Ο Θεός παραμένει παρών, ακούει, θυμάται και χορηγεί ζωή - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Εχθές διάβασα αρκετά σχόλια για την τραγικότητα του γεγονότος γονείς να χάνουν αδόκητα το παιδί τους. Στο μυαλό μου πέρασε η σκέψη πως στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η ανθρωπότητα είχε την πρώτη τραγική εμπειρία του βιολογικού θανάτου όταν ο Αδάμ και η Εύα είδαν το παιδί τους να πεθαίνει.

Το σχόλιο μου στην συνέχεια δεν αναφέρεται σε γεγονότα της επικαιρότητας αλλά είναι γενικό και σκοπό έχει τον προβληματισμό.

Η Γένεση μάς αφηγείται ένα από τα πιο συγκλονιστικά επεισόδια της ανθρώπινης ιστορίας: τον πρώτο θάνατο. Δεν πρόκειται για έναν φυσικό, ήσυχο θάνατο, αλλά για φόνο. Ο Άβελ, ο δίκαιος και αθώος, φονεύεται από τον ίδιο του τον αδελφό. Έτσι εισέρχεται ο θάνατος στην ζωή των πρώτων ανθρώπων. Βίαιη βιολογική κατάληξη και τραγωδία σχέσης.

Η εμπειρία του πένθους δεν παρουσιάζεται άμεσα, αλλά μπορεί κανείς να την αφουγκραστεί στη σιωπή που ακολουθεί. Οι πρώτοι άνθρωποι, οι γονείς του Άβελ, γεύονται για πρώτη φορά τον βιολογικό θάνατο μέσω της απώλειας του παιδιού τους. Η πρώτη πικρή και στυφή γεύση του πόνου που φέρνει ο θάνατος.

Η σιωπή της Γραφής για τη θλίψη των γονιών δεν είναι ένδειξη αδιαφορίας· αντιθέτως, είναι ένας τρόπος να μας μεταδώσει το ανείπωτο: το βάρος του πόνου που δεν μπορεί να χωρέσει σε λέξεις. Ο πρώτος θάνατος καταγράφεται όχι ως φυσική συνέπεια, αλλά ως αποτέλεσμα μιας πράξης βίας. Ο άνθρωπος, που δημιουργήθηκε για κοινωνία και αγάπη, στρέφεται εναντίον του άλλου και του αφαιρεί το μεγάλο δώρο της ζωής.

Κι όμως, μέσα σε αυτή τη ζοφερή αφήγηση, υπάρχει ένα φως. Η Γραφή δεν τελειώνει με τη σιωπή ή με την καταδίκη του Κάιν. Υπάρχει μια φράση που διαπερνά την ιστορία σαν ακτίνα ελπίδας: «το αίμα του Άβελ φωνάζει από τη γη». Δεν είναι μια φωνή εκδίκησης, αλλά μια μαρτυρία. Το αίμα του αδελφού που χύθηκε δεν χάνεται στη λήθη. Ο Θεός δεν είναι αδιάφορος μπροστά στον ανείπωτο πόνο και τον θάνατο. Ο Θεός ακούει. Ακούει την φωνή του πεθαμένου.

Αυτή η φωνή δείχνει ότι κάθε απώλεια μετράει, κάθε δάκρυ έχει το βάρος της αιωνιότητας. Το αίμα του Άβελ «ομιλεί ακόμη», όχι για να κατηγορήσει, αλλά για να θυμίσει. Να θυμίσει ότι η ζωή είναι ιερή, ότι η αγάπη μπορεί να νικηθεί προσωρινά, αλλά δεν σβήνει. Ο πρώτος θάνατος δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Είναι η απαρχή μιας πορείας που οδηγεί, μέσα από τον πόνο, στην ελπίδα της αποκατάστασης.

Έτσι, ακόμη και μπροστά στον θάνατο, ακόμη και μπροστά στην πιο άδικη απώλεια, η αφήγηση δεν μας αφήνει να βυθιστούμε στην απελπισία. Η φωνή του Άβελ είναι μαρτυρία ότι η ζωή συνεχίζει να έχει νόημα, ότι η αδικία δεν έχει τον τελευταίο λόγο, και ότι ο Θεός παραμένει παρών, ακούει, θυμάται και χορηγεί ζωή.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος