Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ - Επίσκοπος Erik Varden

 

 Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ

Επίσκοπος Erik Varden

Ησαΐας 35:1-6α, 10: Όσοι ο Κύριος λύτρωσε θα επιστρέψουν.

Ιάκωβος 5:7-10: Ἰδού ὁ γεωργός ἐκδέχεται τόν τίμιον καρπόν τῆς γῆς!

Ματθαίος 11:2-11: Εσύ είσαι αυτός που πρόκειται να έρθει;

Ο άνθρωπος που εμείς στη Δυτική, Λατινική Χριστιανική παράδοση αποκαλούμε Ιωάννη Βαπτιστή, συνήθως στην Ανατολή επικαλείται ως «Πρόδρομος». Και αυτό, άλλωστε, ακριβώς έκανε: έτρεχε, έτρεχε μπροστά για να ετοιμάσει μονοπάτια, καρδιές και μυαλά για την εμφάνιση του Κυρίου. Ενώ ο Λόγος που έγινε σάρκα ήταν ακόμα κρυμμένος, μια ανώνυμη παρουσία μέσα σε ένα πλήθος, ο Ιωάννης είδε καθαρά ποιος ήταν: «Να, το Αρνί του Θεού, που βαστάζει την αμαρτία του κόσμου» – γιατί αναλαμβάνοντάς την είναι που ο Ιησούς την αφαιρεί.

Ο Ιωάννης φαίνεται να τα είχε κατανοήσει όλα αυτά από την αρχή. Ανάμεσα στις χριστουγεννιάτικες κάρτες που ανταλλάσσουμε αυτές τις μέρες, μπορεί να βρούμε έναν πίνακα του Murillo, του Ισπανού μπαρόκ δασκάλου, που απεικονίζει τον Ιωάννη ως ένα αξιαγάπητο, ελαφρώς παχουλό αγόρι που λάμπει από χαρά καθώς στέκεται αγκαλιάζοντας ένα χιονόλευκο, ευγενικό αρνί σαν να ήταν συμπαίκτης του. «Ιδού το Αρνί του Θεού!» Ίσως θα επιθυμούσαμε μια παρόμοια ειρηνική άποψη για το μυστήριο της σωτηρίας…

Ας μην παρασυρθούμε, ωστόσο, από εύκολα κόλπα που προσπαθούν να μετατρέψουν το βιβλικό δράμα σε παραμύθι. Η πραγματική ιστορία της σωτηρίας είναι πυκνή, περίπλοκη, συχνά σκοτεινή, όπως είναι οι ζωές μας. Γι’ αυτό η Βίβλος μιλάει με αυθεντία, για πραγματικά, βιωμένα πράγματα. Το σημερινό Ευαγγέλιο είναι ένα καλό παράδειγμα. Είναι τραγικό, γεμάτο πάθος.

Ο Πρόδρομος δεν τρέχει πια. Μαραζώνει σε αιχμαλωσία μετά από μια πρόχειρη σύλληψη που υποκινήθηκε από έναν αδύναμο άνδρα και μια θυμωμένη γυναίκα. Σύντομα θα εκτελεστεί σκληρά από την ιδιοτροπία ενός ανεύθυνου παιδιού. Η φωνή που αντηχούσε σε ερημικούς τόπους, αφυπνίζοντας τις μισοπεθαμένες συνειδήσεις των ανθρώπων, έχει από καιρό σιωπήσει. Μερικοί μαθητές παραμένουν προσκολλημένοι στον Ιωάννη. Αλλά τώρα έχει σε μεγάλο βαθμό ξεχαστεί, όπως οι προφήτες. Και η ζωή συνεχίζεται.

Η φωνή του Ιωάννη του Βαπτιστή δεν ήταν μια τυχαία ενέργειά του, μια έκφραση στην οποία ήταν ελεύθερος να κάνει ή να μη κάνει. Η φωνή ήταν αυτός ο ίδιος, ήταν η ουσιαστική του ταυτότητα. Όταν κάποιοι Λευίτες ρώτησαν: «Ποιος είσαι;», ο Ιωάννης απάντησε: «Είμαι η φωνή εκείνου που βοά στην έρημο» (Ιωάννης 1:23). Αρκεί να σκεφτούμε μερικά πράγματα που λέει ο Ιησούς για τον εαυτό του: «Εγώ είμαι η ζωή, η ανάσταση, η άμπελος», για να νιώσουμε κατ’ αναλογίαν την δύναμη των λόγων: «Εγώ είμαι η φωνή».

Τι κάνει λοιπόν μια ενσωματωμένη φωνή, δημιουργημένη να διακηρύττει, όταν αναγκάζεται να σιωπήσει; Εξετάζει τον εαυτό της με μανιώδη ένταση. Όλη η ύπαρξη του Ιωάννη από τότε που βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας του είχε επικεντρωθεί στον Ιησού. Για χάρη του Ιησού είχε εγκαταλείψει τα πάντα. Για να αυξηθεί ο Ιησούς, είχε ευαρεστηθεί να μειωθεί, να γίνει, πολύ απλά, φωνή (βλ. 3:30). Κρατούμενος από τις αλυσίδες του Ηρώδη, αναρωτιέται: «Έκανα λοιπόν λάθος; Μήπως σπατάλησα τη ζωή μου για το τίποτα; Ήταν η επιλογή, που οδήγησε την ύπαρξή μου μια ψευδαίσθηση;»

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ποιος από εμάς δεν έχει κατά καιρούς θέσει στον εαυτό του τέτοιου είδους ερωτήσεις όταν η ζωή είναι εναντίον μας, ειδικά τη νύχτα, ίσως, όταν στριφογυρίζουμε ανίκανοι να κοιμηθούμε, περίπου στις 3 ή 4 το πρωί πριν ξημερώσει, εκείνη την ώρα που ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ονόμασε «ώρα του λύκου», όταν ένα Αρνί φαίνεται φτωχός, ακόμη και γελοίος σύμμαχος.

