Ο Άγιος Μάρτυς Μηνάς ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμίνου εν έτει σλε’ [235]. Επειδή δε ηκολούθησε μία ταραχή κοντά εις τους Αλεξανδρινούς δια πράγματα κοινά, και διατί εστερεόνετο πάλιν το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Χριστού, τούτου χάριν εστάλθη από τον βασιλέα ο Άγιος Μηνάς ούτος, ίνα διαλύση τας μάχας και ταραχάς των πολιτικών πραγμάτων. Και ακολούθως ίνα φιλιώση εκείνους οπού εχθρεύθησαν αναμεταξύ των. Και προς τούτοις δια να διώξη από την Αλεξάνδρειαν το κήρυγμα του Ευαγγελίου με την τέχνην των λόγων του. Επειδή και ήτον πεπαιδευμένος με κάθε σοφίαν, και γυμνασμένος εις την ρητορικήν τέχνην. Αθηναίος γαρ ήτον και εις τας Αθήνας είχε διατρίψη. Όθεν και ήτον έμπειρος από την ευγλωττίαν των Αθηναίων.
Πηγαίνωντας λοιπόν εις την Αλεξάνδρειαν, τας μεν ταραχάς των πολιτών διέλυσε και εχάρισεν εις την πόλιν την κατά πάντα ειρήνην. Το δε κήρυγμα του Χριστού όχι μόνον δεν εδίωξεν από αυτήν, αλλά μάλιστα εκατάπεισε τους Χριστιανούς εκείνους, οπού εδέχθηκαν αυτό, να το κρατούσι βεβαιότερον. Και προς τούτοις με την δύναμιν των λόγων του, και με τα σημεία και θαύματά του, έκαμεν όλην την πόλιν της Αλεξανδρείας να πιστεύσουν εις τον Χριστόν. Τούτο δε μανθάνωντας ο βασιλεύς, αποστέλλει εκεί Ερμογένη τον έπαρχον, ίνα καταπείση τον Μηνάν να αποβάλη την πίστιν του Χριστού. Και αν δεν πεισθή, να θανατώση αυτόν με διάφορα βάσανα. Βλέπων λοιπόν ο Ερμογένης τον Άγιον Μηνάν, πως αντέλεγεν εις αυτόν, και δεν επείθετο να αρνηθή τον Χριστόν, πρώτον μεν, ευγάνει το δέρμα το υποκάτω των ποδών του. Δεύτερον δε, ευγάνει τους οφθαλμούς του και τρίτον, κόπτει την γλώσσαν του.Επειδή δε είδε, πως και οι πόδες και οι οφθαλμοί
και η γλώσσα του ιατρεύθησαν παραδόξως υπό Θεού. Είδε δε και δύω Αγγέλους, οπού
εσκέπαζαν την κεφαλήν του: δια τούτο εμετεβλήθη και επίστευσεν εις τον Χριστόν.
Και λαμβάνει το Βάπτισμα από τον Άγιον Μηνάν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και το
αξίωμα της Αρχιερωσύνης λαμβάνει από τους συναχθέντας Επισκόπους. Ταύτα δε
μαθών ο βασιλεύς, έστειλε και τους έφερε. Και του μεν Αγίου Ερμογένους,
επρόσταξε να λογχεύσουν την κοιλίαν, και να κόψουν τας χείρας και πόδας του, και
να βάλουν αυτόν επάνω εις εσχάραν πεπυρωμένην. Το δε λοιπόν σώμα του επρόσταξε
να το ρίψουν εις τον ποταμόν. Τον δε Άγιον Μηνάν επρόσταξε να κρεμάσουν μέσα
εις ένα σκοτεινόν τόπον, και από τους πόδας του να κρεμάσουν μίαν πέτραν
βαρυτάτην. Αφ’ ου δε ετελειώθησαν ταύτα κατά την προσταγήν του βασιλέως, οι
Άγιοι εφυλάχθησαν σώοι και αβλαβείς υπό θείων Αγγέλων. Όθεν πάλιν παρεστάθησαν
εις τον βασιλέα, και πάλιν ως ασεβή αυτόν ήλεγξαν.
Τότε ο Άγιος Εύγραφος, γραμματικός ων του Αγίου
Μηνά, παρρησία ωμολόγησε τον Χριστόν. Και πολλά λόγια είπεν εναντίον του
βασιλέως, φανερώς αυτόν υβρίζων. Ο δε βασιλεύς μη υποφέρωντας τον έλεγχον, και
το να νικηθή από τα λόγια του Αγίου, εγέμωσεν από θυμόν. Όθεν τραβίζωντας
μάχαιραν, εκέντησε τον Άγιον και εθανάτωσεν αυτόν. Μαζί δε με τον Άγιον
Εύγραφον εφονεύθησαν με μαχαίρας και οι Άγιοι, ο Μηνάς λέγω και ο Ερμογένης,
υπό των υπηρετών του βασιλέως. Τα δε τίμια αυτών λείψανα εφέρθησαν εις την
Κωνσταντινούπολιν κατά θείαν προσταγήν, και ενταφιάσθησαν εις τον τόπον
εκείνον, όπου και τώρα ευρίσκονται, και ενεργούσιν άπειρα θαύματα. Επειδή ο
Άγιος Μηνάς, εζήτησε ταύτην την αίτησιν από τον Θεόν, το να φερθώσι δηλαδή εις
Κωνσταντινούπολιν, και να ενταφιασθώσι μαζί, τα ιερά αυτών λείψανα.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου