ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ - του Μητροπολίτου Πατρών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ένα από τα φρικτά αμαρτήματα τα οποία έχει επινοήσει ο μισόκαλος διάβολος, προκειμένου να οδηγήση τούς ανθρώπους εις την αιώνιον κόλασιν είναι η βλασφημία. Φρίττει κανείς, όταν ακούη ανθρώπινο στόμα να χυδαιολογή εναντίον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Παναγίας Μητρός Του, του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων της Εκκλησίας μας. Είναι αδιανόητον να δικαιολογηθή τέτοια πράξις και συμπεριφορά εναντίον του Πλάστου και Δημιουργού μας και των λοιπών ιερών και αγίων Προσώπων και Συμβόλων, από ανθρώπους οι οποίοι είναι βαπτισμένοι εις το όνομα της Παναγίας Τριάδος, και φέρουν χριστιανικόν όνομα.
Παλαιόν τούτο το πάθος της βδελυράς ασεβείας. Και την ονομάζω βδελυράν, διότι όταν ακούη κάποιος τον βλάσφημον εκστομίζοντα τα βρωμερά του λόγια εναντίον των σεβασμάτων της πίστεώς μας, αισθάνεται, και διαπιστώνει την μανίαν με την οποία επιτίθεται λεκτικώς εις αυτά, ως να του προυξένησαν το μεγαλύτερον κακόν. Τι κρίμα όμως. Ενώ τοιαύτη είναι η στάσις του βλασφήμου εναντίον του Θεού και των Αγίων, ουδέποτε υβρίζει αυτόν τον πατέρα της μιαράς του πράξεως δηλ. τον διάβολον, ο οποίος την ώρα της βλασφημίας έχει καταλάβει τον νουν και την καρδίαν του βλασφήμου.

Όταν υπηρετούσα εις την Ιεράν Σύνοδον και μάλιστα ως Αρχιγραμματεύς, ερευνών εις το ιστορικόν Αρχείον της Ιεράς Συνόδου περί ιεροκηρυκτικών θεμάτων εις φακέλλους κάποιων ιερών Μητροπόλεων, διεπίστωσα ότι εις την αναφοράν των Ιεροκηρύκων προς τον Επίσκοπον περί της διακονίας αυτών, ανέφερον ειδικώς τον αγώνα τον οποίον κατέβαλον, παλαιότερον, προς περιστολήν της βλασφημίας, η οποία εις τινας περιπτώσεις είχε καταστή πάθος πολλών ανθρώπων.
Εσκεπτόμουν, ότι τότε οι άνθρωποι ευρίσκοντο εις χαμηλόν βιοτικόν και μορφωτικόν επίπεδον και δια τούτο είχον ίσως μικράς αντιστάσεις εις φας παγίδας του διαβόλου.
Όμως διαπιστώνομεν μετά βαθυτάτης λύπης, ότι σήμερον παρά το ότι “εξεπολιτίσθημεν” και κατέχομεν παλλάς περγαμηνάς ως άνθρωποι, εν τούτοις το φοβερόν τούτο αμάρτημα και πάθος απασχολεί, δυστυχώς, ως λαίλαψ θανατηφόρος και δάκνει ως όφις ιοβόλος, την κοινωνίαν μας. Όχι μόνον άνθρωποι με ολίγας γραμματικάς γνώσεις ή άνθρωποι αν θέλετε χαμηλού επιπέδου γενικώς, αλλά και μορφωμένοι κατέχοντες σπουδαίας θέσεις, άνδρες, αλλά φεύ και γυναίκες, έχουν καταληφθεί από το φοβερόν αμάρτημα της βλασφημίας.
Τας σκέψεις αυτάς έδωκε αφορμή να τας κάμω περιστατικόν, το οποίον έλαβε χώραν εις κάποιο γραφείον μεταξύ εργαζομένων εις αυτό, οι οποίοι έχοντες διαφωνήσει δια κάποιο θέμα, έφτασαν εις ρήξιν μεταξύ των, του ενός δυστυχώς εκστομίζοντος βλασφήμους φράσεις προκειμένου να πλήξη τον συνάδελφόν του. Αλοίμονον όμως, πολλάκις ακούομεν ακόμη και παιδιά να βλασφημούν τα Θεία.
Όμως και από τας συζητήσεις τας πνευματικάς, τας οποίας κάνωμε μετά των ανθρώπων του ποιμνίου μας και εκ συζητήσεων μετά των πνευματικών Ιερέων, διεπιστώνωμε ότι τούτο το αμάρτημα έχει λάβει εις τας ημέρας μας απειλητικάς διαστάσεις.
Προσπαθούμε και αγωνιζόμεθα με αγάπην πολλήν να διδάξωμε τους ανθρώπους, ώστε να αποφεύγουν πάσαν αμαρτίαν και μάλιστα την συγκεκριμένην. Προσευχόμεθα και παρακαλούμε να δίδη ο Κύριος φωτισμόν εις πάντα άνθρωπον, ώστε να διατηρήται καθαρός από τας παγίδας του πρώτου και μεγαλυτέρου βλασφήμου, του πατρός της βλασφημίας και της ύβρεως εναντίον του Θεού, αυτού δηλ. του διαβόλου.
Η βλασφημία, παιδιά μου, είναι εκ των φοβερωτέρων αμαρτημάτων. Δεν θα είναι υπερβολή, εάν είπωμεν ότι είναι θανασιμώτερον άλλων θανασίμων αμαρτημάτων, διότι ουδεμία δικαιολογία υπάρχει, ώστε να στηρίζη αυτού του είδους την ασέβειαν, η οποία δηλώνει ότι ο βλάσφημος έχει ακάθαρτον καρδίαν, εφ όσον εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα. “τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον ανθρωπον. Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι...” (Ματθ. ιε,18-20))
Ο βλάσφημος υβρίζει και τον ίδιον του τον εαυτόν, αφού στρέφεται εναντίον των σεβασμάτων, τα οποία ο ίδιος παραδέχεται ως θεία. Οποία, λοιπόν, φρίκη και κατάπτωσις.
Εις το φρικτόν και θανάσιμον αμάρτημα της βλασφημίας, αναφέρονται οι θεοφώτιστοι Πατέρες της Αγίας ημών Εκκλησίας.
Θα χρησιμοποιήσωμεν χωρία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ο οποίος με λόγια αυστηρά ομιλεί περί της βλασφημίας.
“Ανάξιοι πάντες τον ήλιον οράν όσοι εις βλασφημίαν ζώσι του Θεού” ( Εις Ρωμαίους ιθ’ΕΠΕ 17, 380-382 P.G. 60,580) δηλ: “Είναι ανάξιοι να βλέπουν τον ήλιο, δηλ. να ζουν, όσοι βλασφημούν τον Θεόν”.
και αλλού,
“κολάσωμεν των βλασφημούντων την μανίαν. Μη παρίδωμεν τον κοινόν υβριζόμενον Δεσπότην. Μέγα τι τέξεται τη πόλει κακόν το τα τοιαύτα παροράν. Εμφράξωμεν αυτών τα στόματα, καθάπερ πηγάς θανατηφόρους αποκλείσωμεν και προς το εναντίον μεταβάλωμεν και πάντως στήσεται τα την πόλιν κατηλειφότα δεινά” ( Εις τους Ανδριάντας β’ ΕΠΕ 32, 642-344 PG 49, 38-39)
δηλαδή
“Ας καταδικάσωμεν την μανίαν εκείνων που βλασφημούν. Ας μη ανεχώμεθα να υβρίζεται ο Δεσπότης μας και Κύριός μας. Μέγα κακόν θα έλθη εις την πόλιν αν αυτά τα πράγματα τα παραβλέψωμε. Ας φράξωμε τα στόματα των βλασφήμων, ας τα κλείσωμε διότι είναι πηγαί θανατηφόροι. Ας τούς αλλάξωμε την διάθεσιν, μήπως και σταματήσουν τα δεινά, τα οποία έχουν καταλάβει την πόλιν”.
Το πόσο κακόν κάνουν εις τον εαυτόν τους οι βλάσφημοι πάλιν μας το λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος.
“Οι βλασφημούντες την οικείαν λυμαίνονται σωτηρίαν. Καθάπερ ο λίθον προς ύψος ακοντίζων, την πληγήν τη οικεία δέχεται κορυφή” (Περί Ακαταλήπτου Γ ‘ ΕΠΕ 3,80 PG 48, 719). Δηλαδή, “όσοι βλασφημούν είναι εναντίον της ίδιας τους της σωτηρίας, αφού ομοιάζουν με εκείνον πού πετάει ψηλά την πέτρα και εις το τέλος εκείνη γυρίζει και του κτυπάει το κεφάλι”.
Τι πρέπει, λοιπόν, να πράξωμεν έναντι των βλασφημούντων;
* Να τούς νουθετήσωμεν εξ αγάπης πολλής κινούμενοι, δια την σωτηρίαν των και να τούς παρακαλέσωμεν θερμώς να μετανοήσουν διότι η βλασφημία ως θανάσιμον αμάρτημα οδηγεί εις την αιώνιον κόλασιν.
* Να τούς διδάξωμεν ότι “ο Θεός αγάπη εστίν” και “πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”. Ο Πατέρας μας ο ουράνιος, μακροθυμεί και περιμένει να επιστρέψωμε κοντά του και πρώτος Εκείνος θα πέση εις την αγκάλην μας, αφού, “χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”.
* Νά προσευχώμεθα θερμώς δι’ αυτούς, τούς πλανηθέντας υπό του διαβόλου αδελφούς μας, ώστε να κατανοήσουν το μέγα σφάλμα τους και να σταματήσουν την ολέθρια και ψυχοκτόνον συνήθειά τους, να υβρίζουν δηλ. τα Θεία Πρόσωπα και Ιερά Σεβάσματα και Σύμβολα. Να φωτισθή ο νους τους, ώστε να ίδουν την πραγματικότητα, “ίνα μη γυμνοί και αναπολόγητοι ευρεθώσι ενώπιόν του Φρικτού Βήματος του Κυρίου”.
Αδελφοί μου, η μετάνοια, είναι το κλειδί δια να ανοίξωμε την θύρα του παραδείσου. Το μυστήριον της ιεράς Εξομολογήσεως μας αναμένει, ώστε κάτω από το ιερόν επιτραχήλιο του πνευματικού, να αφήσωμε τον παλαιόν εαυτόν μας και να εξέλθωμεν εις νέον κόσμον και καινήν ζωήν, ως εκ κολυμβήθρας ιεράς εξερχόμενοι, όλοι “καινοί”, καινούργιοι δηλαδή, ανακαινισμένοι και αποφασισμένοι να συνεχίσωμεν εν Χριστώ Ιησού την ωραίαν πνευματικήν πορείαν μας και αγίαν ζωήν.
Καμμιά αμαρτία δεν μένει ασυγχώρητος εφ’ όσον ημείς θελήσωμε να λευκάνωμεν μυστηριακά την ύπαρξίν μας.
Αδελφέ μου, η αγκαλιά του Πατρός της αγάπης, περιμένει. Μην αργείς.