Α. Κατά
παράδοξο τρόπο, κανένας δεν μπορεί να σωθεί μόνο από τη θεία αγάπη, αν αυτή δεν
προκαλέσει σε ανταπόδοση την ευγνώμονα αγάπη των ανθρώπινων προσώπων[...]Μόνο
όταν[...]αρνηθούμε την δυνατότητα τελικών αποφάσεων μέσα στην ιστορία, μέσα
σ΄αυτήν την ζωή, με την πρόφαση ότι αυτή είναι προσωρινή, μπορούμε να
αποφύγουμε το παράδοξο της τελικής αντιθέσεως [...]. Η τάξη της δημιουργίας θα
αποκατασταθεί πλήρως στις έσχατες ημέρες. Αλλά οι νεκρές ψυχές θα είναι ακόμα
αναίσθητες σ΄αυτή την αποκάλυψη του φωτός. Το θείο Φως θα φέγγει σε όλους, αλλά
εκείνοι που διάλεξαν μία φορά το σκοτάδι θα είναι ακόμα απρόθυμοι και ανίκανοι
να απολαύσουν την αιώνια μακαριότητα. Θα προσκολλούνται στο νυκτερινό σκοτάδι.
Θα είναι ανίκανοι να χαρούν[...]. Η εσχατολογία είναι μια περιοχή
αντινομιών[...]. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ήδη η Κόλαση. Η ύπαρξή της δεν
εξαρτάται από την θεϊκή απόφαση. Ο Θεός ποτέ δεν στέλνει κάποιον στην Κόλαση.Η
Κόλαση δημιουργείται από τα ίδια τα δημιουργήματα. Είναι ανθρώπινο δημιούργημα,
έγω, τρόπον τινά,απο την "τάξη της δημιουργίας". Η Τελική Κρίση
παραμένει ένα μυστήριο.
π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ
Β. Θυμόμαστε
τη συνομιλία του (του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου), με έναν ερημίτη ο οποίος
έλεγε: "Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους τους άθεους. Θα καίγονται στο πυρ το
αιώνιο".
Προφανώς η ιδέα πως οι άθεοι θα ετιμωρούντο στο αιώνιο πυρ, του προκαλούσε ευχαρίστηση, κατα το ψαλμικό "ευφρανθήσεται δίκαιος, όταν ίδη εκδίκησιν" ( Ψαλμ.νζ 11-12).
αρχιμ.
Σωφρόνιος, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, σελ. 49
Υάκινθος
3 σχόλια:
Δυστυχώς υπάρχει τεράστια σύγχυση στο θέμα της Κολάσεως και του Παραδείσου, ενώ τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Παράδεισος, ή Ζωή, ή Βασιλεία του Θεού, είναι ταυτόσημα με την λήξη: Χριστός. Η αποδοχή του προσώπου αυτού, η σχέση με το πρόσωπο αυτό, αυτό ακριβώς είναι και ο Παράδεισος και η Ζωή και η Βασιλεία του Θεού.
Αντίθετα: Κόλαση ή αμαρτία ή θάνατος, έχουν το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο: την άρνηση και απόρριψη του Χριστού.
Επομένως γίνεται εύκολα κατανοητό ότι, σε τελική ανάλυση, ούτε ο Παράδεισος αποτελεί κάποια επιβράβευση από κάποιον ανώτατο δικαστή, ούτε η Κόλαση τιμωρία από τον ίδιο, αλλά, τόσο η μία κατάσταση, όσο και η άλλη, αποτελούν ελεύθερες επιλογές του ελεύθερου και αυτεξούσιου ανθρώπου.
Το πρόβλημα στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό, πρέπει να το καταλάβουμε αυτό, σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τον άνθρωπο και καθόλου με το Θεό. Ο Θεός, σύμφωνα με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι άτρεπτος, που σημαίνει αμετάβλητος (τροπή=μεταβολή, εξού και "μετατροπή"). Οι διαθέσεις Του, επομένως, έναντι του ανθρώπου, δεν "τρέπονται" (μεταβάλλονται), ποτέ. Ο Θεός ην και έστι και αεί έσται μια άπειρη και ακένωτη πηγή αγάπης και φιλανθρωπίας. Γι' αυτό και ΔΕΝ τιμωρεί, δηλαδή ΔΕΝ κολάζει κανένα λογικό Του πλάσμα, ούτε και αυτόν τον διάβολο. Από τη στιγμή που ο Θεός δημιούργησε λογικά και αυτεξούσια όντα, θα ήταν απόλυτα παράλογο και καθόλου θεοπρεπές να τιμωρήσει την ελευθερία που ο ίδιος χάρισε στα πλάσματά Του αυτά, να Του πουν ΟΧΙ και να αρνηθούν να έλθουν σε σχέση και κοινωνία μαζί Του. Αν ήθελε, άλλωστε, θα μπορούσε, αντί για αυτεξούσια θεοειδή όντα, να δημιουργήσει ανελεύθερα και εξαρτώμενα ρομπότ.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η ελεύθερη απόρριψη του Χριστού από τον άνθρωπο - γιατί ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, είναι η μόνη δυνατότητα άμεσης κοινωνίας των κτιστών όντων με τον Άκτιστο Δημιουργό τους - η απόρριψη λοιπόν αυτού του προσώπου, συνιστά αυτο-αποκλεισμό από από την ακένωτη πηγή των αγαθών, που είναι ο Θεός.
