Ἐπόπται τῆς Ἐκείνου μεγαλειότητος - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου

Ἐπόπται τῆς Ἐκείνου μεγαλειότητος

 «Ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος»

 Μέγα καί μοναδικό, Θεοφιλέστατε, σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό γεγονός τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας στό ὄρος Θαβώρ. Ἐκεῖ στήν ἀπόλυτη ἠρεμία τοῦ βουνοῦ ἔγινε τό μεγάλο θαῦμα, σαράντα μέρες πρίν άπό τό θεῖο Του Πάθος, προκειμένου νά ἐνισχυθοῦν οἱ τρεῖς Μαθητές, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, οἱ θεατές τοῦ θαύματος, στήν πίστη τῆς θεότητος τοῦ Διδασκάλου τους, πρίν ἀπό τόν φοβερό κλυδωνισμό πού θά περνοῦσαν ὅταν θά τόν ἔβλεπαν παραδιδόμενο στούς ἐχθρούς καί ἀνερχόμενο στόν Σταυρό μέσα σέ ἔσχατη ἀδυναμία καί ταπείνωση.Αὐτήν ἀκριβῶς τή θέαση τῆς μεγαλειόρητος τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου ἐπικαλεῖται ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς ὡς ἀπόδειξη τῆς θείας δυνάμεως καί τῆς δόξας τοῦ Κυρίου μας. Ἄς δοῦμε λοιπόν πῶς οἱ τρεῖς μαθητές ἔγιναν ἐπόπτες τοῦ θεϊκοῦ μεγαλείου τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου καί πῶς καί ἐμεῖς μποροῦμε νά γινόμαστε ἐπόπτες τοῦ ἴδιου μεγαλείου.

******

«Ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος»

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἕνας ἀπό τούς τρεῖς μαθητές πού εἶδαν τό θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως, λέει μέ τρόπο κατηγορηματικό καί ξεκάθαρο: Ἐμεῖς οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ δέν πιστεύουμε σέ μύθους καί ψεύτικες φιλοσοφίες, ἀλλά πιστεύουμε στή θεία δύναμη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρτιστοῦ. Διότι εἴδαμε μέ τά μάτια μας τή θεία του μεγαλειότητα πάνω στό ὄρος Θαβώρ κατά τή Μεταμόρφωσή του. Εἴδαμε «τό πρόσωπον αὐτοῦ» νά λάμπει «ὡς ἥλιος» καί «τά ἱμάτια αὐτοῦ» νά γίνονται «λευκά ὡς τό φῶς». Φανερώθηκαν μπροστά μας «Μωσῆς καί Ἠλίας μετ᾽αὐτοῦ συλλαλοῦντες». Ἀλλά καί «νεφέλη φωτεινή» μᾶς «ἐπεσκίασε» (Ματθ. ιζ´23, 5).Ἐκστατικοί καί συνεπαρμένοι οἱ τρεῖς μαθητές ἀπολαμβάνουν τήν ἀκόρεστη ἀπόλαυση τῆς θέας αὐτῆς. Γι᾽αὐτό καί ὁ Πέτρος μεταρσιωμένος ἀπό τή θεία ἐποπτεία ἀναφωνεῖ πρός τόν Κύριο μέ αὐθορμητισμό καί πόθο ἱερό: «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Κύριε, εἶναι ὡραῖο νά βρισκόμαστε γιά πάντα ἐδῶ· γιά νά ἀπολαμβάνουμε αὐτή τήν ἐμπειρία τοῦ θεϊκοῦ φωτός σου. Νά μή τελειώσει ποτέ αὐτή ἡ μοναδική θέα τῆς δόξας σου. Νά μένουμε ἐδῶ στό ὄρος γιά πάντα, ἀτενίζοντας τό φῶς σου· ἀτενίζοντας μιά ἀκτίνα μόνο ἀπό τό ἀπαστράπτον φῶς τῆς θεότητός σου. Καθώς ἀτενίζουν οἱ τρεῖς μαθητές «τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός» ἀξιώνονται νά άκούσουν καί τή φωνή τοῦ οὐρανίου Πατρός, νά ἀκούσουν «φωνήν ἐκ τῆς νεφέλης» πού ἔλεγε: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε». Ἀκοῦν τή φωνή τοῦ Θεοῦ Πατρός νά διακηρύττει τήν εὐδοκία του στόν Υἱόν του. Καί οἱ τρεῖς μαθητές πέφτουν ἀποσβολωμένοι μέ τό πρόσωπό τους στή γῆ, ἔντρομοι καί ἐκστατικοί ἀπό τή ἐποπτεία τοῦ θείου μεγαλείου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τήν ἀκρόαση τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός.

