ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

ΤΟ  ΘΑΥΜΑ  ΣΤΗ  ΓΛΩΣΣΑ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ  ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

     … Ό, τι ονομάζουμε «θαύμα» στη γλώσσα της εκκλησιαστικής εμπειρίας, δεν είναι γεγονότα ανεξήγητου «υπερφυσικού» χαρακτήρα, δεδομένα που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να υποταχτεί, κατ’ αναγκαιότητα, στην αυθεντία και παντοδυναμία μιας «Υπέρτατης Δύναμης». Το θαύμα στη γλώσσα της Εκκλησίας των πιστών, δηλώνει ένα γεγονός που «φωτίζει»- γνωστοποιεί εμπειρικά-τη δυνατότητα-όχι αναγκαιότητα-να νικώνται «της φύσεως οι όροι», οι περιορισμοί της κτιστής ύπαρξης. Να νικώνται από τον τρόπο της Θεότητας, τρόπο ελευθερίας από κάθε προκαθορισμό, τρόπο της αγάπης, τρόπο του έρωτα που γεννιέται ως ελευθερία από τις αναγκαιότητες της κτιστότητας.

     Μπορούμε-με το ρεαλισμό της εμπειρίας των λογικών σχέσεων, και όχι με την αδόκιμη λογική των αισθητών εντυπώσεων-να σημάνουμε το θάνατο του ανθρώπου ως πραγματικότητα ανάλογη με του ευ-αγγελικό «θαύμα». Το θαύμα στο εκκλησιαστικό ευ-αγγέλιο, μαρτυρείται, αλλά δεν εξηγείται, βεβαιώνεται αλλά δεν αιτιολογείται. Καλούν και ξανακαλούν οι Φαρισαίοι τον εκ γενετής τυφλό. «Πώς ανεώχθησάν σου οι οφθαλμοί», «πώς ανέβλεψας»;

Ρωτούν επίμονα και τους γονείς του. «Υμείς λέγετε ότι ούτος εστίν ο υιός υμών και ότι τυφλός εγεννήθη, πώς ουν άρτι βλέπει»; Η απάντηση που παίρνουν είναι η περιγραφή του τρόπου, όχι η ερμηνεία του. «Άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς πηλόν εποίησε και επέχρισέ μου τους οφθαλμούς, και είπε μοι. Ύπαγε εις την κολυμβύθραν του Σιλωάμ και νίψαι. Απελθών δε και νιψάμενος ανέβλεψα»-Ιωαν.9,11.

     Το θαύμα δεν το προκαλεί μια συνταγή-η πειθάρχηση σε κάποια εντολή-το θαύμα το γεννάει μια σχέση, η αποδοχή μιας αγάπης, η εμπιστοσύνη και η αυτοπαράδοση σε μια υπόδειξη που η κατάφασή της δηλώνει  π ί σ τ η, δηλαδή, α γ α π η τ ι κ ή  ε μ π ι σ τ ο σ ύ ν η. Αν ο άνθρωπος φτάσει-ή του χαριστεί-να βιώνει την προσδοκία του θανάτου ως παράδοση της ύπαρξής του στον  Α ί τ ι ο  και   Ε ρ α σ τ ή της, τότε η ευ-αγγελική γλώσσα αποκτά  λ ο γ ι κ ά  περιθώρια-όχι φαντασιακά-να κυριολεκτεί. Να μπορεί ο άνθρωπος να «δει» στο θάνατο το ενδεχόμενο υπαρκτικής ολοκληρίας του, να το δει με την ενάργεια που είχε η όραση του εκ γενετής τυφλού, όταν έπλενε από τα μάτια του τον πηλό, κατά το πρόσταγμα του Χριστού.

     Παρανοούμε το ευ-αγγέλιο της Εκκλησίας, αν το εκλάβουμε σαν βιβλίο που παρηγορεί τη θνητότητα με ψυχολογικές καταφυγές σε ευφραντικές ουτοπίες. Δεν είναι ένα χρηστικό βοήθημα-οδηγός συμπεριφοράς- για να παρηγορείται το α-ν ό η τ ο της ύπαρξης με εφήμερη ευταξία βίου. Το Ευ-αγγέλιο της Εκκλησίας είναι επαγγελία, που η ελευθερία κάθε ανθρώπου ή την εμπιστεύεται ή την απορρίπτει, την παρακάμπτει, δυσπιστεί. Η εμπιστοσύνη δεν εξαντλείται στη νοητική παραδοχή, τη θελητική συγκατάθεση, τη συναισθηματική προτίμηση. Παραμένει   ανυπέρβλητος  ο  ορισμός  της πίστης  με  τις  προσλαμβάνουσες  της σποράς, ήτοι  της  εμπιστοσύνης στη  β λ α σ τ ι κ ή  δ ύ ν α μ η  τ ο υ  σ π ό ρ ο υ.

      Από το «Γρίφος θάνατος», σελ. 113κε εκδ. Ίκαρος 2021

  Δια την αντιγραφή, 

Αθανάσιος Κοτταδάκης