Ούτος ήτον κατά τους καιρούς του ασεβεστάτου Μαξιμιανού, εν έτει σπθ’ [289], στρατιώτης ευρισκόμενος εν τη Ανατολή υπό κάτω εις τον αρχιστράτηγον όλων των βασιλικών ταγμάτων, Αντίοχον ονομαζόμενον. Ούτος λοιπόν απεστάλθη από τον ρηθέντα αρχιστράτηγόν του μαζί με άλλους συστρατιώτας, δια να πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες επέρασαν τα όριά των, και ελθόντες εις τα όρια των Ρωμαίων, εκούρσευον αυτά και ηφάνιζον. Κατά τούτων, λέγω, σταλείς, επικαλέσθη τον Χριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθούν και εκείνοι τον Χριστόν, ενίκησε τους Πέρσας, και διώξας αυτούς, τους έφθειρεν. Όθεν με την ανέλπιστον ταύτην νίκην, ετράβιξεν εις την πίστιν του Χριστού τους συντρόφους του στρατιώτας. Εδιαβάλθη λοιπόν ο Άγιος και οι τούτου σύντροφοι, προς τον αρχιστράτηγόν τους Αντίοχον. Όθεν επαραστάθησαν όλοι προς αυτόν, και ωμολόγησαν την του Χριστού πίστιν. Δια τούτο, τον μεν Άγιον Ανδρέαν, άπλωσαν επάνω εις κλίνην σιδηράν πεπυρωμένην, των δε συντρόφων του εκάρφωσαν τας χείρας επάνω εις τετράγωνα ξύλα.
Έπειτα επρόσταξεν ο Αντίοχος και εδίωξαν τους Αγίους, από τα όρια της χώρας εκείνης, χίλιοι άλλοι στρατιώται, τους οποίους κατηχήσας ο Άγιος Ανδρέας ετράβιξε και εκείνους εις την του Χριστού πίστιν. Τούτο δε μαθών ο Αντίοχος, εκυνήγησεν όλους οπίσω, και επρόσταξε να θανατώσουν αυτούς, ομού και τους εξαρχής όντας συντρόφους του Αγίου, και αυτόν τον ίδιον πανένδοξον Ανδρέαν, και έτζι έλαβον όλοι τους στεφάνους της αθλήσεως.Άγιος Νικόδημος
Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου