Μνήμη - Στάχυς

Μνήμη

Η μνήμη αυτή για πάντα ζωντανή θα μένει.

Σώμα, ρωμαλέο κι ακμαίο σε θυμάμαι

με πανοπλία ατσάλινη, σφικτά ζωσμένο,

στη μάχη ακούραστο κι ακάματο να πέφτεις.

Μα κι εσένα ψυχή,

πιότερο ακατάβλητη του σώματος θυμάμαι.

Πώς να ξεχάσει κανείς τις νικηφόρες μάχες;

Το αίμα, που τόσο άφθονα ξοδεύτηκε,

τις πληγές, που ποτέ τους δεν θα θρέψουν;

Πού είναι τώρα αυτή η ψυχή,

πού το σώμα κι η θέληση γι’ αγώνα;

Τι κι αν το σώμα γέρασε και χάθηκαν ολίγες μάχες;

Εσύ ψυχή, το χρέος σου, ποτέ μη λησμονήσεις.

Δεν είσαι εσύ που το τέλος του αγώνα θα σαλπίσεις.

Και πριν το τέλος, δεν σου πρέπει να δειλιάζεις.

Η μνήμη αυτή μπορεί να σ’ αναστήσει.

Στάχυς