Αυγουστιάτικο απόγευμα.

Αυγουστιάτικο απόγευμα. Καθισμένος σε εστιατόριο δίπλα στην θάλασσα ακούω άθελά μου τις συζητήσεις των θαμώνων.

Σε κοντινό τραπέζι ένα ζευγάρι μεσήλικων. Η γυναίκα με ποιητικό στόμφο διαβάζει από το κινητό ένα σύντομο λογοτεχνικό κείμενο στον σύζυγό της. Εκθειάζει τον συγγραφέα. Η συζήτηση εξελίσσεται σε ένα υβρεολόγιο για πολιτικά πρόσωπα…

Στο τραπέζι από την άλλη πλευρά κάθονται τρεις ηλικιωμένες κυρίες. Η συζήτηση ενδιαφέρουσα.

Η πρώτη ενημερώνει τις φίλες της για τον έλεγχο που πήγε στον ιερέα του χωριού της. Του ζητούσαν να τους δείξει τα ζώα που είχαν δηλωθεί στο όνομά του και να δικαιολογήσει την επιδότηση. Ο ιερέας τους πληροφόρησε ότι τα μόνα ζώα που έχει είναι οι ενορίτες του και επιδότηση δεν έχει πάρει…

Η δεύτερη μίλησε για τον εγγονό της που έφυγε για Νορβηγία. Οι φίλες της έσπευσαν να τον φανταστούν ως επιτυχημένο επιστήμονα ή επιχειρηματία. «Γκαρσόνι θα είναι», διόρθωσε εκείνη, «αλλά θα παίρνει τρεις χιλιάδες ευρώ». Και οι τρεις συμφώνησαν με ανακούφιση ότι οι νέοι καλά κάνουν και φεύγουν από την Ελλάδα.

Το τυροπιτάρι αποτέλεσε το τελευταίο και πιο σοβαρό θέμα συζήτησης. «Οκτώμισι ευρώ μόνο με γραβιέρα!» αγανάκτησε η μία. «Σ’ άλλο εστιατόριο είχε τρία τυριά και το δίνανε εξίμισι!»… Και οι τρεις ως άλλοι κριτές στο Masterchef δήλωσαν πως το τυροπιτάρι δεν περνάει το πάσο…

Μετά από όλα αυτά τα χρήσιμα και ωφέλιμα αποφάσισα να ακυρώσω το τυροπιτάρι και άρχισα να ψάχνω αγγελίες για σεζόν γκαρσόνι στην Νορβηγία…

Μ. ΧΚ Ν.