Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Καμβάς - Ίων

Καμβάς

Χθες βράδυ καρδιά μου σ’ ονειρεύτηκα.
Βρισκόμασταν στη μέση ενός μεγάλου λιβαδιού.
Άνθη χιλιάδες γύρω μας.
Ζωγράφιζα.
Μπροστά μου μια παλέτα ήταν στημένη
και δίπλα μου τα χρώματα.
Εσύ, στεκόσουν πιο πέρα παίζοντας αμέριμνη με τ’ άνθη.
Το θέμα ήσουν εσύ.
Τι όμορφη που ήσουν έτσι ανάμεσά τους.
Λουλούδι μονάκριβο, ανάμεσα σε τόσα άλλα.
Είχα σχεδόν τελειώσει.
Μόνο τα μάτια σου έμεναν κενά.
Τι δύσκολο που ήταν τα μάτια αυτά ν’ αποτυπώσω!  
Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Ποτέ  δεν μπόρεσα τα μάτια σου ίσα να κοιτάξω.
Φοβόμουν.
Και τώρα φοβάμαι.
Ποιος είπε ότι οι άνδρες δεν φοβούνται;
Όσοι αγαπούν, το ξέρουν καλά.
Καθόμουν λοιπόν ακίνητος με το κεφάλι σκυφτό.
«Τι έχεις;» με ρώτησες.
Ντρεπόμουν.
Ένας κόμπος στο λαιμό μου ανέβηκε.
 «Σ’ αγαπώ» ψιθύρισα με κόπο.
 «Κι εγώ σ’ αγαπώ» μου είπες
κι ήρθες τρέχοντας πίσω μου.
Έμεινες για λίγο ακίνητη κοιτώντας τον καμβά.
Κατάλαβες.
Τα πάντα.
«Σ’ αγαπώ» επανέλαβες, 
και σφράγισες τη φράση σου
μ’ ένα φιλί απαλό στα χείλη.  
Τα μάγουλά σου ήταν υγρά.
Έκλαιγες.
Με τ’ ακροδάχτυλα τα μάτια σου σκούπισες
και δυο δάκρυα, μεγάλα σα διαμάντια μικρά,
έμειναν στη χούφτα σου.
«Αυτά πρέπει να ταιριάζουν» μου είπες
κι έφυγες τρέχοντας και κρύφτηκες ανάμεσα στ’ άνθη.   
«Σ’ αγαπώ» πρόλαβα και φώναξα.

Ξύπνησα απ’ τη φωνή μου.
Γύρω μου σκοτάδι πηκτό.
Δυο μάτια μόνο απέναντί μου λαμπύριζαν
που φώτιζαν τον χώρο αμυδρά.
Σαν οδοδείκτες.
Την Αγάπη σου.

Ίων     

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μπαίνεις πάνοπλος με την λυρική σου εξάρτηση στον λυρισμό που αρμόζει σε ψυχές τρυφερές.
Μεγάλος διασκελισμός και γρήγορες σκηνοθεσίες που τονίζουν ωραία το ποιητικό τοπίο σου!

Ανώνυμος είπε...

Με ταξίδεψες σε όμορφες στιγμές που δεν θα μπορούσα να πάω...
Ευχαριστώ....

Ανώνυμος είπε...

Πολυ δυνατο!Η αγαπη ,κατα την ποιοτητα της ειναι κατα τον αγ.Ιωαν τον Σιναιτη,η ομοιωση του ανθρωπου με τον Θεο.Κατα την ενεργεια της δε,μεθη της ψυχης,ερωτας προς το θειον!!!Απο αυτον πηγαζει η πραγματικη αγαπη για τον πλησιον,η πιστη,η αβυσος της μακροθυμιαςκ.λ.π αλλα και κατα τον αγιο Μαξιμο ,η αγαθη διαθεσις της ψυχης που βγαινει εξω ως ενεργεια.Η κοινωνια με τους αδελφους λοιπον μου φερνει στο νου τον ψαλμωδο που λεγει''Ποσο ωραιο και ποσο ευχαριστο ειναι να κατοικουν μαζι τα αδελφια!Ειναι σαν το πολυτιμο το μυρωμενο λαδι.ψαλ 132,1-2]π

Ανώνυμος είπε...

κι αν υπαρχει τέτοιος ερωτας, αληθεια πόσο κρατάει;; ποιο είναι το κλειδι σου Ιωνα, να ξεκλειδωσουμε μια ζωη που γινε ανεραστη;

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο, μοναδικό, ακρως ρομάντικό...............Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που γράφουν έτσι;

Ανώνυμος είπε...

Οι στίχοι αυτού του ποιήματος σου ξυπνούν τα πιο ευγενή και τρυφερά συναισθήματα.Συγχαρητήρια Ίων! Σε είχαμε χάσει, αλλά άξιζε η αναμονή.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ευαίσθητο και λυρικό!

Ανώνυμος είπε...

Από ποίηση δεν γνωρίζω πολλά, αν και μου φαίνεται πολύ καλό, αλλά απο συναισθήματα "σκίζεις" αδελφέ. Είσαι μεγάλη ψυχή!Αν μιλάς απο προσωπική εμπειρία και έχεις δίπλα σου μια ψυχή , όπως την περιγράφεις είσαι πολύ τυχερός , αλλά και αυτή το ίδιο τυχερή είναι αν έχει έναν άντρα που εκφράζεται έτσι. Είναι δύσκολο στις μέρες μας να βιώνεις την άδολη, την αληθινή αγάπη. Ίσως είμαι πληγωμένος και μιλάω έτσι...Ελπίζω όμως...

Ευλαλία είπε...

Ειστε τυχερό και ευλογημένο ζευγάρι
για να ζείτε τέτοια αγάπη!
και γράφεις με μοναδική ευαισθησία..σαν παραμύθι!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα !Ίων, ξεκίνησες την μέρα μου με τον πιο όμορφο τρόπο. Στην κυριολεξία μου έφτιαξες τη διάθεση!Να΄σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

ΥΠΈΡΟΧΟ! ΓΛΥΚΎΤΑΤΟ!ΑΚΡΩΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΌ!