Σιωπή - Στάχυς

Σιωπή

Πολλοί ρωτούν για την χαμένη φωνή.
Τάχα να στέρεψε η πηγή
ή στης σκέψης χάθηκε
την αιμορροούσα πληγή;
Μα εγώ μιλώ.
Για την ακρίβεια σιωπώ.
Σιωπώ κι ακροβατώ
μεταξύ εμού και του έσω εαυτού,
ψάχνοντας τη φωνή
του ανόθευτου υιού.
Κι έχει τόσα πολλά να πει.
Τα λόγια δεν αρκούν.
Οι λέξεις ωχριούν.
Σιωπή.
Κι η μάχη μαίνεται σκληρή,
στις άγονες πεδιάδες των παθών.
Έμβαση αμφίρροπη,
αισθήματα νοτισμένα
με πόνο κι οργή,
σθένος κι αντρεία.
Πήρε και νυχτώνει
κι απόκαμε πια ο μαχητής
και δάκρυ καθάριο,
σαν λίθος βαρύτιμος
στο σκληρό του πρόσωπο κυλά.
Πικρή της ήττας παραδοχή ή
σταγόνα ζωής στης ταπείνωσης
το ευώδες λουλούδι;
Σιωπώ και αφουγκράζομαι.
Κλαίω κι ελπίζω.
Ζω και ξεψυχώ.
Για να Τον βρω.

Στάχυς