Αγγελικής Μπότσαρη, Αιωνία η μνήμη

"Μακαρία η οδός, ή πορεύει σήμερον,

ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως".

 

Σήμερα πέταξε για ον Ουρανό η μακάρια ψυχή της

Αγγελικής Μπότσαρη

Για εμένα που την γνώρισα από τα νεανικά μου χρόνια στην Χριστιανική Εστία Πατρών, και μετά την είδα ως εργάτη του Ευαγγελίου στην Κύπρο με έδρα την Λεμεσό, είναι μεγάλη η απώλειά της, και δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει. Αρκετοί  σήμερα θα νιώθουν πόνο  σε όλη την Κύπρο μας, την οποία τόσο αγάπησε και πέρασε τα καλύτερα αγωνιστικά χρόνια της ζωής της.
Στο κτίριο του Μεγάλου Βασιλείου Λεμεσού θα απουσιάζει πλέον η φωτεινή παρουσία της, ο γλυκός της λόγος, η φιλοξενία και η ανεπανάληπτη εγκάρδια αγάπη της.
Η δ. Μπότσαρη μιλούσε πάντα σε κάθε ψυχή που την πλησίαζε με γλυκύτητα, πηγαία καλοσύνη και πραότητα από τον πλούτο των πολλών αρετών της. Πώς να ξεχάσω το καλωσόρισμά της με Λεμεσιανή κυπριακή ντοπιολαλιά -αν και η ίδια πατρινιά-, όταν συναντιόμαστε στην Κύπρο, πάντα μ’ ένα γλυκό χαμόγελο όχι προσποιητό αλλά καρδιακό.
Τον πλούτο των αρετών της τον μοιραζόταν με κάθε ψυχή που την πλησίαζε. Ἡ όμορφά της ψυχής της καθρεφτιζόταν στο μόνιμα χαρούμενο πρόσωπό της. Είχε βαθιά πνευματική καλλιέργεια και πολλές γνώσεις. Δίδασκε με τη γνησιότητα της ζωής της. Έκανε σε κάθε βήμα της τον λόγο του Θεού πράξη και έργο ζωής.
Ήρεμη, επιβλητική, αρχοντική, γαλήνια, με ανεξάντλητη υπομονή. Έδινε τη μαρτυρία αυτού που ήταν: Άνθρωπος της ολοκληρωμένης αγάπης, της εσωτερικής πνευματικής τελείωσης. Ὁ λόγος της ήταν πάντα ενωτικός  και μετρημένος. Τίποτα περιττό, τίποτα φλύαρο. Φρόντιζε να γίνονται όλα με ευπρέπεια, με τάξη. Αθόρυβη, διακριτική πάντα..

"Μακαρία η οδός, ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως".

Αιωνία της η μνήμη.

Αναστάσιος Κωστόπουλος