ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ Η ΦΙΜΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ; - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

      Τον τελευταίο καιρό, ευκαίρως - ακαίρως, από τα Μ.Μ.Ε. προβάλλεται ένα ζήτημα το οποίο απασχολεί, και όσο θα περνά ο καιρός θα απασχολεί ολοένα και περισσότερους πολίτες στον ελλαδικό και όχι μόνο χώρο.

Και ποιο είναι αυτό; Το αν έχει δικαίωμα και αν μπορεί ένας κληρικός να έχει και να εκφέρει γνώμη για τα τεκταινόμενα γενικώς στην κοινωνία μας και ειδικώς εάν δύναται να εκφράζει άποψη σε θέματα τόσο εθνικά, όσο και κοινωνικά.

Ορισμένοι μάλιστα στρατευμένοι «δημοσιογράφοι», όταν κάποιος κληρικός και μάλιστα ανώτερος, όπως είναι οι ελάχιστοι, δυστυχώς, μητροπολίτες, που ευθαρσώς εκφράζουν την άποψή τους, ορισμένοι λοιπόν κονδυλοφόροι, αφού βάψουν την πέννα τους στον φάρυγγα του όφεως, γράφοντας τόσα και τόσα, καταλήγουν και σε μαθήματα δεοντολογίας. Ότι δηλ. δεν θα πρέπει οι κληρικοί να ομιλούν, διότι δήθεν ξεφεύγουν από τον σκοπό του λειτουργήματός τους.

Βεβαίως το να θέτονται τέτοιου είδους ερωτήματα, για το αν θα μπορεί ο ορθόδοξος κληρικός να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, τόσο γραπτώς, όσο και προφορικώς, τούτο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα, όπως π.χ. στην χιτλερική Γερμανία ή στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου κυριαρχούσε το κόκκινο θηρίο του επάρατου κομμουνισμού. Ποιός αλήθεια, εχέφρων άνθρωπος, δεν γνωρίζει για τον «πατερούλη» Στάλιν, τον τύπο αυτόν του αντιχρίστου, που με τους οπαδούς του και τους ποικίλους δορυφόρους του (μηδέ εξαιρουμένων και των οπαδών του στον τόπο μας), που ξερνούσαν μέσα από την διεστραμμένη τους καρδιά την πίσσα της κολάσεως εναντίον του Ορθοδόξου Χριστιανικού κλήρου; Όποιος κληρικός ή μοναχός  τολμούσε να κηρύξει ελεύθερα τον λόγο του Θεού, ή να εκφράσει την άποψή του επάνω σε κοινωνικά θέματα, αμέσως, αν δεν τον έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα, τον συνελάμβαναν και ο άνθρωπος έπαιρνε την άγουσαν για τα αλήστου μνήμης «γκουλάγκ» και την Σιβηρία...

Σε πάρα πολλές χιλιάδες αριθμούνται οι μάρτυρες κληρικοί και μοναχοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην αχανή αυτή χώρα των πρώην Σοβιέτ. Το δε άξιον παρατηρήσεως μεταξύ του κομμουνιστικού διωγμού σε σχέση με τη σημερινή νοοτροπία την οποία τα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να επιβάλλουν, είναι τούτο: Άφηναν τα Σοβιέτ (δηλ. τα παραρτήματα του άδου), όπου τέλος πάντων άφηναν, κάποιο ναό να λειτουργεί και κάποια ακολουθία να τελείται, απαγόρευαν όμως απολύτως το ζωντανό κήρυγμα. Τον ριζοσπαστικό λόγο του Θεού που καθαιρεί τα οχυρώματα του διαβόλου και ταυτοχρόνως αφυπνίζει τις συνειδήσεις. Αυτό δηλ. που ζητούν τα «παπαγαλάκια» των ποικίλων στοών και των σκοτεινών δυνάμεων, να επαναληφθεί και σήμερα. Ο κλήρος, τονίζουν, να περιοριστεί μόνο εντός των ναών και κυρίως να σφραγίσει το στόμα του.

Αν λοιπόν ζούσαμε σε τέτοιου είδους, ολοκληρωτικά καθεστώτα, τότε πράγματι θα μπορούσε να τεθεί θέμα ελευθερίας του λόγου για τον κάθε πολίτη, για τον κάθε πιστό και κυρίως για τον Ορθόδοξο κλήρο.

