«Συμπεράσματα»

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς δικτατορίας τοῦ Ἰωαννίδη καὶ τῆς ἀρχιεπισκοπείας τοῦ μακ. Σεραφείμ, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ ἔτος 1974, ἡ Ι. Μ. Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος τελεῖ κάτω ἀπὸ ἕνα καθεστὼς ἀντικανονικῶν, ἀντιεκκλησιαστικῶν καὶ παράνομων μεθοδεύσεων.

Ο τότε κανονικὸς καὶ νόμιμος Μητροπολίτης Σεβ. Νικόδημος ἀπομακρύνθηκε «βιαίως» (βλ. χαρακτηρισμὸ μακ. Χριστοδούλου) ἀπὸ τὴ διαποίμανση τῆς Μητροπόλεως μὲ βάση τίς τότε συντακτικὲς δικτατορικὲς πράξεις 3 καὶ 7/1974, χωρὶς κατηγορία, χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία οὔτε κάν ἀκρόαση.

Κατά τὴ μεταπολίτευση ὁ ἴδιος Μητροπολίτης καὶ οἱ ἄλλοι μετ᾿ αὐτοῦ αὐθαιρέτως διωχθέντες συνεπίσκοποί του, ἀποκαταστάθηκαν πλήρως ἀπὸ τὸ ἀνώτατο ἀκυρωτικὸ δικαστήριο τῆς χώρας (Σ.τ.Ε.). Ἐπακολούθησαν νέες διώξεις καὶ νέα βίαιη ἀπομάκρυνση μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἀντικανονικῶν καὶ ἀνυπόστατων «Ἐπιτιμίων Ἀκοινωνησίας». Καὶ ὁ κύκλος τῶν ἀντιεκκλησιαστικῶν συμπεριφορῶν ὁλοκληρώθηκε ἐπὶ τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, ὄχι μὲ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ μόνου νόμιμου καὶ κανονικοῦ Μητροπολίτη Σεβ. Νικοδήμου, ἀλλὰ μὲ τὴ σκόπιμη καὶ μεθοδευμένη δεύτερη διάσπαση ἑνὸς τῶν τριῶν τμημάτων της Μ. Ἀττικῆς, ὥστε νὰ ἐξαφανισθεῖ παντελῶς ἀπὸ τὸ προσκήνιο ὁ ἀρχικὸς τίτλος τῆς «Μητροπόλεως Ἀττικῆς».

Οἱ τελευταῖες ὅμως ἐξελίξεις, γιὰ νὰ ἐντοπίσουμε τὸ λόγο μόνο σ᾿ αὐτές, κατ᾿ ἀναντίρρητη διαπίστωση, εἶναι κραυγαλέα, ἀντικανονικὲς καὶ προδήλως παράνομες.

Καὶ ἰδού:

1) Μετὰ τὶς αὐθαίρετες καὶ βίαιες «ἐκπτώσεις» τῶν δώδεκα Μητροπολιτῶν οὐδεὶς ἀπώλεσε τὴν κανονικότητά του. Αὐτὸ τὸ ἀναγνώρισε καὶ ἡ ἴδια ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μάλιστα καὶ αὐτὴ τὴν ἰδιότητα τοῦ «Μητροπολίτη» διατήρησε καὶ νέους τίτλους παλαιῶν Μητροπόλεων ἀπένειμε σὲ ὅλους. Καὶ δὲ νοεῖται, ἐκκλησιαστικῶς, ἀντικανονικὸς Μητροπολίτης νὰ ἀποκαλεῖται ὡς «Μητροπολίτης», νὰ προσφωνεῖται στὰ συνοδικὰ ὄργανα ὡς «Σεβ. Μητροπολίτης» καὶ ἐπὶ πλέον νὰ φέρει καὶ τὸν τίτλο ἔστω «καὶ πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης» Μητροπόλεως. Καὶ πρέπει νὰ τονισθεῖ ἰδιαιτέρως καὶ μὲ ἔμφαση. Μὲ τὶς παραπάνω, ἔστω καὶ παράνομες, ἐκπτωτικὲς πράξεις οἱ διωχθέντες δώδεκα Μητροπολίτες ἀπώλεσαν ΜΟΝΟ τὰ διοικητικὰ τοὺς καθήκοντα. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὁρίζουν ὅτι ὁ Μητροπολίτης ἀποβάλλει τὴν κανονικότητά του καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴ διαποίμανση τῆς Μητροπόλεώς του «μετὰ τελείαν δίκην» καὶ μετὰ τὴν τήρηση τῆς εἰδικῶς προδιαγραφόμενης κανονικῆς διαδικασίας. Καὶ στὴν προκείμενη περίπτωση τίποτε ἀπ᾿ αὐτὰ δὲν ἔγινε.

2) Μετὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς δημοκρατίας καὶ σὲ χρόνο πολὺ μεταγενέστερο (γνωστόν τό γιατί), οἱ ἐκπεσόντες ἀπὸ τὴ διαποίμανση τῶν Μητροπόλεων Ἀρχιερεῖς ἀποκαταστάθηκαν μὲ πληθώρα ἀκυρωτικῶν ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Καὶ τὸ θέμα ἔκλεισε ὁριστικὰ μὲ τὴ 1028/1993 ἀπόφαση τῆς Ὀλομέλειας τοῦ Σ.τ.Ε., μὲ τὴν ὁποία οἱ παραπάνω Μητροπολίτες (ὅσοι εἶχαν ἀπομείνει) ἀναγνωρίσθηκαν ὡς «οἱ μόνοι νόμιμοι καὶ ἐν ἐνεργείᾳ» στὶς μητροπολιτικές τους ἕδρες. Καὶ πρέπει καὶ ἐδῶ νὰ ἐπαναλάβουμε, ὅτι ἡ κανονικότητά τους οὐδέποτε εἶχε θιγεῖ.

3) Ἡ τότε ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση δὲν σεβάσθηκε καὶ δὲν ἐφάρμοσε τὴν παραπάνω ἀμετάκλητη ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε., καίτοι ἡ ὑποχρέωση αὐτὴ ἐπιβάλλονταν κατὰ ρητὴ συνταγματικὴ ἐπιταγή. Ἀσκήθηκαν μάλιστα καὶ ποινικὲς διώξεις κατὰ συνοδικῶν μελῶν γιὰ παράβαση αὐτῶν τῶν συνταγματικῶν ἐπιταγῶν. Ἀκολούθησαν οἱ γνωστὲς μεθοδεύσεις μὲ τὰ ἀντικανονικά, ἀνυπόστατα καὶ ἀντιεκκλησιαστικὰ (βλ. ἄθλια) «Ἐπιτίμια Ἀκοινωνησίας», μὲ τὰ ὁποῖα ὁ Σεβ. Νικόδημος, καὶ οἱ ἄλλοι δυὸ ἐναπομείναντες Μητροπολίτες, ἀπομακρύνθηκαν καὶ πάλι βιαίως ἀπὸ τὶς Μητροπόλεις τους, οἱ ὁποῖες καὶ πληρώθηκαν πάραυτα μὲ τὶς ἐκλογὲς νέων Μητροπολιτῶν. Ἀπὸ πολλοὺς ἐκκλησιαστικοὺς παράγοντες καὶ ἀκαδημαϊκούς, δασκάλους τῆς Θεολογίας ἔχει κατὰ πλησμονὴ εἰπωθεῖ (καὶ ἅς μας ἐπιτραπεῖ ἡ ἐπανάληψη) ὅτι τὰ παραπάνω ἐπιτίμια εἶναι ἀνυπόστατα καὶ ἀντικανονικὰ καὶ συνεπῶς οὐδὲν ἀποτέλεσμα ἐπάγονται. Ἐπισημαίνουμε μόνο τὴν σαφῆ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ δήλωση τοῦ ἀείμνηστου Καθηγητῆ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου Κων/νου Μουρατίδη.

Κατὰ τὸ «σωτήριο»! γιὰ τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔτος 1974 ἡ Ι. Μ. Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος διασπάσθηκε σὲ τρία τμήματα. Καὶ τοῦτο κατὰ προφανῆ παράβαση τῶν Ἰερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τὴν πρὸς τοῦτο συναίνεση τοῦ κανονικοῦ Μητροπολίτη. Καὶ αὐτὰ συνέβαιναν «ἐν μέσῃ δικτατορίᾳ». Ὅμως καὶ πολὺ πρόσφατα «ἐν μέσῃ δημοκρατίᾳ καὶ συνοδικότητι»!! ἕνα ἀπὸ τὰ παραπάνω ἀντικανονικῶς προκύψαντα τμήματα διασπάσθηκε περαιτέρω σὲ ἄλλα δυὸ νέα τμήματα, χωρὶς καὶ πάλι τὴ συναίνεση τοῦ κανονικοῦ Μητροπολίτη, ὅπως ἐπέβαλλαν, ὄχι μόνο οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ἀλλὰ καὶ οἱ εἰδικὲς ρυθμίσεις τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτου (Ν. 590/1977). Ἐπακολούθησαν καὶ ἐδῶ νέες ἐκλογὲς Μητροπολιτῶν στὰ διασπασθέντα δυὸ τμήματα. Καὶ κανένας ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας δὲν ἀντέδρασε σ᾿ αὐτὲς τὶς σκόπιμες καὶ κακὲς μεθοδεύσεις. Οὔτε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ κατέλαβαν κατὰ τρόπο πραξικοπηματικὸ τὶς Μητροπόλεις μετὰ τὴν ἀρχικὴ τριχοτόμηση, οὔτε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοὺς διαδέχθηκαν, παρὰ τὶς μεγαλοστομίες μερικῶν, οὔτε καὶ ἀπὸ τοὺς ἐσχάτως ἐκλεγέντες στὰ ἀντικανονικῶς διασπασθέντα νέα τμήματα.

