Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας (Ιω 18,4) - Πάπας Λέων ΙΔ΄

Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας (Ιω 18,4)

Πάπας Λέων ΙΔ΄

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,

Σήμερα θα εξετάσουμε τη σκηνή που σηματοδοτεί την αρχή του πάθους του Ιησού: τη στιγμή της σύλληψής του στον κήπο της Γεσθημανής.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, με τη χαρακτηριστική του διεισδυτικότητα, δεν μας παρουσιάζει έναν φοβισμένο Ιησού που τρέχει να ξεφεύγει ή να κρυφτεί.

Μας παρουσιάζει έναν ελεύθερο άνθρωπο που βγαίνει μπροστά και μιλάει, αντιμετωπίζοντας με παρρησία τη στιγμή κατά την οποία μπορεί να φανερωθεί η μεγαλύτερη αγάπη.

«Όταν ο Ιησούς κατάλαβε όλα όσα επρόκειτο να του συμβούν, έκανε ένα βήμα μπροστά και τους ρώτησε: “Ποιον ψάχνετε;”» (Ιωάν. 18:4). Ο Ιησούς ήξερε ποιον ψάχνουν. Ωστόσο, αποφασίζει να μην κάνει πίσω.

Παραδίδει τον εαυτό του. Όχι από αδυναμία, αλλά από αγάπη.

Είναι μια αγάπη τόσο πλήρης και ώριμη που δεν φοβάται την απόρριψη.

Ο Ιησούς δεν συλλαμβάνεται: αφήνεται να συλληφθεί.

Δεν είναι το θύμα μιας σύλληψης, αλλά δωρητής ενός δώρου.

Μέσω αυτής της πράξης πραγματοποιείται η ελπίδα σωτηρίας για την ανθρωπότητα: η επίγνωση ότι, ακόμη και στην πιο σκοτεινή ώρα, μπορούμε να παραμείνουμε ελεύθεροι να αγαπάμε μέχρι τέλους!

Όταν ο Ιησούς απαντά “Εγώ είμαι Αυτός που ψάχνετε”, οι στρατιώτες πέφτουν στο έδαφος.

Πρόκειται για ένα μυστηριώδες χωρίο, καθώς αυτή η έκφραση (“ἐγώ εἰμί) στη βιβλική αποκάλυψη, θυμίζει το ίδιο το όνομα του Θεού: «Ἐγώ εἰμί ὁ ὧν». 

Ο Ιησούς αποκαλύπτει ότι η παρουσία του Θεού βρίσκεται ακριβώς εκεί όπου η ανθρωπότητα βιώνει την αδικία, το φόβο και τη μοναξιά. Εκεί είναι που το αληθινό φως λάμπει χωρίς το φόβο να κατακλυστεί από το σκοτάδι που πλησιάζει.

Στη μέση της νύχτας, όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν, ο Ιησούς δείχνει ότι η χριστιανική ελπίδα δεν είναι μια διαφυγή, αλλά μια επιλογή.

Αυτή η στάση πηγάζει από τη βαθιά προσευχή, στην οποία δεν ζητάμε από τον Θεό να μας απαλλάξει από τα βάσανα, αλλά να μας δώσει τη δύναμη να επιμείνουμε στην αγάπη, γνωρίζοντας ότι μια ζωή που προσφέρεται ελεύθερα από αγάπη δεν μπορεί να μας αφαιρεθεί από κανέναν.

«Αν ψάχνετε για μένα, αφήστε αυτούς να φύγουν» (Ιω 18,8). Τη στιγμή της σύλληψής του, ο Ιησούς δεν ανησυχεί για τη δική του επιβίωση: θέλει μόνο οι φίλοι του να μπορέσουν να φύγουν με ασφάλεια. Αυτό αποδεικνύει την αληθινή φύση της θυσίας του ως πράξη αγάπης. Ο Ιησούς αφήνει τους φρουρούς να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν μόνο και μόνο για να αφήσει τους μαθητές του ελεύθερους.