Τώρα όμως που δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα, τώρα που μας έχουν στην κυριολεξία ζαλίσει το κεφάλι με την ακράδαντη δήθεν δημοκρατία που απολαμβάνουμε, τώρα φυσικά δεν τίθεται, δεν μπορεί να τεθεί καν τέτοιο ζήτημα. Δεν μπορεί, εκτός και αν όλα αυτά τα φερέφωνα, οι πληρωμένοι και κατ’ όνομα δημοσιογράφοι και οι δημοκόποι πολιτικοί, αισθάνονται ότι όντως δεν υφίσταται γνήσια δημοκρατία και ότι αργά αλλά σταθερά περιορίζεται πλέον η ελευθερία του λόγου. Αλλ’ αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, σε λίγο καιρό οι μόνοι που θα μπορούν να ομιλούν θα είναι οι αντίχριστοι και όσοι υπηρετούν τις γνωστές δυνάμεις της ανωμαλίας, οι οποίες λυσσούν σ’ ο,τιδήποτε αυθεντικά Ελληνικό και γνήσια Χριστιανικό.

Αλλ’ ας εστιάσουμε στη συνέχεια το όλο θέμα στη βάση του.

Μπορεί ένα κληρικός να έχει γνώμη και ελευθέρως να την εκφράζει; Αυτό είναι το ζητούμενο.

Και ρωτούμε κι εμείς τώρα με τη σειρά μας. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί, οι Έλληνες Ορθόδοξοι μοναχοί και γενικώς ειπείν οι ρασοφόροι και βεβαίως οι αδελφοί των Ιεραποστολικών Αδελφοτήτων, δεν είναι Έλληνες πολίτες;

Φυσικά, δεν θα αγγίξουμε το ζήτημα από την καθαρώς πνευματική του πλευρά. Οπωσδήποτε από την Ευαγγελική άποψη όχι απλώς μπορούν, αλλά επιβάλλεται να ομιλούν. Και δεν θα αγγίξουμε το θέμα από αυτή την σκοπιά,  διότι όλος αυτός ο συρφετός είναι παντελώς άσχετος με το αγνό, με το κρυστάλλινο πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου. Αν συζητήσουμε επάνω στην βάση αυτή, τότε θα κινδυνεύσουμε να δώσουμε «το άγιον τοις κυσί και τον μαργαρίτη να ρίψουμε στους χοίρους» (Ματθ.ζ΄6).

Τους θέτουμε λοιπόν με την σειρά μας τα εξής ερωτήματα: Οι Έλληνες κληρικοί και μοναχοί, δεν είναι βάσει του Συντάγματος ίσοι με όλους τους άλλου Έλληνες; Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι έναντι των νόμων αλλά και των ελευθεριών που προβλέπει το Σύνταγμα; Μήπως καθιερώθηκε ο διαχωρισμός των Ελλήνων και δεν το μάθαμε; Μήπως κάποιοι είναι Α΄ κατηγορίας πολίτες και μπορούν εντελώς ελεύθερα να εκφράζονται (π.χ. πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, «καλλιτέχνες» κ.ά.), ενώ μερικοί άλλοι (κληρικοί και μοναχοί), χαρακτηρίστηκαν ως β΄ κατηγορίας Έλληνες και δεν δύνανται να ομιλούν; Μήπως οι μεγάλοι μας δημοκράτες θεσμοθετούν τον  κοινωνικό ρατσισμό και πλέον σε λίγο θα πρέπει  αναμένουμε και τον εξοστρακισμό;

Μήπως εκτός της οικονομικής καταρρακώσεως της πατρίδας μας και της δεσμεύσεως του Δ.Ν.Τ., επεβλήθη και η κοινωνική περιχαράκωσις μιας μερίδας πολιτών; Ή συναισθάνονται τα πειθήνια όργανα της τρόικας ότι και στην ζοφερή αυτή περιπέτεια ο Ελληνορθόδοξος κλήρος είναι αυτός που θα στηρίξει και θ’ ανορθώσει έτι άπαξ το Έθνος, και κυρίως τούτο είναι που τους καίει και ζητούν ν’ αποφύγουν;

Ερωτούμε. Οι κληρικοί μας, δεν εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους προς την πατρίδα και μάλιστα με το παραπάνω σε πλείστες όσες περιπτώσεις; Δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν και δεν συμπεριφέρονται ως χρηστοί πολίτες μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία που κατά κόρον ακούμε ότι απολαμβάνουμε;

Οπωσδήποτε, σε άλλες εποχές, μόλις πριν μερικά χρόνια, θα ήταν αδιανόητο να έθετε κανείς τέτοιου είδους ερωτήματα. Δυστυχώς όμως φτάσαμε και σε αυτό το κατάντημα ώστε να προσπαθούμε να παρουσιάσουμε τα αυταπόδεικτα.

Αλλ’ ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε και με μια άλλη δέσμη ερωτήσεων.

