Για την Τιτίκα - Ηλίας Λιαμής

Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

Εκείνο το μισό δευτερόλεπτο που μια γυναίκα βάζει μπροστά στη μηχανή το κορμί της για να σώσει ένα παιδάκι, που δεν είναι καν εγγόνι της, είναι η στιγμή του αληθινού πειρασμού. 

Και μην πει κανείς πως ήταν ενστικτώδες. 

Το ένστικτο επιστρατεύεται μόνο για την αυτοσυντήρηση, με εξαίρεση -και όχι πάντα- την ενστικτώδη αυταπάρνηση της μάνας. 

Στο «Πάτερ ημών»,  το «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» δεν έχει να κάνει με το αν θα έρθει ένας πειρασμός ή όχι αλλά πώς θα αντιδράσει κανείς στην ώρα του ερχομού του. 

Στο «Πάτερ ημών» δεν ζητάμε να μην υποστούμε πειρασμούς, αλλά ζητάμε, στην πραγματικότητα, να μη μας βρει ο πειρασμός απροετοίμαστους. 

Τρέμω αυτή τη στιγμή όπου δεν θα προλάβει να παρεμβληθεί η λογική, το υπερεγώ, τα «πρέπει». Τη στιγμή που δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς το τι να κάνεις αλλά μόνον το τι είσαι. Είναι η στιγμή να μάθεις πόσο η ηθική έχει αλλοιώσει το βαθύτερο είναι σου, το κέντρο του, την καρδιά σου. 

Ναι! Την ώρα που μια μηχανή τρέχει σαν τρελή,  ο νους θα αποφασίσει, αλλά η πράξη, η ακαριαία πράξη, δεν είναι καρπός του, αλλά περίσσευμα καρδίας που δίνει εντολή, εντολή αυτόματη και τελεσίδικη. Εκείνη είναι η ώρα της τελικής κρίσης του καθενός. 

Την τρέμω αυτή τη στιγμή γιατί έχεις μισό δευτερόλεπτο να δεις ποιος είσαι. Και μετά, αν υπάρξει «μετά», να βρεις το θάρρος να αποδεχτείς την αλήθεια σου και … όσο χρόνο σου χαρίσει ο Θεός… να αποφασίσεις να γίνεις καλύτερος. 

Με την έννοια αυτή, από αυτή τη γυναικά, την άγνωστη μου και ανώνυμη, από αυτήν που ήταν καρδιακά έτοιμη για τον τελευταίο πειρασμό της, ζητώ την ευχή της

Ηλίας Λιαμής