Καμβάς - Ίων

Καμβάς

Χθες βράδυ καρδιά μου σ’ ονειρεύτηκα.

Βρισκόμασταν στη μέση ενός μεγάλου λιβαδιού.

Άνθη χιλιάδες γύρω μας.

Ζωγράφιζα.

Μπροστά μου μια παλέτα ήταν στημένη

και δίπλα μου τα χρώματα.

Εσύ, στεκόσουν πιο πέρα παίζοντας αμέριμνη με τ’ άνθη.

Το θέμα ήσουν εσύ.

Τι όμορφη που ήσουν έτσι ανάμεσά τους.

Λουλούδι μονάκριβο, ανάμεσα σε τόσα άλλα.

Είχα σχεδόν τελειώσει.

Μόνο τα μάτια σου έμεναν κενά.

Τι δύσκολο που ήταν τα μάτια αυτά ν’ αποτυπώσω!  

Πώς θα μπορούσα άλλωστε;

Ποτέ  δεν μπόρεσα τα μάτια σου ίσα να κοιτάξω.

Φοβόμουν.

Και τώρα φοβάμαι.

Ποιος είπε ότι οι άνδρες δεν φοβούνται;

Όσοι αγαπούν, το ξέρουν καλά.

Καθόμουν λοιπόν ακίνητος με το κεφάλι σκυφτό.
«Τι έχεις;» με ρώτησες.

Ντρεπόμουν.

Ένας κόμπος στο λαιμό μου ανέβηκε.

 «Σ’ αγαπώ» ψιθύρισα με κόπο.

 «Κι εγώ σ’ αγαπώ» μου είπες

κι ήρθες τρέχοντας πίσω μου.

Έμεινες για λίγο ακίνητη κοιτώντας τον καμβά.

Κατάλαβες.

Τα πάντα.

«Σ’ αγαπώ» επανέλαβες, 

και σφράγισες τη φράση σου

μ’ ένα φιλί απαλό στα χείλη.  

Τα μάγουλά σου ήταν υγρά.

Έκλαιγες.

Με τ’ ακροδάχτυλα τα μάτια σου σκούπισες

και δυο δάκρυα, μεγάλα σα διαμάντια μικρά,

έμειναν στη χούφτα σου.

«Αυτά πρέπει να ταιριάζουν» μου είπες

κι έφυγες τρέχοντας και κρύφτηκες ανάμεσα στ’ άνθη.   

«Σ’ αγαπώ» πρόλαβα και φώναξα.

Ξύπνησα απ’ τη φωνή μου.

Γύρω μου σκοτάδι πηκτό.

Δυο μάτια μόνο απέναντί μου λαμπύριζαν

που φώτιζαν τον χώρο αμυδρά.

Σαν οδοδείκτες.

Την Αγάπη σου.

Ίων