Οι ερωτήσεις που θέτει ο Ιωάννης δεν μένουν, ωστόσο, αναπάντητες. Και αυτό που ακούει είναι κάτι περισσότερο από… βελάσματα. Είναι το Λιοντάρι της φυλής του Ιούδα που του δηλώνει τον σκοπό του, διαβεβαιώνοντάς τον για τη νίκη. Παρατηρήστε πώς ο Ιησούς παρηγορεί τον Ιωάννη. Όχι με τρυφερά χτυπήματα στον ώμο και συναισθηματικά λόγια «Θα πάνε όλα καλά». Η απάντηση του Ιησού μπορεί να φαίνεται απότομη, σαν να είπε: «Αλλά άνοιξε τα μάτια σου, άνθρωπέ μου, και κοίτα γύρω σου!» Βγείτε από την εσωτερική σας φυλακή, για την οποία μόνο εσείς έχετε τα κλειδιά, και αντιμετωπίστε την πραγματικότητα: οι τυφλοί βλέπουν, οι κουτσοί περπατούν, οι λεπροί καθαρίζονται, οι νεκροί ανασταίνονται. Τι νομίζετε λοιπόν ότι σημαίνουν πραγματικά όλα αυτά; 

Το Ευαγγέλιο δεν μας μεταφέρει πίσω στο μπουντρούμι του Ιωάννη για να μας πει πώς έλαβε και βίωσε τις απαντήσεις που έλαβε. Αλλά τον γνωρίζουμε αρκετά καλά για να διακινδυνεύσουμε μια υπεύθυνη εικασία. Ο Πρόδρομος, άλλωστε, τα είχε προβλέψει όλα αυτά με κάποιο τρόπο. Στην Αινών κοντά στο Σαλίμ, όπου υπήρχε πολύ νερό, ο Ιωάννης είχε αναφωνήσει στο πλήθος (Ιωάννης 3:29): Αυτός που έχει τη νύφη είναι ο γαμπρός· ο φίλος του γαμπρού, που στέκεται και τον ακούει, χαίρεται πολύ με τη φωνή του γαμπρού· γι’ αυτό αυτή η χαρά μου είναι τώρα πλήρης.

Ο Ιωάννης κατάλαβε στο τέλος ότι, όχι, δεν είχε κάνει λάθος. Είχε κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει. Δεν ήταν απλώς ένα καλάμι που το ταρακουνούσε ο άνεμος· ήταν ο φίλος του Γαμπρού, ντυμένος για το γαμήλιο γεύμα, κατεχόμενος από μια εσωτερική ελευθερία που κανένας ηλίθιος ηγεμόνας δεν μπορούσε να συμβιβάσει.

Αυτή η τρίτη Κυριακή της Παρουσίας μας προσκαλεί να χαρούμε. Είναι καλό να έχουμε τον Ιωάννη ως παράδειγμα, να τον βλέπουμε μπροστά μας να δείχνει πώς η χαρά μπορεί να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί ακόμη και στο σκοτάδι, πώς μπορεί να αποφέρει καρπούς. Πρέπει να ελευθερωθούμε από τη μυωπία μας, να δούμε πέρα ​​από τις πληγές και τα σημάδια μας, να μην παραδοθούμε στη θλίψη. Ας εκπαιδεύσουμε τα αυτιά μας να ακούν τη φωνή του Κυρίου, όχι πάντα δυνατή· τα αυτιά μας να διακρίνουν τα σημάδια της εγγύτητάς του. Γιατί η βασιλεία του Θεού αναπτύσσεται κρυφά ανάμεσά μας. Η χαρά είναι εφικτή. Η αυγή μας φωνάζει, μακάρι να γυρίσουμε την πλάτη μας στο σκοτάδι της νύχτας. Οι προσκυνητές που είδε ο Ησαΐας να επιστρέφουν στη Σιών με κραυγές χαράς ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν υποφέρει στην δουλεία και την εξορία. Χάρηκαν επειδή ο Κύριος τους είχε απελευθερώσει. Και αυτό μας υπενθυμίζει: κάθε εμπειρία έλλειψης ελευθερίας ή περιορισμού, είναι δυνητικά η πρώτη πράξη σε ένα χαρούμενο έργο σωτηρίας, μακάρι να αφήσουμε τον Κύριο να ενεργήσει ελεύθερα. Ας το κάνουμε αυτό, λοιπόν, και ας εξασκήσουμε τα τραγούδια της χαράς μας. Αμήν.

Πηγή: Πηγή: enoriako.info site του Ενοριακού Κέντρου Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης.