Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΔΩΡΟ: ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΥΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ - Ιωάννης Σπιτέρης

 Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΔΩΡΟ: 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΥΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Άλλος ένας χρόνος πέρασε — τόσο γρήγορα, που στην πραγματικότητα δεν προλάβαμε ούτε να τον υποδεχθούμε, και ήδη βρισκόμαστε να τον αποχαιρετούμε. Ο χρόνος κυλά σιωπηλά, δεν κάνει θόρυβο όταν μπαίνει στη ζωή μας και δεν ζητά άδεια όταν φεύγει. Μόνο όταν σταθούμε για λίγο, ιδίως στο τέλος του χρόνου, συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα πέρασε.

Στην ηλικία μου, αυτή η συνειδητοποίηση γίνεται πιο έντονη, καμιά φορά ακόμη και δραματική. Καταλαβαίνουμε καθαρά ότι ο χρόνος δεν μας ανήκει. Δεν είναι ιδιοκτησία μας, δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποθηκεύσουμε ή να κρατήσουμε. Ο χρόνος είναι δώρο. Είναι ο χρόνος που μας χαρίζει ο Κύριος, μέρα με τη μέρα, και ακριβώς γι’ αυτό δεν πρέπει να τον σπαταλάμε. Κάθε ημέρα που μας δίνεται είναι μια πράξη εμπιστοσύνης του Θεού προς εμάς, μια δυνατότητα ζωής, αγάπης και μεταστροφής.

Γι’ αυτό, αποχαιρετώντας τον χρόνο που τελείωσε, δεν θέλουμε να το κάνουμε με πίκρα ή παράπονο, αλλά με βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης. Ακόμη κι αν δεν ήταν όλα εύκολα, ακόμη κι αν υπήρξαν ημέρες βαριές, κουραστικές ή σημαδεμένες από πόνο, αυτός ο χρόνος υπήρξε αυτό που έπρεπε να είναι: ένα δώρο της χάριτος του Θεού. Εκείνος μας χάρισε όλες τις ημέρες μας. Και αν τις δεχθήκαμε πραγματικά —ή αν αποφασίσουμε να τις δεχθούμε ακόμη και τώρα, γιατί ποτέ δεν είναι αργά— ως δώρο της αγάπης Του, τότε υπήρξαν ημέρες ευλογημένες, ημέρες χάριτος και σωτηρίας.

Αυτός είναι ο χριστιανικός τρόπος να προσεγγίζουμε τον χρόνο. Όχι με ένα ωφελιμιστικό βλέμμα, που μετρά την αξία των ωρών μόνο με βάση το τι παράγουν ή τι αποφέρουν. Όχι με μια υλιστική λογική, που μετατρέπει τον χρόνο σε πόρο προς εκμετάλλευση. Στη σύγχρονη κοινωνία κυριαρχεί η φράση «ο χρόνος είναι χρήμα». Ο χρόνος μετριέται με βάση την απόδοση, την παραγωγικότητα, το κέρδος. Όμως το Ευαγγέλιο μας καλεί σε έναν άλλο λογισμό: ο χρόνος είναι δωρεά του Θεού. Δεν σώζει ό,τι αποδίδει, αλλά ό,τι προσφέρεται με αγάπη.

Ο χριστιανός δέχεται τον χρόνο ξεκινώντας από τη χάρη που σώζει. Κάθε στιγμή μπορεί να γίνει τόπος συνάντησης με τον Θεό, ένα «σήμερα» στο οποίο ο Κύριος συνεχίζει να μας μιλά, να μας καλεί, να μας επισκέπτεται.

Ο χρόνος που πέρασε, στην πραγματικότητα, δεν έχει περάσει εντελώς. Παραμένει στον Θεό. Η Αγία Γραφή μας θυμίζει ότι ο Κύριος γράφει τις ημέρες μας στο «βιβλίο της ζωής». Τίποτε δεν χάνεται. Και συγχρόνως, οι περασμένες ημέρες άφησαν το αποτύπωμά τους μέσα μας. Στην ψυχή μας μένουν μνήμες μετάνοιας, όταν συνειδητοποιούμε τα λάθη μας ή τις χαμένες ευκαιρίες για να κάνουμε το καλό. Μένουν όμως και μνήμες χαράς, ευγνωμοσύνης, συναντήσεων που φώτισαν την καρδιά μας. Και αν υπήρξαν ημέρες πόνου, ας ζητήσουμε ο πόνος αυτός να γίνει κάθαρση, ωρίμανση, βαθύτερη εμπιστοσύνη στον Θεό και συμπόνια για όποιον υποφέρει.

Τώρα ανοίγεται μπροστά μας ο νέος χρόνος. Και κάθε αρχή φέρει μέσα της μια ελπίδα. Όχι μια αφελή ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά τη χριστιανική ελπίδα, που γεννιέται όταν εμπιστευόμαστε την ελευθερία μας στον Θεό. Να δεχθούμε και αυτόν τον χρόνο της ζωής μας με ευγνωμοσύνη και με μια ιερή, τρεμάμενη εγρήγορση. Εγρήγορση, γιατί ο Κύριος μπορεί να έρθει και να χτυπήσει την πόρτα μας οποιαδήποτε στιγμή, με τρόπους απρόσμενους και σιωπηλούς. Μακάρι να μας βρει έτοιμους να Τον υποδεχθούμε...

Ίσως αυτός ο νέος χρόνος κρύβει μια καθοριστική στιγμή: μια συνάντηση, έναν λόγο, ένα γεγονός, μια πράξη αγάπης ή συγχώρεσης που θα δώσει νόημα σε όλα τα χρόνια της ζωής μας. Δεν το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως ότι κάθε ημέρα μπορεί να γίνει πλήρης, αν βιώνεται ενώπιον του Θεού.

Με αυτό το πνεύμα αποχαιρετούμε τον χρόνο που τελειώνει και υποδεχόμαστε εκείνον που αρχίζει: με ταπείνωση, με ευγνωμοσύνη και με εμπιστοσύνη. Ο χρόνος που μας χαρίζεται είναι χάρη. Και όσο μας δίνεται, θέλουμε να τον ζούμε ως απάντηση αγάπης προς Εκείνον που μας τον δωρίζει.

Αυτό εύχομαι σε όλους εσάς φίλοι μου!

+ Ιωάννης Σπιτέρης

1) Monreale (Σικελία) Δημιουργία του ανθρώπου (μεταξύ 1183 και 1189)