Ὁ μόνος κανονικὸς Μητροπολίτης οὐδέποτε ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴν προσωπικὴ του ἀποκατάσταση. Καὶ τοῦτο τὸ τονίζουμε καὶ ἐντόνως τὸ ὑπογραμμίζουμε «μετὰ λόγου γνώσεως». Ἀγωνίσθηκε καὶ ἀγωνίζεται μὲ σθένος, μὲ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀλλὰ καὶ μὲ προσωπικὲς θυσίες, ἀνεχόμενος προσβολὲς καὶ ταπεινώσεις μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν τήρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξης καὶ γιὰ τὴν ἀνόθευτη ἐφαρμογὴ τῶν Ἰερὼν Κανόνων, ζώντας μὲ πόνο ψυχῆς τὴν ἀδίστακτη παραβίασή τους καθ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ μακρὰ ὑπερτριακονταπενταετὴ περίοδο.

Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν αὐτὲς τὶς καταστάσεις, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι συνέπραξαν σ’ αὐτὲς καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὶς ἀνέχθηκαν (καὶ οἱ τελευταῖοι φέρουν τὸ μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης) θὰ αἰσθάνονται, θὰ πρέπει νὰ αἰσθάνονται, βαρὺ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως «ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Ἀλλὰ τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα νὰ εἶναι ἀπολύτως βέβαιο, ὅτι ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος θὰ ἀναφερθεῖ στὴν πλέον μελανή σελίδα τῆς σύγχρονης αὐτῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκτροπῆς μὲ τὶς διώξεις τῶν δώδεκα ἄξιων καὶ γενναίων Ἰεραρχῶν ποὺ καλύπτουν ὁλόκληρη τὴν 35ετή περίοδο καὶ ἀκόμη θὰ περιγράψει ἀντικειμενικὰ ὅλα τὰ παραπάνω τραγικὰ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὰ γεγονότα. Ἀλλὰ καὶ κάτι ἐπὶ πλέον. Θὰ συνδέσει ἀσφαλῶς αὐτὰ τὰ γεγονότα μὲ τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ τὰ δημιούργησαν, ποὺ συνέπραξαν σ᾿ αὐτὰ καὶ ποὺ τὰ ἀνέχθηκαν. Καὶ θὰ τὰ μεταφέρει στοὺς ἐπιγενομένους ὡς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγή.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ.

Ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἱεραρχίας ἐπισήμανε τελευταία κάποια ἐκκλησιαστικὴ ἀταξία - παράλειψη, συνισταμένη στὸ γεγονὸς ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιβαλλόμενη ἐκκλησιαστικὴ τάξη, κατὰ τὶς συνεδρίες τῶν Συνόδων, εἰδικὰ ἐκείνων, ποὺ ἐκλέγουν Ἐπισκόπους, οἱ μετέχοντες σ᾿ αὐτὲς Ἀρχιερεῖς πρέπει νὰ φέρουν «Ἐπανωκαλύμμαυχο»! Καὶ ἦταν αὐτὴ μόνο ἡ ἀταξία ἐκείνη, στὴν ὁποία ὁ ἐν λόγῳ Ἰεράρχης ἀπέδωσε ἰδιαίτερη σοβαρότητα. Ἐκτιμῶντας τὶς προαναφερθεῖσες κατὰ συρροὴ συνοδικὲς συμπεριφορὲς καὶ ἐκλογές, ποὺ συνάπτονται μὲ τὸ γνωστὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα σὲ ὅλη αὐτοῦ τὴ μακρὰ πορεία καὶ στὴ σκόπιμη κατάληξή του, κάνουμε τὴ σκέψη ὅτι προφανῶς οἱ μετέχοντες στὶς κρίσιμες συνεδρίες Ἀρχιερεῖς δὲν θὰ ἔφεραν ὁπωσδήποτε «Ἐπανωκαλύμμαυχο». Διότι, δὲν ἦταν ποτὲ δυνατόν, φέροντες «Ἐπανωκαλύμμαυχο», νὰ προέλθουν σὲ τόσο κρααυγαλέες ἀντικανονικές ἐνέργειες καί ἀποφάσεις!

Ὁ Σχολιαστὴς

'Ελεύθερη πληροφόρηση