀλλόθρησκους, καί ὁ Θεός θαυματουργοῦσε. Ὄντως, μέγα τό θεῖον ἔλεος!»
Σεβαστέ π.Βασίλειε τήν εὐχή σας.
Θέλω νά πιστεύω πῶς ἡ ἀναφορά περί «συμπροσευχῆς» καί ἡ ἐπεξήγηση πού ἀκολουθεῖ στό ἀνωτέρω ἀπόσπασμα, ἀποτελεῖ ὑποκειμενική κρίση καί συμπέρασμα τοῦ συγγραφέα καί δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα.
Εἶναι γνωστό σέ ὅλους, ὅτι στή δισχιλιετῆ πορεία καί παρουσία τῆς Ἐκκλησίας μας στόν κόσμο, ἔχουμε ἄπειρα θαύματα πού γίνονται ὄχι μόνο σέ ὀρθοδόξους ἀλλά καί σέ αἱρετικούς κι ἀλλοθρήσκους ἀκόμη, οἱ ὁποίοι ἱκετεύουν καί ἐκλιπαροῦν τό ἔλεος παρά τοῦ Θεοῦ γιά προβλήματα ὑγείας μέ τή μεσιτεία ὀρθοδόξων ἱερέων, ἤ θαυματουργικῶν εἰκόνων.
Αὐτό γίνεται γιά νά φανεῖ ὅτι ὁ Θεός ἐνεργεῖ μόνο διά μέσου τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἀληθινῆς Πίστης, διαφορετικά δέν ὑπῆρχε λόγος νά προσεγγίζουν καί νά καταφεύγουν σέ ὀρθοδόξους ἱερεῖς γιά θέματα ὑγείας.
Δεῖγμα ὅμως συμπροσευχῆς ἕστω κι ἐλάχιστο γιά νά συμβεῖ τό θαῦμα, ΔΕΝ καταγράφεται πουθενά.
Κατόπιν αὐτοῦ θεωρῶ τελείως ὑποκειμενική καί τό σπουδαιότερο λίαν συγκρητιστική τήν ἄποψη ὅτι «Ὁ παπαγιώργης συμπροσευχόταν μέ ἀλλόθρησκους, καί ὁ Θεός θαυματουργοῦσε.»
Πιθανόν κάτι ἄλλο νά ἐννοοῦσε, ἀλλά συμπροσευχή ὄχι.
Κατωτέρω μεταφέρω ἕνα γεγονός ἀπό τό βίο τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Τσαλίκη ὅπου καταγράφεται τό πόσο προσεκτικοί ἦταν στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας:
«Ὅταν ἔμεινε γιά διανυκτέρευση στό Μοναστήρι ἕνας παπικός, ὁ Γέροντας τοῦ φέρθηκε μέ ἀγάπη. Ὁ ἐπισκέπτης ἦταν καλοπροαίρετος καί εἶχε πολλές ἀπορίες. Ὁ Γέροντας τοῦ ἐξηγοῦσε μέ καλωσύνη καί πραότητα. Τότε τό Μοναστήρι δέν εἶχε τήν μεγάλη τράπεζα πού ἔχει τώρα, καί ἔτρωγαν ὅλοι μαζί (μοναχοί, κληρικοί, λαϊκοί) σέ μιά μικρή τράπεζα (τραπεζαρία) στό ἰσόγειο, δίπλα στή βρύση. Εἶχαν προπορευθῆ ὅλοι οἱ ἄλλοι. Κάθησαν στήν τράπεζα καί περίμεναν τόν Γέροντα. Ὅταν μπῆκε ὁ Γέροντας μέσα, ὅλοι σηκώθηκαν ἀπό σεβασμό ἀλλά καί γιά νά γίνη ἡ συνηθισμένη προσευχή τῆς τραπέζης. Ὁ Γέροντας κάθησε, εἶπε καί στούς ἄλλους νά καθήσουν, ἔκανε τό σταυρό του καί ἄρχισε νά τρώη. Ὁ παπικός ἦταν πιστός. Παίρνει τό λόγο καί λέει στό Γέροντα: ”Γέροντα, δέν θά κάνωμε προσευχή;”. Καί ὁ Γέροντας ἤρεμα τοῦ ἀπαντᾶ: ”Καλύτερα νά κάνωμε σιωπή”. Καί συνέχισε τό φαγητό του. Ἄς κατανοήσουν τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Γέροντος ὅσοι ἐπιμένουν στίς συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους».
ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ
Μέ σεβασμό
Θεόδωρος Σ.
Πολιός αγιασμένος επίσκοπος της Μικρασίας πριν μερικά χρόνια συνοδεύοντας προσκυνητές στα Αγιασμένα χώματα σε μια εκκλησία που επέτρεψαν οι αρχές να τελέσουν Εσπερινό, τον περίμενε στην πόρτα η κοινοτάρχισα (μουχτάρισα) με ένα μωρό ,που θα το πήγαινε στο νοσοκομείο για ουσιώδες πρόβλημα ,και παρακάλεσε για μια ευχή ιάσεως ,όντως ο επίσκοπος διάβασε μια ευχή ,έφυγε η μητέρα και την επομένη έτρεξε η μητέρα έκανε εδαφιαία μετάνοια και κλαίγοντας ανακοίνωσε ότι δεν βρέθηκε στον υπέρηχο το πρόβλημα που ταλαιπωρούσε το μωρό. Ακολούθησε μεγάλο κέρασμα σε όλο το γκρούπ. Τα περί συμπροσευχών έχουν μεγάλο εύρος, άλλο μια ακολουθία σε εκκλησιαστικό χώρο και άλλο μια προσευχή φαγητού, ειρηνεύσεως σε εμπόλεμη κατάσταση ή στην μνήμη κάποιων θυμάτων. Ο ου κατ΄επίγνωσιν ζηλωτισμός έχει απασχολήσει και τον Α.Νεκτάριο στο "Γνώθι σεαυτόν".
Πατέρα Βασίλειε σας αρέσει να "κεντάτε τις σφήκες"με τις παρεμβάσεις σας χωρίς ωφέλιμο αποτέλεσμα!
Όχι για να προβληματιστούμε προφανώς
Καλό το παράδειγμα. Σωστό και το συμπέρασμα.
3 και 57 οι Ορθόδοξοι παίρνουν μέρος σε τελετές που κάνουν οι παπικοί κάνουν ακριβώς το ίδιο που έκαναν εδώ και οι μουσουλμάνοι, δηλαδή δε λένε ούτε το κύριε ελέησον, ούτε το αμήν άρα με το σκεπτικό σου αυτό δεν υπάρχει συμπροσευχή. Πρόσεχε διότι μερικές φορές από ανοησίες στις οποίες μπορεί να πει κάποιος βγαίνουν συμπεράσματα εντελώς διαφορετικά.
Δημοσίευση σχολίου