1.
Και όμως είμαι ζωντανός!Πλήξη και ανία και απραξία
με συντροφεύουν συχνά εδώ
στην Α΄ θέση ενός σύγχρονου νοσοκομείου.
Και όμως είμαι ζωντανός
και αγαπώ με πάθος τη ζωή!
Κι αυτό το είδα ολοφάνερα
σαν περίμενα ώρες αγωνιώδεις
να χειρουργηθώ και να πονέσω.
Αυτός ο πόνος του νυστεριού
και ο αφύσικος πόνος του αναισθητικού,
αυτή η μαρτυρική ανάνηψη να περιμένεις,
όλα αυτά προκαλούν επανάσταση
σε κάθε ίνα του κορμιού, σε κάθε γωνιά της ψυχής μου.
Διώχνω τον πόνο και φρικιό
σαν σκέπτομαι να λείπει
κάτι από του σώμα μου,
κάτι από την ακεραιότητά του.
Όλος ο μηχανισμός της άμυνας,
όλο το πνεύμα της αντιστάσεως,
όλες οι δυνάμεις της ζωής
εσήμαναν συναγερμό και πόλεμο
κατά του πόνου και του θανάτου.
Μέσα μου ζει ο έρωτας της ζωής
και δίνει νόημα σε κάθε ενέργεια
της υπάρξεώς μου και του μέλλοντός μου.
Δίψα ερωτική ζωής αιώνιας,
ζωής ακαταλύτου και μακάριας
κρατεί την ύπαρξή μου ζωντανή,
κι’ ας έρχονται η πλήξη και η θλίψη
και η ανία και η απραξία
συχνά να κάνουν συντροφιά.
14 σχόλια:
Μελαγχολικο οσο και εσυ τωρα τελευταια αγαπητε Αναστασιε.
Γιατι?
Δεν σε ξεραμε ετσι!!!
Μας λειπει ο παλιοςκαλος Αναστασιος.
Αυτον θελουμε.
Και αυτον θα εχουμε.
Χριστος ανεστη
Γιατί άραγε να θες τον «παλιό καλό Αναστάσιο». Και τώρα καλός και αγαπητός είναι. Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να τον πικραίνουμε. Ότι και αν τον πίκρανε θα το ξεπεράσει. Εμείς τον θέλουμε όπως αυτός αισθάνεται άνετα. Για μένα θα είναι πάντα ο συνετός δάσκαλος ο γεμάτος αγάπη και κατανόηση. Αυτό μου είναι αρκετό.
«Δίψα ερωτική ζωής αιώνιας, ….
κρατεί την ύπαρξή μου ζωντανή»
Και εμένα το ίδιο κρατάει την ύπαρξή μου ζωντανή ώστε να μην επιβιώνω αλλά να ζω και να απολαμβάνω το δώρο του Θεού.
Είσαι πάντα ο ίδιος, ο άγνωστος και απροσδόκητος, αλλά πάντα ο αγαπητός μας. Σκύβεις με αγάπη και στοργή στα προβλήματα και τις έγνοιες μας. Όμως εσύ ποτέ δεν θέλησες να μας κάνεις μετόχους των δικών σου ανησυχιών. Τα βγάζεις πέρα μόνος σου. Είναι σαν να μας λες :
«Μέσα μου ζει ο έρωτας της ζωής
και δίνει νόημα σε κάθε ενέργεια
της υπάρξεώς μου και του μέλλοντός μου.»
Να είσαι καλά και να γνωρίζεις ότι πολλοί σε αγαπάμε.
Τι να είναι αυτό που απασχολεί τον ποιητή. Τι κρύβει πίσω από αυτό το δημιούργημά του; Αγωνιώ να μάθω. Περιμένω …..
Όταν κάποιος γράφει κάτι, ένα κείμενο, ένα ποίημα είναι κάτι το προσωπικό. Έτσι το αισθάνεται και έτσι το αποτυπώνει στο χαρτί. Μην ρωτάτε λοιπόν τι θέλει να πει ο ποιητής. Το διαβάζουμε και το σεβόμαστε γιατί αυτό είναι κάτι το ιερό για εκείνον. Αυτός που το έγραψε ξέρει. Και αυτό πρέπει να μας ικανοποιεί. Αναστάσιε, συνέχισε. Ξέρουμε ότι έχεις γράψει και άλλα. Όποτε το κρίνεις, να τα δημοσιεύεις. Μας οφελούν...
Ευχαριστούμε...
Το διάβασα και σίγουρα χωρίς δισταγμό θα έλεγα πως με εκφράζει απόλυτα. Αφήνω το νου μου να τρέξει χωρίς όρια επηρεασμένη από τα λόγια του πονήματος αυτού.
Γιατι βρε καλέ μου αναστάσιε είσαι μελαγχολικός?
Μέχρι και το ποίημά σου βγάζει μια μελαγχολία...
Θέλεις κάτι να μας πεις?
Εβγα στον λαό σου και μίλα καθαρά.
ΤΑΣΟ....
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΟΥΛΑ ΜΟΥ?
ΟΛΑ ΚΑΛΑ?
ΧΑΘΗΚΑΜΕ...
Τάσο, καλή δύναμη. Ξέρω ότι περνάς δύσκολες στιγμές, αλλά είμαστε δίπλα σου. Προσευχόμαστε για σένα νυχθημερόν για ό,τι καλύτερο.
Μη τα παρατάς. Είσαι παλικάρι. Πάλεψέ το.
ΑΧ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ.....
ΤΙ ΜΟΥ ΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΤΑΣΟ ΜΟΥ???
Με γοήτευσε το δίψα ερωτική αιώνιας ζωής. Αν κυριαρχούσε αυτή η ερωτική διάθεση για την αιωνιότητα, όλα στην πρόσκαιρη αυτή ζωή θα είχαν άλλη αξία και γοητεία.
ΦΙΛΕ ΤΑΣΟ
ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΕΧΑΡΑΞΑΝ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ!!
ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ..
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ..
Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ..
(ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ)
Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ..ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟ..
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ..
ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ..
ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΥΓΡΟΝΟΣ ΕΚΠΡΩΣΟΠΟΣ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ.
Ο πόνος μάς εξανθρωπίζει..έτσι λένε.Είναι ανθρώπινο όμως νά μάς τρομάζει.Τ άλλα είναι του Θεού.Τάσο,σέ χαιρετώ!!
Μαρία
πολύ εξομολογητικό!Συμφωνω μέ την παρατηρηση της Μαρίας.
Δημοσίευση σχολίου