****

Ἀσφαλῶς μᾶς ἐκπλήττει καί μᾶς συγκλονίζει τό θαῦμα αὐτό τῆς θεϊκῆς δόξας τοῦ Κυρίου μας. Χωρίς ἀμφιβολία θά θέλαμε νά γίνουμε καί ἐμεῖς ἐπόπται τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος». Νά δοῦμε «τό πρόσωπον αύτοῦ» νά λάμπει «ὡς ὁ ἥλιος» καί «τά ἱμάτια αὐτοῦ» νά γίνονται «λευκά ὡς τό φῶς. Νά μείνουμε ἐπάνω στό ὄρος Θαβώρ γιά πάντα! Νά ἀπολαμβάνουμε τήν «ἀνέκφραστον ἡδονήν τῶν καθορώντων τοῦ θείου του προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον».Αὐτή μας ἡ ἔπιθυμία, ἀδελφοί, μιά μέρα θά γίνει ἀσφαλῶς πραγματικότητα. Αὐτό εἶναι βέβαιο. Σύμφωνα μέ τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου εἶναι πρόγευση καί φανέρωση τῆς μελλούσης δόξης τοῦ Χριστοῦ κατά τή Δευτέρα του Παρουσία. Διότι τότε θά ἀντικρύζουμε καί ἐμεῖς αἰωνίως τό ἀπαστράπτον πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, πού θά φανερωθεῖ ἐν δόξῃ ἐνώπιόν μας.Πλήν ὅμως καί ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή μποροῦμε νά ἀτενίζουμε τό θεϊκό μεγαλεῖο τοῦ Λυτρωτοῦ μας. Τώρα βέβαια «δι᾽ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι» σάν ἀπό μεταλλικό καθρέπτη μέ αἰνιγματικό τρόπο, τότε δέ «πρόσωπον πρός πρόσωπον» (Α´Κορ. ιγ´12). Διότι ὅπως μᾶς λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, «ἡμεῖς πάντες… τήν δόξαν τοῦ Κυρίου κατοπτριζόμενοι τήν αὐτήν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπό δόξης εἰς δόξαν» (Β´Κορ. γ´18). Δηλαδή ὅλοι ἔμεῖς πού γνωρίσαμε τόν Χριστόν καί εἴμστε μέλη τῆς Ἁγίας του Ἐκκλησίας μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σάν ἄλλοι καθρέπτες πνευματικοί δεχόμαστε καί ἀντανακλοῦμε τή δόξα τοῦ Κυρίου. Καί ἔτσι μεταμορφωνόμαστε καί παίρνουμε αὐτή τήν ἔνδοξη είκόνα τοῦ Κυρίου. Καί προοδεύουμε ἀπό ἕνα βαθμό δόξας σέ ἄλλον άνώτερο, καθώς φωτιζόμαστε ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα.Μποροῦμε λοιπόν καί ἀπ᾽αὐτή τή ζωή νά μετέχουμε στό θεϊκό μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου μας μέ τόν ἀγώνα μας καί μέ τή Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Μποροῦμε νά αἰσθανόμαστε αὐτά πού οἱ γύρω μας δέν μποροῦν οὔτε κἄν νά τά φαντασθοῦν.Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε καθημερινά σέ μιά πορεία νέκρωσης τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Μιά προσπάθεια νά δώσουμε στήν ψυχή μας τήν ὡραιότητα τῆς ἀρετῆς. Νά τήν κάνουμε λαμπρή καί φωτεινή. Χωρίς σκέψεις σκοτεινές, ἁμαρτωλές, κακές. Ἀντίθετα πλήρη λογισμῶν πνευματικῶν, ὑψηλῶν καί ἁγίων. Νά τήν κάνουμε λευκή καί καθαρή, ἐλεύθερη ἀπό αἰσθήματα κατώτερα, σαρκικά, ἰδιοτελῆ, ἐγωϊστικά. Νά τήν γεμίσουμε μέ αἰσθήματα καθαρότητας, ἀγάπης καί εὐσπλαγχνίας, αὐταπάρνησης καί ἀφοσίωσης στόν Χριστό. Μέ αἰσθήματα λατρείας πρός τό ἅγιο Πρόσωπο καί ὄνομά Του. Νά γίνουμε «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι». Τί μεταμόρφωση δημιουργεῖται στήν ψυχή, πού λούζεται στά δάκρυα τῆς μετανοίας καί καθαρίζεται ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας! Ἕνας κόσμος ἁγνός, καθαρός, μέ νέα αἰσθήματα, νέες ἀποφάσεις, νέους προσανατολισμούς ἔρχεται νά ἀντικαταστήσει τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ βορβόρου. Ἕνας κόσμος ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

*****

«Ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος»

Θεοφιλέστατε, αὐτή τή δόξα τοῦ Κυρίου ἀντικατόπτριζαν στή ζωή τους οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξαν οἱ ἀπαστράπτουσες εἰκόνες τοῦ Κυρίου μας. Καί μᾶς δείχνουν τόν δρόμο τῆς ἁγιότητας, τῆς μετοχῆς στή θεία δόξα τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου μας. Εὐχηθεῖτε, Θεοφιλέστατε, ὅλοι μας νά ἀγωνιζόμαστε νά ἐπιτύχουμε καί τή δική μας μεταμόρφωση, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς μέ δοξασμένη τήν ψυχή μας ἀπό τόν κόσμο αὐτό, νά φθάσουμε στή χώρα τῆς αἰώνιας δόξας. Γιά νά βλέπουμε ἐκεῖ τήν ἄφθαστη δόξα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, πού θά γίνεται καί δική μας δόξα.