Όλοι μας κάποια στιγμή θα «κοιμηθούμε» - π. Ιουστίνος Κεφαλούρος

Δύσκολα, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει το θάνατο. Και γίνεται ακόμη δυσκολότερο όταν καλείται ένας γονιός να κρατήσει στα χέρια του το νεκρό σώμα του παιδιού του. Ο γονιός, αυτός που το πήρε στα χέρια του, λίγες μόνο στιγμές μετά την πρώτη ανάσα και το πρώτο κλάμα. Που το είδε να κάνει τα πρώτα του βήματα, να λέει τις πρώτες λέξεις, να φωνάζει «μαμά» και «μπαμπά», να μεγαλώνει, να ανθίζει.

Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο γονιός, ούτε ποιο είναι το παιδί που φεύγει πριν ακόμη κάνει τον κύκλο της ζωής. Το γεγονός της απώλειας ενός νέου ανθρώπου, είναι μια απώλεια συλλογική. Ο κόσμος χάνει ένα κομμάτι από την ελπίδα του αύριο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Χριστός στάθηκε μπροστά στα άψυχα σώματα νέων παιδιών, έχοντας στο πλάι του τους απαρηγόρητους γονείς, να τον εκλιπαρούν να φέρει πίσω τα παιδιά τους. Κι Εκείνος τους καθησύχαζε λέγοντας τους πως δεν πέθαναν, αλλά κοιμούνται.

Χθες η Λένα από την Αθήνα, προχθές ο π. Ιερώνυμος από την Νέα Πέραμο της Καβάλας έφυγαν. Κοιμήθηκαν τον αιώνιο ύπνο. Εκείνη στα 34 κι εκείνος στα 47. Νέοι. Πολύ νέοι. Ο καθένας με τα δικά του όνειρα, με τις δικές του επιλογές.

Πήραν και έδωσαν αγάπη. Δημιούργησαν, ονειρεύτηκαν, έκλαψαν και γέλασαν. Και μαζί τους, την ίδια στιγμή σε κάθε γωνιά του πλανήτη «αποκοιμήθηκαν» κι άλλα νέα παιδιά, που εμείς δεν τα ξέρουμε, αλλά τα γνωρίζουν οι δικοί τους γονείς, οι δικοί τους φίλοι, οι δικοί τους αγαπημένοι. Κι ακόμη περισσότερο τα γνωρίζει ο Θεός, που έδωσε τη Ζωή μέσα στα σπλάχνα της μάνας τους, και ήρθαν στον κόσμο, έστω και για λίγο, για να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων που τους γνώρισαν ομορφότερη.

Έτσι μένουν στις μνήμες μας όσοι φεύγουν. Ως η στιγμή που ο κόσμος έγινε ομορφότερος με το χαμόγελο, με τα όνειρα, με τις καλές και τις κακές τους στιγμές, με όλα εκείνα που συνθέτουν τη Ζωή. Κι επειδή αργά ή γρήγορα, όλοι μας κάποια στιγμή θα όλοι μας κάποια στιγμή θα «κοιμηθούμε»,, χωρίς να γνωρίζουμε μήτε την ώρα, μήτε και τη στιγμή, καλά θα κάνουμε να μην αφήσουμε τη Ζωή να περάσει χωρίς πολύ αγάπη, πολλά όνειρα και άλλες τόσες προσδοκίες.

«Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»

π. Ιουστίνος Κεφαλούρος