Ιησούς Χριστός η Ελπίδα μας - Πάπας Λέων ΙΔ’

Πλατεία Αγίου Πέτρου  Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2025

Ιησούς Χριστός η Ελπίδα μας

Πάπας Λέων ΙΔ’

Η Ανάσταση του Χριστού και οι Προκλήσεις του Σύγχρονου Κόσμου. 
Ελπίζοντας στη ζωή για να γεννήσουμε ζωή.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα και καλώς ήρθατε!
Το Πάσχα του Χριστού φωτίζει το μυστήριο της ζωής και μας επιτρέπει να την κοιτάμε με ελπίδα. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο ή προφανές. Πολλές ζωές, σε κάθε μέρος του κόσμου, φαίνονται επίπονες, επώδυνες, γεμάτες προβλήματα και εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Κι όμως, οι άνθρωποι δέχονται τη ζωή ως δώρο: δεν τη ζητούν, δεν την επιλέγουν, τη βιώνουν στο μυστήριό της από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα. Η ζωή έχει τη δική της εξαιρετική ιδιαιτερότητα: μας προσφέρεται, δεν μπορούμε να τη δώσουμε στον εαυτό μας, αλλά πρέπει να καλλιεργείται συνεχώς: χρειάζεται φροντίδα για να τη διατηρήσουμε, να την ενεργοποιήσουμε, να την προστατεύσουμε και να την αναζωογονήσουμε.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το ερώτημα για τη ζωή είναι ένα από τα πιο βαθιά ζητήματα της ανθρώπινης καρδιάς. Μπήκαμε στη ζωή χωρίς να έχουμε κάνει τίποτα για να το αποφασίσουμε. Τα ερωτήματα όλων των εποχών αναβλύζουν από αυτό το γεγονός, σαν ένα ξεχειλισμένο ποτάμι: Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Ποιο είναι το απόλυτο νόημα αυτού του ταξιδιού;
Πράγματι, η ζωή γυρεύει νόημα, κατεύθυνση, ελπίδα. Και η ελπίδα λειτουργεί ως η βαθιά ριζωμένη ώθηση που μας κρατάει να περπατάμε μέσα σε δυσκολίες, που μας εμποδίζει να τα παρατήσουμε στην κόπωση του ταξιδιού, που μας κάνει σίγουρους ότι το προσκύνημα της ύπαρξης θα μας οδηγήσει στο σπίτι μας. Χωρίς ελπίδα, η ζωή κινδυνεύει να φανεί σαν μια παρένθεση ανάμεσα σε δύο αιώνιες νύχτες, μια σύντομη παύση ανάμεσα στο πριν και το μετά του ταξιδιού μας στη γη. Το να ελπίζουμε στη ζωή σημαίνει αντίθετα να προεξοφλούμε τον προορισμό, να πιστεύουμε με σιγουριά αυτό που ακόμα δεν μπορούμε να δούμε ή να αγγίξουμε, να εμπιστευόμαστε και να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στην αγάπη ενός Πατέρα που μας δημιούργησε επειδή μας ήθελε με αγάπη και θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι.
Αγαπητοί φίλοι, υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη ασθένεια στον κόσμο: η έλλειψη εμπιστοσύνης στη ζωή. Είναι σαν να έχουμε παραδοθεί σε μια αρνητική μοιρολατρία, στην απάρνηση. Η ζωή κινδυνεύει να μην αντιπροσωπεύει πλέον ένα δώρο, αλλά… το άγνωστο! Σχεδόν μια απειλή από την οποία πρέπει να προστατευτούμε για να μην καταλήξουμε απογοητευμένοι. Για αυτόν τον λόγο, πρέπει να έχουμε το θάρρος να ζούμε και να δημιουργούμε ζωή, να μαρτυρούμε ότι ο Θεός είναι ο κατεξοχήν «εραστής της ζωής», όπως επιβεβαιώνει το Βιβλίο της Σοφίας (11:26). Αυτό είναι σήμερα το πιο επείγον κάλεσμα από ποτέ!
