Καθρέπτης - Στάχυς

Καθρέπτης

Το είδωλό του μέσ’ απ’ τον καθρέπτη
δεν χορταίνει να κάθεται να το κοιτά.
Επίμονα με κάποια προσμονή αναπολεί
τη νιότη, την ελπίδα, τα όνειρα τ’ απατηλά.

Κλείνει τα μάτια κι’ εύχεται μεμιάς
τα χρόνια που περάσαν τώρα να ξανάρθουν.
Τη ζωή του πίσω στο βάθος του χρόνου να γυρίσει
στις πρώτες άνοιξες, στ’ άνθη τα μυρωδιαστά.

Όχι, τα μάτια δεν θέλει να τ’ ανοίξει
φαντάσματα μπροστά του ν’ αντικρύσει
Θέλει στο βάθος του κλέφτη νου του να κρατήσει
το κάλλος, την εμορφιά, την γλυκιά τη μυρωδιά.

Φευ! Τι σκληρά που’ ναι τα γηρατειά
Δάκρυα καυτά, θύμισες πικρές αλλοτινές
Ποιος είν’ αυτός που τόσο επίμονα κοιτά;
Είν’ αυτός, ο ίδιος, του χθες και του μετά..

Στάχυς.