Αδελφοί μου και αδελφές μου,
Ο Αρχιερέας Ζαχαρίας στο Ναό της Ιερουσαλήμ, ενώ
ασκούσε τα ιερατικά του Αρχιερατικά καθήκοντα, κάποια στιγμή βίωσε μια δυσκολία
να πιστέψει σε σ’ ένα Θεόσταλτο μήνυμα, διότι το θεώρησε ανθρωπίνως αδύνατο.
Ενώ θα έπρεπε, λόγω της ιδιότητάς του να είναι ακόμη πιο κοντά στον Κύριο, όταν
άγγελος του Κυρίου του ανάγγειλε: ότι η σύζυγός του Ελισάβετ, ενώ ήταν στείρα
και προχωρημένης ηλικίας, θα αποκτούσε ένα παιδί, εκείνος το αμφι-σβήτησε.
Πόσες φορές κι εμείς δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε
ότι ο Θεός μπορεί να κάνει να ανθίσει η ζωή εκεί που το δικό μας μυαλό αδυνατεί
να το δεχθεί; Πως αντιδρούμε άραγε όταν ο Θεός μάς αναγγέλλει κάτι που
υπερβαίνει το ανθρώπινο μυαλό μας; Μήπως κι εμείς συχνά γινόμαστε ολιγόπιστοι ή
και άπιστοι;
Ευτυχώς που ακόμη και τότε ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Αλλά κάποιες φορές Εκείνος μας οδηγεί σε μονοπάτια που ανθρώπινα δεν θα θέλαμε ποτέ να διαβούμε• κι όμως, είναι τα μονοπάτια που Εκείνος έχει χαράξει επειδή θέλει κάτι πολύ καλύτερο να μας χαρίσει.
Κάθε φορά που ρωτώ τον Κύριο: «Γιατί θέλησες να
καλέσεις και εμένα στην ιεροσύνη»; η απάντησή του είναι, άμεση και εντυπωσιακή:
«μα επειδή σε αγαπώ και είμαι εύσπλαχνος μαζί Σου».
Μαζί με τον Κύριο μετά από μία ταχύρυθμη
ποιμαντική εμπειρία στην ενορία του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Σύρο, στη συνέχεια
με έστειλε συγκυβερ-νήτη σε μια μικρή βάρκα που έχει το όνομα «ενορία Βάρης»
και μαζί Του «ψαρεύαμε ανθρώπους». Μαζί Του μεταφέρναμε την αγάπη και το έλεος
Του σε όσους Εκείνος μου ποιμαντικά μου εμπιστευθεί, καθιστώντας μάλιστα:
«προφήτη στην πατρίδα μου.
Το Άγιο Πνεύμα, φώτιζε πότε εμένα και πότε τους
ενορίτες μου και βεβαίωνα εγώ εκείνους και εκείνοι εμένα, ότι πρέπει αδελφικά
να συνεργαζόμαστε γιατί μόνο με την μεταξύ μας αγάπη θα μπορούμε να κηρύττουμε
την αγάπη. Συχνά τα καταφέρναμε αλλά και άλλες φορές όχι.
Σε μια όμως απρόσμενη στιγμή, στις 30 Απριλίου
1993, ο Κύριος μου ζήτησε να εγκαταλείψω αυτή τη μικρή βάρκα, και μαζί του να
συγκυβερνήσω ένα πλοίο με τα δύο διαφορετικά ονόματα: Καθολική Αρχιεπισκοπή
Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου και Καθολική Επισκοπή Χίου.
Δεν το έκανε για να με ανταμείψει για τα ψάρια που
είχα πιάσει με τη μικρή μου βάρκα, αλλά επειδή ήθελε να δοκιμάσει την πίστη
μου.
Δέχτηκα τότε να περάσω μαζί Του στην απέναντι
όχθη. Στην αρχή δεν αισθανόμουν άνετα, ήμουν μόνος, με λίγους ιερείς αλλά
αξιόλογους και με τριάντα ενορίες σε οκτώ διαφορετικά νησιά. Τότε σκέφτηκα να
καλέσω τον αναστημένο Χριστό να μείνει μαζί μας γι’ αυτό και διάλεξα ως
πνευματικό σύνθημα μας το: «Μείνε μαζί μας Κύριε» των μαθητών της Εμμαούς
Από τότε, μέχρι και τη στιγμή που άρχισε να
βραδιάζει για την αρχιερατική αποστολή μου, ο Κύριος πράγματι έμενε μαζί μας,
πότε με τη μορφή του πονεμένου, πότε του αρρώστου, του φτωχού, του πληγωμένου,
του φυλακισμένου, του μετανάστη, γενικά του εσταυρωμένου, αλλά προπάντων του
αναστημένου.