Στο Ευαγγέλιο, ο Ιησούς επιβεβαιώνει συνεχώς την ανησυχία του για την θεραπεία των αρρώστων, την αποκατάσταση τραυματισμένων σωμάτων και πνευμάτων και την επιστροφή της ζωής στους νεκρούς. Με αυτόν τον τρόπο, ο ενσαρκωμένος Υιός αποκαλύπτει τον Πατέρα: αποκαθιστά την αξιοπρέπεια στους αμαρτωλούς, χορηγεί τη συγχώρεση των αμαρτιών και περιλαμβάνει όλους, ειδικά τους απελπισμένους, τους αποκλεισμένους, εκείνους που ατυχώς βρίσκονται μακριά από την υπόσχεσή του για σωτηρία.
Γεννημένος από τον Πατέρα, ο Χριστός είναι ζωή και έχει δημιουργήσει ζωή «χωρίς αποθέματα», μέχρι του σημείου να δώσει τη δική του, και μας καλεί και εμάς να δώσουμε τη ζωή μας. Το να δημιουργούμε σημαίνει να φέρουμε κάποιον άλλο στη ζωή. Το σύμπαν των ζωντανών έχει επεκταθεί μέσω αυτού του νόμου, ο οποίος στη συμφωνία των πλασμάτων βιώνει ένα υπέροχο «κρεσέντο» που κορυφώνεται με το ντουέτο του άνδρα και της γυναίκας: ο Θεός τους δημιούργησε κατ’ εικόνα Του και τους εμπιστεύτηκε την αποστολή να δημιουργούν κατ’ εικόνα Του, δηλαδή για αγάπη και εν αγάπη.
Από την αρχή, η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει ότι η ζωή, ακριβώς στην υψηλότερη μορφή της, την ανθρώπινη μορφή, λαμβάνει το δώρο της ελευθερίας και γίνεται τραγωδία. Με αυτόν τον τρόπο, οι ανθρώπινες σχέσεις σημαδεύονται επίσης από αντιφάσεις, ακόμη και σε σημείο αδελφοκτονίας. Ο Κάιν αντιλαμβάνεται τον αδελφό του Άβελ ως αντίπαλο, ως απειλή, και μέσα στην απογοήτευσή του, αισθάνεται ανίκανος να τον αγαπήσει και να τον σεβαστεί. Εδώ βλέπουμε ζήλια, φθόνο και αιματοχυσία (Γένεση 4:1-16). Η λογική του Θεού, αντίθετα, είναι εντελώς διαφορετική. Ο Θεός παραμένει πάντα πιστός στο σχέδιό Του για αγάπη και ζωή. Δεν κουράζεται να υποστηρίζει την ανθρωπότητα ακόμη και όταν, ακολουθώντας τα βήματα του Κάιν, υπακούει στο τυφλό ένστικτο της βίας στον πόλεμο, στις διακρίσεις, στον ρατσισμό και στις πολλές μορφές δουλείας.
Το να δημιουργείς, λοιπόν, σημαίνει να εμπιστεύεσαι τον Θεό της ζωής και να προωθείς την ανθρωπότητα σε όλες τις εκφράσεις της: πρώτα και κύρια, στην υπέροχη περιπέτεια της μητρότητας και της πατρότητας, ακόμη και σε κοινωνικά πλαίσια στα οποία οι οικογένειες αγωνίζονται να αντέξουν το βάρος της καθημερινής ζωής και συχνά εμποδίζονται στα σχέδια και τα όνειρά τους. Σύμφωνα με την ίδια λογική, το να δημιουργείς σημαίνει να είσαι αφοσιωμένος σε μια οικονομία που βασίζεται στην αλληλεγγύη, αγωνιζόμενος για ένα κοινό καλό που απολαμβάνουν εξίσου όλοι, σεβόμενος και φροντίζοντας τη δημιουργία, προσφέροντας παρηγοριά μέσω της ακρόασης, της παρουσίας και της συγκεκριμένης και ανιδιοτελούς βοήθειας.
Αδελφοί και αδελφές, η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι η δύναμη που μας στηρίζει σε αυτή την πρόκληση, ακόμα και όταν το σκοτάδι του κακού συσκοτίζει την καρδιά και το μυαλό. Όταν η ζωή φαίνεται να έχει σβήσει, να έχει εμποδιστεί, ο Αναστημένος Κύριος εξακολουθεί να περνάει, μέχρι το τέλος του χρόνου, και πορεύεται μαζί μας και για εμάς. Είναι η ελπίδα μας.
 
Πηγή: Ενοριακό Κέντρο