Ας το δούμε αυτό με μερικά πολύ απλά παραδείγματα. Ο Θεός είναι ο Ήλιος που σκορπίζει Φως και ζεστασιά. Αν επιλέξουμε να κλειστούμε μέσα σε ένα σπίτι χωρίς παράθυρα, θα στερηθούμε και το φως και τη θαλπωρή και θα μείνουμε στο σκοτάδι και την παγωνιά. Δεν θα είναι όμως ο Ήλιος ο υπαίτιος αυτής της κατάστασης, δεν θα είναι το σκοτάδι και η παγωνιά κάποια τιμωρία που μας επέβαλε ο Ήλιος, αλλά η εκούσια αποστέρησή μας από τα αγαθά που χωρίς φειδώ παρέχει ο Ήλιος ακατάπαυστα.
Ο Θεός είναι πηγή οξυγόνου και δροσερού νερού. Όποιος προστρέχει στην πηγή αυτή ξεδιψά και αναπνέει. Όποιος επιλέγει να μην προστρέξει στην πηγή αυτή, αυτός και θα διψάσει και αφυδάτωση θα πάθει και θα έχει το διαρκές αίσθημα της βασανιστικής δίψας και της βασανιστικής ασφυξίας. Πλην όμως, αυτό δεν μπορεί κανείς να το λογαριάσει ως ποινή και τιμωρία της πηγής σε όσους δεν την πλησιάζουν, αλλά σε αυτο-τιμωρία αυτών των ιδίων.
Και ένα τελευταίο παράδειγμα. Ο Θεός είναι Ήλιος και δημιουργεί κεριά. Το φως των κεριών δεν άναψε από μόνο του, αλλά από το φως του Ήλιου και, συγκρινόμενο με το σκοτάδι, είναι ανώτερο και προτιμότερο από αυτό. Όμως ο Ήλιος έδωσε τη δυνατότητα στα κεριά, χωρίς να πάψουν να είναι κεριά, να λάμψουν, εάν το θελήσουν, όπως ακριβώς και αυτός, να γίνουν κι αυτά ήλιοι. Αν ΔΕΝ το θελήσουν, παραμένουν απλώς κεριά. Όμως το φως του κεριού, συγκρινόμενο με το φως του ήλιου, είναι σκοτάδι - κι αυτό είναι το σκοτάδι της Κόλασης. Όμως και πάλι, σε σχέση με το μη είναι, το απόλυτο σκοτάδι, είναι σε κατάσταση ανώτερη και προτιμότερη. Γι' αυτό και ο Θεός διατηρεί στην ύπαρξη αυτά Του τα πλάσματα και δεν τα επαναφέρει στην απόλυτη ανυπαρξία, στο μη είναι, επειδή με το να μετέχουν στο είναι, μετέχουν έστω και αμυδρώς στο Θεό και ευεργετούνται.
Νίκος Τσαγκάρης
Κανένας θάνατος δεν είναι κακός, παρά μόνον αυτός που γίνεται για αμαρτία.
Εάν δεν κολαζοταν κανένας κακός, κανείς δεν θα πίστευε ότι Ο Θεός ανακατεύεται στις ανθρώπινες υποθέσεις.
Εάν όμως κολαζονταν όλοι, κανένας δεν θα περίμενε ότι υπάρχει ανάσταση, αφού όλοι θα απολάμβαναν εδώ γι'αυτό τιμωρεί και δεν τιμωρεί.
Και τιμωρεί η εδώ η εκεί( ..) αλλά και εδώ και εκεί(..)
Και αυτό επειδή υπάρχουν μερικοί από τους κακούς που έχουν κ αγαθά έργα, αλλά και αγαθοί που έχουν κ κακά έργα. ´
Του Μ. Βασιλειου.
Θα κριθούμε συμφώνως με το ευαγγέλιο.
Από τα λόγια, τα έργα, την πίστη, τον κόπο, από την μετάνοια, από την ταπείνωση, από την αγάπη και την ευσπλαχνία, και τελικά είμαστε αίτιοι της απώλειας και συνεργοί της σωτηρίας μετά Του Θεού , αναμένοντας το έλεος Του !!!
Θερμά συγχαρητήρια στους ανωτέρω δύο σχολιαστές που φωτίζουν το θέμα.
Δημοσίευση σχολίου