Επιμονή
Το βλέμμα στης ψυχής μου τον καθρέπτη βύθισα
και πόνο μονάχα αντίκρισα, όνειδος κι αισχύνη.
Τα μάτια ευθύς το σκότος να ξορκίσω σφάλισα,
μα πιότερο ετρόμαξα απ’ της σιγής το βόμβο.
Στου σταυρωμένου ξύλου τη σκιά Tου στέκομαι
κατάματα τον Ήλιο μη τολμώντας να κοιτάξω.
Το πρώτο βήμα το ‘κανα, πoυ ως όρο εζητούσες,
στα μάτια Σου εκθέτοντας γυμνό τον εαυτό μου.
Τώρα, σειρά Σου είναι το χρέος Σου να κάμεις
και τη φθαρμένη εικόνα Σου, ψηλά ν’ ανασηκώσεις.
Κι αν κάποτε ξανά - χωρίς αιδώ - στα χαμηλά ξεπέσω,
στον βράχο αυτό τον ιερό ευθύς θα προσκυνήσω πάλι.
Στάχυς
10 σχόλια:
Άναυδος...
Υπέροχο.
Δεν με ξαφνιάζει και αυτή η ποιητική σου δημιουργία....και αυτή την φορά υπέροχος!Όλοι οι στίχοι σου ολοκληρωμένοι, μεστοί νοημάτων, εκφραστικότατοι...Να σου πω την αλήθεια περίμενα καιρό τώρα να σε συναντήσω πάλι σε τούτη τη σελίδα...Να' σαι καλά που μας συγκινείς, μας ξυπνάς.
Πού χάθηκες;Χαίρομαι για την δυναμική επιστροφή!
Ένα ολάνθιστο μπουκέτο εαρινών λουλουδιών διανθισμένο με εσωτερικές σκέψεις.
Εξαιρετικό...
τι να πω.....
ενα μοναχο ευχαριστω !
καθε γραμμη, χιλιες εικονες,
χιλιες σκεψεις....
Που είχες χαθεί;Πολύ καλός!
Καλό είναι φίλε το ποίημά σου αλλά με προβληματίζει η εμμονή σου σε παρόμοια θέματα. Και μια θεολογική παρατήρηση αν μου επιτρέπεις. Δεν είναι χρέος Του να μας σηκώνει. Είναι επιλογή Του από αγάπη.
Ίων
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος κάνει το δικό του "χρέος", να τρέξει πρώτος και να ζητήσει το έλεός Του, τότε κατά κάποιο τρόπο και ο Θεός δεν "εξαναγκάζεται" να κάνει το δικό Του "χρέος";
Όσο για την πρώτη παρατήρηση, έχεις δίκιο. Του αρέσουν του Στάχυ να καταπιάνεται με τέτοια θέματα. Το έχω παρατηρήσει και εγώ. Αλλά δεν νομίζω πως είναι και για ιδιαίτερο προβληματισμό. Όπου πονάει ο καθένας εκεί και εστιάζει.
Εύχομαι μόνο να βρει και τις ανάλογες απαντήσεις.
Και αυτό το ποίημά σου Στάχυ μου άρεσε. Από άποψη μορφής τέλειο. Έχεις βελτιωθεί πάρα πολύ.
Συνέχισε. Με τον καιρό θα βρεις και άλλα θέματα να ασχοληθείς. Μέχρι στιγμής όλα τα ποιήματά σου μας έχουν βοηθήσει.
Συγχαρητήρια...
Δημοσίευση σχολίου