Έτσι, ο σάκκος απέκτησε φωνή.

Ενδύομαι τον Αρχιερατικό Σάκκο και τον ακούω που κουδουνίζει. Σκέπτομαι ότι κάποτε ο σάκκος του Επισκόπου έλαμπε χωρίς ήχο — με όμορφα κεντήματα, συμμετρικούς σταυρούς. Ώσπου, γύρω στον 17ο ή 18ο αιώνα, κάποιος ευσεβής ή απλώς ευφάνταστος κληρικός ή ράπτης αναρωτήθηκε: «Γιατί να μη… ακούγεται κιόλας;»

Έτσι εμφανίστηκαν τα κουδουνάκια — μικρές χρυσές σφαίρες που, σύμφωνα με αυτούς που δίνουν μία αλληγορική εξήγηση για τα πάντα, θύμιζαν «τον ήχο των κωδώνων του Ααρών» (Έξοδος 28:33‑35). Κάθε ήχος τους θεωρούνταν σύμβολο του θείου Λόγου που αντηχεί στην Εκκλησία.

Ωστόσο, είναι πιθανό η ηχητική αυτή παράδοση να μας ήρθε από τον βορρά. Στη Ρωσία, τα αρχιερατικά ενδύματα απέκτησαν διακοσμητικά στοιχεία που κινούνται ή ηχούν — καμπανούλες, μεταλλικά κεντήματα, μικρά «bubenchiki» — προσδίδοντας ηχητικό τελετουργικό ρυθμό στις κινήσεις του λειτουργού και κάνοντας μέσω του ήχου αισθητή την ιερότητα της στιγμής.

Έτσι, ο σάκκος απέκτησε φωνή. Και μαζί του, το ιερό Βήμα έναν απαλό ρυθμό κουδουνίσματος, που συνήθως… ξυπνά τους πιο αφηρημένους πιστούς.

Όποιος όμως ρωτήσει κανένα παλιό πρωτοπρεσβύτερο ίσως ακούσει άλλη εκδοχή:

«Αυτά τα κουδουνάκια τα πρότεινε κάποτε ένας πονηρός παπάς, για να ξέρει πού βρίσκεται ο δεσπότης — όπως τα ποντίκια που ήθελαν να ξέρουν πού κυκλοφορεί η γάτα!»

Κι έτσι, ο σάκκος, εκτός από σύμβολο της αρχιερατικής χάρης, έγινε ίσως και ένα μέσο προειδοποίησης. Γιατί η παράδοση, ακόμη και στις πιο σοβαρές μορφές της, δεν χάνει ποτέ την αίσθηση του χιούμορ.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος