Στην Μητέρα μου .....

 

ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Μητέρα

ήταν η τράπεζα στην οποία καταθέταμε

όλους μας τους πόνους και τις ανησυχίες.

 Thomas De Witt Talmage

Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά...

Δική μου μαμά...

Για που το έβαλες μαμά μου,

για την «ποθεινή πατρίδα» τόσο βιαστικά;

Ο Παράδεισος δεν έφευγε θα σε περίμενε… 

 
Η μαμά μου είχε έναν ωραίο θάνατο, δεν έζησε την αγωνία του θανάτου που σε βασανίζει μέχρι να σε καταπιεί, έφυγε αθόρυβα και διακριτικά, έσβησε στην αγκαλιά της κόρης της και αδελφής μου Αγγελικής και εμένα, με το να την αγαπάμε, να τη φροντίζουμε, να την χαϊδεύουμε… 

Σαν ευλογία έφυγε πετώντας η Ψυχή της για τον Ουρανό, συντροφιά με τον φύλακα Άγγελό της, ήταν ένας ζηλευτός θάνατος. Συνήθως οι άνθρωποι πεθαίνουν υποφέροντας, μέσα στον φόβο, η Μάνα μου έφυγε προσδοκώντας την «ποθεινή Πατρίδα» για να βρει τον Σωτήρα Χριστό. Ήταν γυναίκα προσευχής, καρτερίας, πίστεως, ευγένειας, φιλανθρωπίας, και με αυτά τα εφόδια μεγάλωσε τα δυο της παιδιά. Προσπαθούσε να μας διδάξει με το παράδειγμα της και την αγάπη για τη ζωή. Όποιος την πλησίαζε αισθανόταν την ανάπαυση και την ξεκούραση δίπλα της, και αυτό γιατί βίωνε τη χάρη και την χαρά, το φως και τη ζωή τους Αναστάντος Χριστού. 

Ίσως και να ήταν τυχερή η μαμά μου, ο Θεός της ανταπόδωσε την καλοσύνη της, και τη γλυκύτητά της, παίρνοντάς την ήσυχα, κι επιπλέον την απάλλαξε από την περαιτέρω αναξιοπρέπεια της κατάρρευσης του οργανισμού της, από την αγωνία της ανημπόριας στην οποία θα περιερχόταν λόγω της καταβεβλημένης της υγείας. Ίσως και να μην υπάρχει ωραιότερος τρόπος για να τελειώσει κανείς το ταξίδι του στην επίγεια ζωή. Είχε προετοιμαστεί από χρόνια για τον θάνατο, που θα την οδηγούσε στην αθανασία, με την Μυστηριακή ζωή που ζούσε.

Τα χρόνια πέρασαν 11 τώρα (το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου 2014), και συνειδητοποιώ -χρόνο με το χρόνο- ότι καθένας πενθεί με τον δικό του τρόπο, κι είναι μια διαδικασία που την ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα.  Ένα από τα πράγματα για τα οποία δεν ήμουνα προετοιμασμένος και δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω, αυτό που με πληγώνει είναι όσα δεν έκανα όσο ζούσε, οι εκκρεμότητες που άφησα, όσα δεν της είπα.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια προσπαθώ να συγκεντρωθώ προσευχητικά στα λόγια της Εκκλησίας που λέει: «Κύριε, ἀνάπαυσον τὴν ψυχὴν της κεκοιμημένης δούλης σου Εὐγενίας, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός».

«Aἰωνία ἡ μνήμη…»

Νιώθω περήφανος για τη μαμά μου, για το μικρό της αποτύπωμα σε αυτόν τον κόσμο, ήταν καλός άνθρωπος, και καλή Χριστιανή. Θα θυμάμαι τη μανούλα μου στις πιο όμορφες στιγμές μας, για να με συντροφεύει στην δύσκολη αυτή ζωή, μέχρι να πάω να την συναντήσω.

Θα την έχω πάντα στην προσευχή μου 

και στην θύμηση με αγάπη στην καρδιά μου.

Την ευχή σου Μάνα.

Α.Κ.Κ.