Ακούγοντας το ιερό Ευαγγέλιο του «Τελώνου και Φαρισαίου» ήλθε στον νου μου συζήτηση την οποία είχα τον προηγούμενο μήνα με κάποιον κληρικό. Του ανέφερα ότι είμαι πικραμένος από την στάση του, στο θέμα της απολύσεως μου.
Και με «ταπεινό τελωνικό φρόνημα» μου απάντησε: «Έχεις παράπονο από εμένα; ρώτησε για την πνευματικότητά μου όλους τους πιστούς της Μητρόπολης που με γνωρίζουν, κανένας δεν θα σου πει κάτι εναντίον μου. Τόσα χρόνια μόνο προσφέρω….».
Σαν να άκουγα «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων».
Ο Κύριος μας είπε για όσα οφείλουμε να κάνουμε: «ούτω και υμείς, όταν ποιήσετε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι, δούλοι αχρείοί εσμεν, ότι ό οφείλομεν ποιήσαι, πεποιήκαμεν» (Λουκ. ιζ´ 10). Που λοιπόν μπορεί να στηριχθεί η καύχησή μας για τα καλά μας έργα;
Ο μεγάλος κίνδυνος της πνευματικής μας ζωής, αδελφοί αγαπημένοι, είναι να γίνει, η περιαυτολογία και η καυχησιολογία «στάση ζωής». Δηλαδή να αναμένει, ο δήθεν στα έργα «ευσεβής» κληρικός ή λαϊκός, την ψευδαίσθηση «δικαίωσης», η μάλλον «αυτοδικαίωσης».
Δίκαια η Άγία μας Εκκλησία, κατά την διάρκεια του Κατανυκτικού Τριωδίου υπενθυμίζει σ’ εμάς τους Χριστιανούς τις βασικές προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής, υπογραμμίζει την ανάγκη μεταποιήσεως του «Φαρισαϊκού φρονήματος» σε «τελωνικό φρόνημα». Γι’ αυτό και μας προτρέπει τους πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς: «Φαρισαίου φύγωμεν υψηγορίαν και Τελώνου μάθωμεν το ταπεινόν εν στεναγμοίς».
Αυτή την Κυριακή δεν ήταν στην Πάτρα για να πάω να ακούσω το κήρυγμά του, και να απολαύσω την τελειότητά του την πνευματική.
Σκέπτομαι πως πολλές φορές, κάποιες μικρές πτυχές της ζωή μας, δείχνουν την πίστη μας στην αυτοδικαίωση μας.
Χριστέ μου -κοντά του βαδίζω στην σκέψη-, σε παρακαλώ λύτρωσέ με από τον φαρισαϊσμό των ευσεβών που νιώθουν πνευματική αυτάρκεια.
