ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ) - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

ΛΟΥΚΑ ΙΗ΄ 35-43

Το μεγάλο θέμα της προσευχής και μάλιστα της θερμής και επίμονης προσευχής μας παρουσιάζει η Ευαγγελική μας περικοπή.

Γεμάτος πόνο, εκραύγαζε ο τυφλός εκείνος της Ιεριχούς, και όχι μόνο δεν σταματούσε ,αλλά όταν «επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση»,αυτός ακόμα περισσότερο «έκραζε υιέ Δαυίδ, ελέησόν με ».Και το αποτέλεσμα; Μα, ο θρίαμβος της πίστεως και της προσευχής. Ο τυφλός θεραπεύεται! Βλέπει τα πάντα θαυμαστά και πεντακάθαρα. Τώρα ατενίζει τον μεγάλο Ιατρό και Σωτήρα του Ιησού. Έλαβε την ευλογία να βλέπει το πρόσωπο Αυτού ο οποίος είναι το «Φως το αληθινόν ».

Ο πόνος και η κραυγή μεταβάλλονται τώρα σε ακατάπαυστη δοξολογία και στη συνέχεια γίνεται αυτός ο ίδιος  η αφορμή, ώστε ολόκληρος ο λαός να δοξολογεί τον Θεό.

Πράγματι, η μελέτη της περικοπής αυτής, όπως μας την περιγράφει ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, που είχε ιδιαίτερη ευαισθησία στις σωματικές παθήσεις ως ιατρός που ήταν, μας συγκλονίζει και μας κάνει ν΄ ανοίξουμε τα ώτα των καρδιών μας στον Ευαγγελικό-Αποκαλυπτικό λόγο, όπως βεβαίως ερμηνεύεται ο λόγος αυτός από την Εκκλησία μας.

Προσευχή λοιπόν. Το μεγάλο κεφάλαιο της ορθοδόξου πνευματικότητας που ποτέ δεν είναι δυνατόν να εξαντλήσει ο πιστός...

Από τις τόσες πολύτιμες πτυχές που αποθησαυρίζονται μέσα στην ζωντανή παράδοση των αγίων μας, να σταθούμε μόνο σε δύο.

α)Στην Θερμότητα και β) στην επιμονή που φυσικά είναι αναγκαία να δείχνουμε.

Δεν θα είναι υπερβολή αν υποστηρίξουμε ότι ο άνθρωπος, όχι απλώς θα πρέπει με συνείδηση να προσέρχεται στο μεγάλο αυτό έργο, αλλά θα αποτελεί ευλογία να συγκλονίζεται ολόκληρος ο εσωτερικός του κόσμος την ιερή ώρα της επικοινωνίας του με τον Θεό.

Σαλπίζει από τα βάθη των αιώνων ο υιός της Ανθούσας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.    «Ουδέν ευχής δυνατώτερον πεπυρωμένης και γνησίας....».

Και φυσικά, η θερμότητα της προσευχής δεν έγκειται στην ένταση της φωνής μας, αλλά στην καρδιακή μας διάθεση. Στη θέρμη και την φλόγα της υπάρξεώς μας. Γι   αυτό και είναι δυνατόν οι θερμότερες δεήσεις και ικεσίες να γίνονται εν σιωπή και νοερώς, δίχως ν΄ ακούγεται λέξη...Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ησυχαστές μας, τους επίγειους   αυτούς αγγέλους, που νύχτα και ημέρα δέονται με την καρδιακή προσευχή, υπέρ όλου του κόσμου....(καταστάσεις δηλ. χάριτος που είναι εντελώς ασύλληπτες για τον κόσμο ο οποίος όλος έγκειται εν τω πονηρώ).

Οπωσδήποτε η κοινή προσευχή στο ναό είναι ό,τι ανώτερο και εκ των ων ουκ άνευ. Η πνοή όμως της ψυχής, η προσευχή δηλ. θα πρέπει να συνεχίζεται και εκτός του ναού, παντού και πάντοτε με ζήλο και επιμονή.

Τα δε παραδείγματα των αγίων μας είναι πολλά και καταπληκτικά. Οι φίλοι του Θεού, αισθάνονται την πανταχού παρουσία του Κυρίου και μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες. Ο Ιερεμίας βρισκόταν μέσα στη λάσπη και προσείλκυσε τον Θεό με τη θέρμη της καρδιάς του. Ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο εξημέρωσε τα άγρια και πεινασμένα λιοντάρια με τις δυνατές ικεσίες του. Και οι Τρεις  Παίδες μέσα στο καμίνι της φωτιάς με τις εγκάρδιες υμνωδίες τους έκαναν τον Θεό ευσπλαχνικό. Ο Ιώβ ήταν στην κοπριά και προσείλκυσε το θεϊκό έλεος.

Βεβαίως, αναγκαία προϋπόθεση όλων αυτών είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ανάγκη να αγγίξει την καρδιά μας το φως το αληθινόν.

Και όταν συμβεί αυτό, τότε με όλη την δύναμη της υπάρξεώς μας, συνεχώς θα ικετεύουμε εκ βαθέων «Ιησού Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με».Δηλ. ...Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό...

Και πάλι «Κύριε, εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόν μου Κύριε».

Αμην.   

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος