Λιγοψυχιά
Περπατήσαμε πάλι δυο βήματα πάνω στα κύματα
μα ακούγοντας τη βοή του ανέμου
του μέσα μας
στο πικράλμυρο ύδωρ ταχέως
βουλιάζουμε
μια κραυγή απ’ τα στήθη μας
βγάζοντας
πριν μυκτήρας καλύψει ο πόντος ο
άβυθος:
"Σώσον Κύριε πάντας τους
πλέοντας
εκ θανάτου πικρού, αιωνίου,
αθάνατου."
Στο σκαρί που κατόπιν η καρδιά μας
ακούμπησε
δεν τολμά να ζητήσει και πάλι
την έξοδο
στης θαλάσσης το δρόμο τον άβατο
που για χάρη Σου μια στιγμή
μοναχή επεπόλευσε
πεζοπόρος του πόντου και δικός
Σου συνόμιλος
Τα της φύσεως διάλεξε.
Κατά φύσιν
απέθανε.
Αλεξανδρεύς
11 σχόλια:
ΕΥΓΕ!
Αυτός είναι ο Αλεξανδρέας!!!!!
Αν και μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και οι λέξεις που χρησιμοποιείς θα προτιμούσα να έγραφες πιο απλά. Με παιδεύεις κάθε φορά για να σε κατανοήσω.
Διαφωνώ με το «Τα της φύσεως διάλεξε. Κατά φύσιν απέθανε.» δεν είναι φυσικό να περπατώ στην θάλασσα. Μετά την Ανάσταση του Χριστού δεν υπάρχει «δεν τολμά να ζητήσει και πάλι την έξοδο στης θαλάσσης το δρόμο τον άβατο» δεν υπάρχει άβατος δρόμος για τον Πέτρο και τους Χριστιανούς. Δεν υπάρχει λιγοψυχία αλλά σωτηρία. Ο Πέτρος άνοιξε και δίδαξε τον δρόμο.
Υπέροχη ποιηματική ορθόδοξη θεολογία.
Έχεις τον τρόπο να μεταφέρεις την αλήθειες της πίστεως.
Το ποιημα μιλα για την ολιγοπιστια του απ Πετρου να περπατησει επανω στη λιμνη για να φτασει Τον Κυριο.Δεν εχασε την πιστη του απο την αρχη,πηγαινει..μπαινει μεσα στον κινδυνο...εκει ειναι Ο Χριστος*Σε μια δεδομενη στιγμη,διστασε,φοβηθηκε και ολιγοπιστησε,δειγμα πως οσο μεγαλυτερη ειναι η πιστη,τοσο μεγαλυτερη ειναι και η δυναμη.Οταν ομως εξασθενησει η πιστη ειτε απο φοβο ειτε απο υπερηφανεια,εξασθενει και η δυναμη.Ομως και χωρις τη βοηθεια Του Θεου δεν μπορει ο ανθρωπος να πιστευσει.Πιστευω δε,πως η ολιγοπιστια μπορει να οδηγησει και στην απιστια χωρις την επικληση της Θειας βοηθειας.Και θυμηθηκα τους αγιους τεσσαρακοντα μαρτυρες,οπου ησαν μεσα στη λιμνη την παγωμενη .Οι μεν τριαντα εννεα υπεμειναν με γενναιοτητα το μαρτυριο των πονων στο σωμα τους απο τον παγο που νεκρωνε τα μελη τους,ο τεσσαρακοστος ομως δειλιασε και καποιος δεσμοφυλακας ειδε στεφανια επανω στους τεσσαρακοντα ,εκ των οποιων τα τριαντα εννεα καθησαν επανω στα κεφαλια των μαρτυρων.Το τεσσαρακοστο ομως εμεινε μετεωρο γιατι δεν ειχε τοπο να σταθει..Αμεσως μολις εβγαλαν τον τελευταιο εξ αιτιας της δειλιας του ,αυτος πεθανε.Εχασε το στεφανι του μαρτυριου.Αμεσως λοιπον την τελευται στιγμη μπηκε ο ιδιος ο δεσμοφυλακας στη θεση του τεσσαρακοστου.
Νομιζω πως το ποιημα διχνει και την φυσικη αδυναμια του ανθρωπου που ειναι υπαρκτη σε ολους.Αλλα ,Ο Κυριος ζητα να ειμαστε πιστοι ως το τελος και σαν ανθρωποι εαν δειλιαζουμε να τον επικαλουμαστε με πιστη.Τα ποιηματα σου Αλεξανδρεα θετουν προβληματισμους.Ενα ποιημα ακομα με τιτλο ''χτυπατε πειρασμοι μου''...περιμενω.
Παντα εν Κυριω!π
Πανδαισία ποίησης...
λογοτεχνικό αριστούργημα..
με έχεις συγκινήσει αφάνταστα..
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θαυμάζω τον τρόπο που γράφεις. Είσαι σπουδαίος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχεις βρει Αλεξανδρέα ένα δικό σου προσωπικό ύφος το οποίο τολμώ να πω ότι αποπνέει άρωμα βαθιάς πνευματικότητας ποτισμένης στην αρμύρα του πόνου... Ψυχογραφείς με ανατομική ακρίβεια την πάλη κάθε συνειδητού και όχι κατ' επίφαση χριστιανού. Νομίζω ότι τα ποιήματά σου πρέπει να αναδειχθούν περισσότερο, μια έντυπη έκδοση είναι πλέον εκ των ων ουκ ανευ. Ο Θεός να σε έχει καλά!
@ 10,07
Γράφεις "Διαφωνώ με το «Τα της φύσεως διάλεξε. Κατά φύσιν απέθανε.» δεν είναι φυσικό να περπατώ στην θάλασσα.
Προφανώς δεν είναι φυσικό να περπατάς στη θάλασσα. Είναι υπέρ φύσιν. Αφού λοιπόν επιλέγεις να πας με τη βεβαιότητα της φύσης , φυσικό μεταπτωτικό επακόλουθο είναι ο θάνατος. Πού διαφωνείς;
Λες αλλού: Μετά την Ανάσταση του Χριστού δεν υπάρχει «δεν τολμά να ζητήσει και πάλι την έξοδο στης θαλάσσης το δρόμο τον άβατο» δεν υπάρχει άβατος δρόμος για τον Πέτρο και τους Χριστιανούς. Δεν υπάρχει λιγοψυχία αλλά σωτηρία. Ο Πέτρος άνοιξε και δίδαξε τον δρόμο.
Ξανά εδώ. Προφανώς και μετά την Ανάσταση του Χριστού υπάρχει η ελευθερία επιλογής να τολμήσεις την υπέρ φύσιν έξοδο στο κύμα ή όχι. Το ζήτημα της επιλογής ή όχι θα είναι πάντα στη θέληση του ανθρώπου. Είτε Πέτρος είναι είτε όποιος άλλος.
Νομίζω πως βιάστηκες να γράψεις πριν κατανοήσεις το ποίημα.
Φιλικά
Στα ποιήματα του Αλεξανδρέα δεν τίθεται θέμα κατανόησης αλλά μέθεξης σε καταστάσεις έντονου,συνειδητού πνευματικού αγώνα που αποτυπώνεται με απαράμιλλη τέχνη και στηρίζει χωρίς να κηρύττει με ύφος παντοδύναμου μέντορα. Γιαυτό φίλε Αλεξανδρέα σε ευχαριστούμε, συνέχισε!
Δημοσίευση σχολίου