Ένα μικρό σταυρουδάκι και μια μεγάλη υπόμνηση

 Εγώ, πέρα απ’ όλα αυτά που σωστά λέει η Κοβέσι, επιμένω στην εικόνα. Γιατί η εικόνα της, έτσι όπως στέκεται με σταθερό βλέμμα, με τον σταυρό διακριτικά αλλά σταθερά φορεμένο στον λαιμό της, λέει πολλά περισσότερα από μια δήλωση. 

Είναι σπάνιο, πια, να βλέπεις δημόσιο λειτουργό υψηλού κύρους στην Ευρώπη —πόσο μάλλον στην Ελλάδα— να κουβαλά πάνω του όχι έναν ρόλο, αλλά μια πίστη. Όχι σαν σήμα κατατεθέν, ούτε σαν ταυτότητα προς επίδειξη, αλλά σαν κάτι που ενώνει σιωπηλά την εσωτερική του πυξίδα με τη δημόσια ευθύνη. 

Ο σταυρός της δεν είναι μήνυμα, είναι υπόμνηση: ότι η Δικαιοσύνη χωρίς υπέρβαση γίνεται μηχανισμός. Κι ότι η εξουσία, όταν χάνει τον δεσμό της με κάτι έξω απ’ αυτήν, μετατρέπεται σε διαχείριση χωρίς έλεος.

Στην Ελλάδα, τέτοια εικόνα θα φαινόταν σχεδόν αταίριαστη — ή θα προκαλούσε ειρωνεία. Έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε τελείως το μέσα από το έξω, την πίστη από τον θεσμό, την ιδιωτική αξία από τη δημόσια λειτουργία. 

Και το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον ο δημόσιος λόγος έχει χάσει το πρόσωπο. Δεν υπάρχει πια τίποτα που να δείχνει από πού ξεκινά αυτός που μιλάει. 

Η Κοβέσι, με την απλότητα της στάσης της, μάς θυμίζει ότι μπορείς να είσαι δίκαιος όχι επειδή είσαι δυνατός ή «ανεξάρτητος», αλλά επειδή έχεις μέσα σου κάτι πιο σταθερό από κάθε εξάρτηση. Και γι’ αυτό αυτή η εικόνα αξίζει να μείνει. Όχι γιατί είναι εντυπωσιακή. Αλλά γιατί είναι τίμια. 

Μάνος Λαμπράκης