Χωρίς τίτλο 6

6.

Από τον έκτο όροφο
του σύγχρονου νοσοκομείου
όπου επισκευάζω τα ερείπιά μου
βλέπω ν’ απλώνεται σαν χαλικιά
η σύγχρονη Αθήνα πέρα – ως πέρα

Κι’ απέναντι από την πόρτα
και το μπαλκόνι του ρετιρέ
ο λόφος του Λυκαβηττού
ζωσμένος πεύκα και πατώντας
σε σύγχρονες πολυκατοικίες

Άνθρωποι όλων των ηλικιών,
άρρωστοι και ευτυχισμένοι,
καλοί, μισόκαλοι και κακοί,
γεμίζουν αυτές τις πολυκατοικίες
και μυρμηγκιάζουν τους πολύβουους δρόμους.

Ύστερα από 50 χρόνια
που θάναι και πως θάναι
τούτοι οι κάτοικοι της Αθήνας;
και ύστερα από 100 χρόνια,
που ν’ αναζητήσεις αυτούς,
που τώρα ζουν, εργάζονται ή αμαρτάνουν;
σύντομο όνειρο η ζωή,
τα πάντα ματαιότης.