Άφρων
Ριπή ανέμου θέρισε τα γέρικα κλαδιά του
και γερασμένο φάνηκε, ωχρό το πρόσωπό του.
Πώς είσαι έτσι δύστυχε, που είν’ η ομορφιά σου,
άδεια έχεις τα χέρια σου, γδυτό και το κορμί σου;
Στην τράπεζα του μέλλοντος, θα σου ζητήσουν τόκο
κι αλλοίμονο στον άτυχο που τα ‘χασε στο δρόμο
κι επένδυσε σε γήινες τα πλούτη του ελπίδες.
Η ώρα πλέον πέρασε και σφράγισαν τις πύλες,
απ’ έξω πάλι έμειναν οι άφρονες παρθένες.
Ο γάμος μέσα άρχισε κι εσύ ακόμα ψάχνεις.
Στάχυς
6 σχόλια:
Πολύ καλό!!!Οι στίχοι σου πάντα με εκφράζουν...
Ωραίο
Ευχαριστούμε Στάχυ
Για άλλη μια φορά εξαιρετικός!Συγχαρητήρια!
Ο τελευταίος στίχος απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο την ζωή που κάνουμε οι περισσότεροι χριστιανοί...Πολύ επίκαιρο...πέρα για πέρα αληθινό.Μπράβο σου!
Πολύ ωραίος ποιητικός λόγος. Πλήρης απεικόνιση του σύγχρονου ανθρώπου καθώς επίσης και το μήνυμα που διαφαίνεται στον τελευταίο στίχο.
Συγχαρητήρια.
Σε λίγες γραμμές μπόρεσες να αποδώσεις όλα τα νοήματα.Πάρα πολύ καλό αυτό!Συνέχισε έτσι.
Δημοσίευση σχολίου