Κάποιες φορές ήταν δύσκολο να τον αναγνωρίσω μέσα
από αυτά τα πρόσωπα. Κάποιες άλλες φορές Εκείνος με άφηνε μόνο μου, έστω για
λίγο, για να ανακαλύψω τις ελλείψεις μου και τη αναξιότητά μου. Και ήταν τότε
διαπίστωνα πως δεν μπορώ χωρίς Εκείνον και επαναλάμβανα το σύνθημά μας: «Μείνε
μαζί μας Κύριε» που είχε μάλιστα μελοποιήσει ο σήμερα αείμνηστος και αξέχαστος
π. Ρόκκος Ψάλτης με το οποίο και ολοκλήρωνα σχεδόν και κάθε κήρυγμά μου.
Άλλες φορείς του έλεγα: «Κύριε σώσε με γιατί
χάνομαι». Και εκείνος πάντα εύρισκε τον τρόπο να μου πει πως είναι μαζί μου και
δεν πρέπει να είμαι ούτε δειλός ούτε ολιγόπιστος. Στη συνέχεια επέπληττε τη
φουρτουνιασμένη θάλασσα των δυσκολιών και των πειρασμών και την ηρεμούσε,
επιπλήττοντας με, και ταυτόχρονα με επέπληττε, λέγοντάς μου: «Γιατί φοβάσαι
ολιγόπιστε»;
Στα εξήντα αυτά χρόνια ιεροσύνης αντιμετώπισα
πάσης φύσεως τρικυ-μίες, τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά. Και συχνά ο
Κύριος δεν έκανε φανερή την παρουσία του, γιατί ήθελε να δοκιμάσει την πίστη
μου που συχνά αποδεικνυόταν ελλιπής, όπως του Ζαχαρία, που λίγο πριν ακούσαμε.
Αδελφοί μου και αδελφές μου, μόνο η ζωντανή πίστη
διώχνει το φόβο, μάς πλημμυρίζει από χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία, και μας βοηθά
να βιώσουμε πιστά την παρούσα ζωή και να ετοιμαστούμε σωστά για τη μέλλουσα.
Σ' αυτή την εξηκοστή επέτειο της ιερατικής
χειροτονίας μου, ο Κύριος θέλησε να βρίσκομαι και πάλι εδώ στη γενέτειρά μου
Σύρο. Με έστειλε να βοηθήσω και πάλι την αγαπημένη μου Εκκλησία της Σύρου, η
οποία αυτά τα τελευταία χρόνια έχει λιγοστούς εργάτες και το έργο της είναι
ιδιαίτερα δύσκο-λο, διότι «ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες λίγοι».
Για τα εξήντα αυτά χρόνια που υπηρετώ την
Εκκλησία, έχω πολλά «ευ-χαριστώ» να πω σε πρόσωπα και θεσμούς που στάθηκαν
κοντά μου από την πρώτη στιγμή που με βοήθησαν να πω το «ναι» στον Κύριο, μέχρι
και σήμερα.
Επειδή ο κατάλογος είναι μακροσκελής,
περιορίζομαι, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μόνο σε σένα, Κύριε, για όλες τις
ευεργεσίες Σου. Για τα πρόσωπα που Εσύ έστειλες στην πορεία μου για να μου
θυμίζουν την παρουσία Σου. Σε παρακαλώ τα ευλογείς όσα από αυτά παραμένουν στη
ζωή και να δεχθείς κοντά Σου όσα ολοκλήρωσαν την επίγεια πορεία και αποστολή
τους.
Και αυτό που επίσης Σου ζητώ, Κύριε, είναι: όταν
έλθει και για μένα η ευλογημένη εκείνη ώρα: να βρεθώ μαζί Σου και μαζί τους.
Μέχρι τότε θα συνεχίζω να ψάλλω: «ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
ΚΥΡΙΕ»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου