Εις μνημόσυνον Νιόνιου - Ορφέας

 

Εις μνημόσυνον Νιόνιου

Ορφέας

 
«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, ξέμεινα από παιχνίδια.
Τιράντες δεν φοράω και τα γυαλιά, κόσμους προβάλουνε μα όχι ταξίδια.   
 
Πώς να σε παίξω στα παιδιά; Έτσι και αλλιώς αλλάξαν όλα.
Δεν με κοιτάζουνε με μάτια σαν κι αυτά- να τα ξυπνήσεις, Νιόνιο, πού είσαι τώρα;
 
Ζούμε έξω από την γιορτή σου κύριε Νιόνιο
Κι ίσως κάποτε να νοήσω την ματιά σου.
 
Και ο χρόνος σου ο αληθινός μες στον κόσμο μου να εισβάλει μουσικότατος.
 
Ο χρόνος σου ο αληθινός, σεντονάκι μου λευκό χορός συρτός»
 
Ο Διονύσης Σαββόπουλος εμφανίστηκε στα 1966, εν μέσω μουσικών μεγαθηρίων, μόνο με την κιθάρα του και έβγαλε τον τελευταίο δίσκο με δικά νέα δικά του τραγούδια το 1999 (Χρονοποιός).
Έκτοτε, δεν έβγαλε κανένα τραγούδι σαν να έφυγε ξαφνικά ο αντίστοιχος «δαίμων» (με την αρχαιοελληνική έννοια) από μέσα του όπως είπε πρόσφατα.
Περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη ντύθηκε την νεότερη μας ιστορία με όλες της τις αντιφάσεις, συχνά πολεμούμενος, δικαίως ή αδίκως, πάντως ουδέποτε κρυβόμενος.
Για αυτό ακριβώς και δεν μπόρεσε να «οικειοποιηθεί» τον Νιόνιο καμία πλευρά -αν και όλοι νιώθουμε μία συγγένεια σε κάποιον από τους πολλούς σπουδαίους στίχους του.
 
Ο Θεός να τον αναπαύσει.