Ποιοι είστε εσείς κύριοι, οι οποίοι θα μας απαγορεύσετε την ελευθερία του λόγου; Ποιος σας έδωσε αυτό το «δικαίωμα» να μας απαγορεύεται αυτό το οποίο έχει «δικαιωματικώς» και ο τελευταίος λαθρομετανάστης του ταλαίπωρου, όπως τον καταντήσατε, αυτού  τόπου;

Και ποιος αλήθεια σας μετάλλαξε σε «φίμωτρα» για τα στόματα και τις συνειδήσεις των Ελληνορθόδοξων κληρικών;

Και δεν αισθάνεσθε ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές το μόνο που κατορθώνουν είναι να κάνουν κι όσους από χαρακτήρος είναι «πραείς και ησύχιοι», να ξεσηκώνονται και να διεκδικούν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους, με πρώτιστο αυτό το της ελευθερία του λόγου;

Μετά βεβαιότητος, θα πρέπει κανείς να διαθέτει πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης για να πιστέψει ότι τα «δημοσιογραφικά μπαράζ» και οι επιπόλαιοι  πολιτικάντικοι εκφοβισμοί, θα κατορθώσουν να επιφέρουν αποτελέσματα και να κάμψουν τους Ορθοδόξους και μάλιστα τους Έλληνες κληρικούς. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να πιστέψει ότι με τέτοιου είδους τερτίπια, θα μπορέσουν να μας φοβίσουν ώστε να γίνουμε «καλά παιδιά» ράβοντας το στόμα μας και κάμπτοντας τον αυχένα μας.

Τους βεβαιώνουμε τους κυρίους αυτούς, που βάλθηκαν εργολαβικά να χτυπήσουν το μόνο που μας έμεινε, την ελευθερία δηλ. του λόγου, ότι θα συμβεί το εντελώς αντίθετο από αυτό, που επιδιώκουν. Και αν έως τώρα ευάριθμοι μητροπολίτες έχουν το θάρρος να ορθώνουν το ανάστημά τους και με παρρησία να ελέγχουν ο,τιδήποτε μολυσμένο και σαπισμένο μέσα στην κοινωνία και το κράτος μας, ας έχουν λοιπόν την βεβαιότητα όλοι αυτοί οι «μπαμπούλες της εξουσίας», ότι σε λίγο καιρό το κύμα θα έχει γίνει ασυγκράτητο.

Ξεκάθαρα πράματα λοιπόν. Ως Έλληνες κληρικοί, έχοντες συνείδηση της αποστολής μας, ουδέποτε θα παραδεχθούμε το «αδίκημα της γνώμης» που προσπαθούν εμμέσως πλην σαφώς και ψυχολογικώς να μας επιβάλλουν. Και έχουμε την βεβαιότητα πως όχι όταν εκφράζει κανείς την αλήθεια διαπράττει αδίκημα, αλλά αντιθέτως εγκληματεί όταν κρατά την σιωπή (την περίεργη και ένοχη εν πολλοίς σιωπή... ).

Την θεμελιώδη δε αυτή αλήθεια περί της ελευθερίας του λόγου την γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσίες που υφίστανται σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία. Τόσο η νομοθετική και η εκτελεστική, όσο κυρίως η δικαστική, η οποία όταν λειτουργεί σωστά και ελεύθερα, παίζει σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση των ηθών και μάλιστα των ορθώς πολιτικών ηθών. Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μένει παρά την αλήθεια αυτή να την συνειδητοποιήσει και να την εφαρμόσει και η «τετάρτη εξουσία» των δημοσιογραφικών και όχι μόνον συγκροτημάτων. Όσο μάλιστα γρηγορότερα την ενστερνιστούν τόσο καλύτερα για τους ιδίους, αφού κυρίως κάτι τέτοια σχέδια εκφοβισμού και ψυχολογικής τρομοκρατίας,  γυρίζουν μπούμερανγκ σε όσους τα χρησιμοποιούν με ύπουλο τρόπο για να κτυπήσουν τους αντιπάλους. Και επιτέλους ας ανοίξουν και λίγο την εθνική μας ιστορία για να δουν και να μάθουν το ακατάλυτο και ανυπότακτο του Χριστιανικού κλήρου.

Υστερόγραφο προς κάθε αποδέκτη: Οίκοθεν νοείται ότι αυτόν που σέβεται τον εαυτό του και την αποστολή του, ουδεμία απειλή και ουδεμία εγκύκλιος, είτε «ιερά», είτε «ανίερος», θα κατορθώσει να τον φιμώσει και να τον εμποδίσει, προς πάσα κατεύθυνση, να κηρύττει και να ορθοτομεί.

Άλλωστε ο αιώνιος λόγος του Θεού μαρτυρεί περί αυτού: «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας» (Β΄Τιμοθ. Α΄ 7) και έτι πλέον «υμείς εκ του Θεού εστέ, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμω» (Α΄Ιωάννου Δ΄ 4).

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ.& Κονίτσης.

Κόνιτσα.