Αν μέσα στην ασέληνη τη νύχτα
που την ψυχή σου χρόνια την πιέζει
κάποιος αλέκτωρ σε ξυπνήσει ξάφνου
σαν μακρινός προφήτης της ημέρας
φρόντισε την εφήμερη τη λάμψη
αυτής της αστραπής να μην τη χάσεις•
Και κοίτα στο λευκό το φως της πόσες
φορές τον απαρνήθηκες Εκείνον.
Κι έβγα με την αυγή κάποιας ελπίδας,
να πας στα πόδια Του να κλάψεις.
Αλλιώς θα βυθιστείς ξανά στον ύπνο•
θ’ αργεί, θ’ αργεί πολύ να ξημερώσει.
Κι αλέκτωρ πια κανείς δε θα φωνήσει
στ’ ορόσημο τη νύχτα που χωρίζει
από τη λαμπροφόρα την ημέρα
τα κάτασπρα χτυπώντας τα φτερά του.
Αλέξανδρος Κρέσοβιτς
2 σχόλια:
Εξαιρετικό!!!
Όντως είναι εξαιρετικό ποίημα!
Στις λέξεις του κρύβει αλήθειες πολλές, μονοπάτια δροσερά που παν ως το Θεό!
Δημοσίευση σχολίου