Ο Ιησούς έζησε κάθε μέρα της ζωής του προετοιμαζόμενος για αυτή τη δραματική και υπέροχη στιγμή. Για αυτό, όταν ήρθε η ώρα, είχε τη δύναμη να μην αναζητήσει τρόπο διαφυγής.
Γνώριζε καλά μέσα του ότι το να χάσει τη ζωή του για την αγάπη δεν ήταν αποτυχία, αλλά είχε μια μυστηριώδη καρποφορία. Είναι σαν τον κόκκο του σιταριού που, αφού πέσει στο χώμα, δεν μένει μόνος του, αλλά πεθαίνει και γίνεται καρποφόρος.

Ο Ιησούς είναι επίσης προβληματισμένος από ένα μονοπάτι που φαίνεται να οδηγεί μόνο στο θάνατο και την καταστροφή. Αλλά είναι εξίσου πεπεισμένος ότι μόνο χάνοντας τη ζωή μας για την αγάπη μπορούμε πραγματικά να τη βρούμε. Αυτή είναι η αληθινή ελπίδα: όχι στο να προσπαθούμε να αποφύγουμε τον πόνο, αλλά στο να πιστεύουμε ότι, ακόμη και στην καρδιά του πιο άδικου πόνου, κρύβεται ο σπόρος μιας νέας ζωής.

Και με εμάς τι γίνεται; Πόσο συχνά υπερασπιζόμαστε τις ζωές μας, τα σχέδιά μας και την ασφάλειά μας, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, με αυτόν τον τρόπο, καταλήγουμε μόνοι.
Η λογική του Ευαγγελίου είναι διαφορετική: μόνο ό,τι προσφέρεται καρποφορεί, μόνο μια ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη ακόμη και εκεί που όλα φαίνονται χαμένα.

Το Ευαγγέλιο του Μάρκου μας μιλάει επίσης για έναν νεαρό που έτρεξε να φύγει γυμνός, όταν ο Ιησούς συλλαμβάνεται, (Μάρκος 14:51 – ένας νεαρός ακολούθησε τον Ιησού, χωρίς τίποτε άλλο παρά ένα λινό ύφασμα γύρω από το σώμα του· και τον συνέλαβαν, αλλά αυτός άφησε το λινό ύφασμα και έτρεξε να φύγει γυμνός). Αυτή είναι μια αινιγματική αλλά και βαθειά υποβλητική εικόνα. Και εμείς, στην προσπάθειά μας να ακολουθήσουμε τον Ιησού, βιώνουμε κι εμείς στιγμές που αιφνιδιαζόμαστε και απογυμνωνόμαστε από τις βεβαιότητές μας. Αυτές είναι οι πιο δύσκολες στιγμές, στις οποίες μπαίνουμε στον πειρασμό να εγκαταλείψουμε τον δρόμο του Ευαγγελίου, επειδή η αγάπη μοιάζει ακατόρθωτο έργο.
Και όμως, στο τέλος του Ευαγγελίου, είναι ένας νεαρός άνδρας που ανακοινώνει την Ανάσταση στις γυναίκες. Αυτή τη φορά, όχι γυμνός, αλλά ντυμένος με λευκό χιτώνα.

Αυτή είναι η ελπίδα της πίστης μας: ότι οι αμαρτίες και οι δισταγμοί μας δεν εμποδίζουν τον Θεό να μας συγχωρήσει, να αποκαταστήσει την επιθυμία μας να γίνουμε μαθητές Του και να μας κάνει ικανούς να δώσουμε τη ζωή μας για τους άλλους.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ας μάθουμε και εμείς να εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας στο καλό θέλημα του Πατέρα και ας επιτρέψουμε στη ζωή μας να είναι μια απάντηση στην καλοσύνη που έχουμε λάβει. Στη ζωή, δεν είναι απαραίτητο να έχουμε τα πάντα υπό έλεγχο. Αρκεί να επιλέγουμε την αγάπη ελεύθερα κάθε μέρα. Αληθινή ελπίδα είναι να γνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού μας στηρίζει και μας δίνει τη δυνατότητα να φέρουμε τον καρπό της αιώνιας ζωής, ακόμη και στο σκοτάδι της δοκιμασίας.

Πηγή: Enoriako info