Ανθρωπισμός χωρίς Χριστό - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Υπάρχει μια θλιβερή πραγματικότητα που αφορά εμάς τους χριστιανούς. Να λέμε ότι ενδιαφερόμαστε για το Χριστό και ν’ αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο. Να μας συγκινεί ο σταυρωμένος Ιησούς Χριστός και ν’ αδιαφορούμε για τους σταυρωμένους συνανθρώπους μας. Να λέμε ότι υπηρετούμε το Χριστό και να μην υπηρετούμε τον άνθρωπο. Όμως μόνο όταν ενδιαφερόμαστε και διακονούμε και αγαπάμε τον άνθρωπο ενδιαφερόμαστε και διακονούμε και αγαπάμε τον Χριστό.

            Έτσι είναι δυνατό να υπάρχει η εξής αντίθεση: από τη μια πλευρά εκείνοι που ομολογούν το Χριστό και ενδιαφέρονται για το Χριστό, δεν ενδιαφέρονται όμως για τον άνθρωπο. Δεν αγωνίζονται όσο πρέπει για την επικράτηση της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ανθρωπιάς ανάμεσα στους ανθρώπους. Και από την άλλη εκείνοι που λένε τουλάχιστον ότι αγωνίζονται γι’ αυτά, αδιαφορούν για το Χριστό. Γιατί νομίζουν ότι ο Χριστός και η Εκκλησία εκπροσωπούν απλώς τη συντήρηση και την υποστήριξη του καταστημένου.
Αλλά χωρίς Χριστό ο αγώνας αποδεικνύεται αντιφατικός και άκαρπος. Από αυτή την αντίθεση προκύπτουν πόλεμοι και καταστροφές της ιστορίας. Και υπεύθυνοι γι’ αυτή την αντίληψη είμαστε εμείς οι πιστοί, που μείναμε, εν πολλοίς εγκλωβισμένοι σ’ ένα αρρωστημένο θρησκευτικό απομονωτισμό. Απασχολημένοι με το «ηδύοσμον και το άνιθον και το κύμινον» και ξεχάσαμε τα βαρύτερα του νόμου, «την κρίσιν και το έλεος και την πίστιν», δηλ. τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία και την τιμιότητα. Δηλ. δεν αγωνιστήκαμε όσο πρέπει για τον άνθρωπο και τη ζωντανή παρουσία του ευαγγελίου μέσα στον σύγχρονο κόσμο.

            Καιρός είναι ν’ αλλάξουμε πορεία και συμπεριφορά.

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας