Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…- Στάχυς


Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…

Ποιος είναι Αυτός που την γαλήνη της νύχτας σπάει
με το επίμονο, διαπεραστικό χτύπημά Του;
Τι είναι αυτό που με τόση επιμονή αναζητεί
στην θύρα μου μπροστά, στα τείχη της καρδιάς;

Κάνω πως δεν τ’ ακούω, τ’ αυτιά μου κλείνω ερμητικά.
Αγκάθια μυτερά οι χτύποι στην λαβωμένη μου καρδιά.
Θέλω να μείνω μόνος, όπως ήμουν μέχρι τώρα.
Έχω μάθει στη ζωή αυτή, στη μίζερη, την εδική μου.

Μάταια προσπαθώ να κοιμηθώ, το χτύπημά του δυνατό.
Τα βήματά Του, πριν χτυπήσει τα είχα ήδη νιώσει
Φόβος και τρόμος στο έρμο το κορμί
Δεν ξέρω τι να Του ειπώ, δεν έχω κάτι να Του δώσω.

Όμως Αυτός, ακίνητος, καρτερικός, έξω από την θύρα μένει
χρόνια τώρα καρτερεί την καρδιά μου να αλώσει.
Δεν θέλει λόγια να Του πω, μόνο τα δάκρυά μου.
Δεν θέλει δώρα υποταγής, μόνο τα κρίματά μου.

Στάχυς

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στάχυ,μέρες περίμενα κάποιο σου ποιήμα.Για άλλη μια φορά με βάζεις να σταθώ αντιμέτωπος με τον εαυτό μου και να "ανοίξω" κουβέντα μαζί του...Αυτή, για μένα, είναι η επιτυχία του τρόπου γραφής σου.Τα λόγια σου και τα συναισθήματά σου δεν μένουν μόνο στο χαρτί, αλλά περνάνε και στις καρδιές μας.Συνέχισε να μας κρατάς συντροφιά με τους στίχους σου!!!

Ανώνυμος είπε...

Αχ πόσο και εγώ επιθυμώ να αλώσει την καρδιά μου.

Ανώνυμος είπε...

Στάχυ, για άλλη μια φορά μας εκπλήσεις όμορφα με το ταλέντο σου!Απο το πρωί έχω διαβάσει το ποιήμα σου και οι στίχοι σου ακόμα γυρίζουν στο μυαλό μου...Μια σκέψη μόνο θέλω να μοιραστώ μαζί σου, ανάμεσα από τις πολλές που έκανα.Για σκέψου και τους ανθρώπους που δεν ακούν καθόλου τους χτύπους στην πόρτα....

Ανώνυμος είπε...

Μόνο τα κρίματά μας θέλει ο Θεός, αλλά ακόμα και αυτά, εμείς οι ανόητοι τα κρατάμε για μας..Μας "ξύπνησες" με τα λόγια σου.

Αριμαθαίος είπε...

Το κακό με εμένα είναι ότι τόσο έχει σκληρυνθεί η καρδιά μου και κατ’ επέκταση η ακοή μου που δεν μπορώ να ακούσω τα κτυπήματα στην πόρτα της καρδιάς μου. Πρέπει να είμαι στην κατηγορία των βαριά «κωφών». Τι να πω; Παρακαλώ για προσευχή ώστε να ελεηθώ.

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά πρόσφατα άρχισα να παρακολουθώ το blog'"Αναστάσιος" και ομολογώ οτι μου άρεσε τόσο το στήσιμο, όσο και το περιεχόμενό της σελίδας.Συγχαρητήρια!!!Η ματιά μου όμως στάθηκε ιδιαίτερα σε αυτό το ποιήμα.Θαύμασα όχι μόνο τον τρόπο γραφής, αλλά και το πλούσιο σε συναισθήματα περιεχόμενό του."καρτερεί...να αλώσει",δυο ρήματα που μου δηλώνουν την υπομονή και το πείσμα που δείχνει η Θεία αγάπη για τη δική μου σωτηρία.Συγχαρητήρια και σε σένα Στάχυ!

χρυσαλίς

Αναστάσιος είπε...

Αγαπητή Χρυσαλίς, καλώς ήλθες στην παρέα μας.
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Από τα καλά ποιήματα του Στάχυ. Μπράβο του.