Ἄπειρη ἡ ὑπεροχή τοῦ αἵματος τῆς Καινῆς Διαθήκης - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Μ.Πέμπτη πρωΐ

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἄπειρη ἡ ὑπεροχή τοῦ αἵματος τῆς Καινῆς Διαθήκης

˜˜˜˜˜˜˜˜  

«τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι» (Α´Κορ. ια 25)

˜

Μ.Πέμπτη βράδυ. Στό ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων οἱ «δαιτυμόνες οἱ μακαριστοί» μεταρσιωμένοι παρακολουθοῦν τόν θεῖο Διδάσκαλο. Εἶναι ἡ ὥρα κατά τήν ὁποία τούς ἔδειξε τήν ἀγάπη Του πολύ θερμή καί στοργική. Τήν μοναδική αὐτή στιγμή τῆς παγκόσμιας ἱστορίας ὁ Κύριος προσφέρει στούς Μαθητές Του τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του. Παραδίδει στήν Ἐκκλησία τήν «παρακαταθήκη». Τόν θησαυρό ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖο θά ἐπιτελέσει τό ἔργο της μέσα στόν κόσμο. Μ᾽αὐτόν τόν θησαυρό θά πλουτίζει ψυχές καί ἀναγεννημένες θά τίς εἰσάγει στή Βασιλεία τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ θησαυρός αὐτός εἶναι τό Ἄχραντο Σῶμα καί τό Τίμιο Αἷμα Του. Τό Αἷμα ἐκεῖνο πού ὁ Ἴδιος τό χαρακτηρίζει ὡς αἷμα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἀξία τοῦ Αἵματος αὐτοῦ καί τί χαρίζει στόν κόσμο τῶν ἀνθρώπων;

*****

«τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι»

        Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀπείρου Θεοῦ κινώντας τό ἄπειρο ἔλεός  Του ὁδηγεῖ στήν σύναψη συνθήκης μέ τό πλάσμα τῆς ἀγάπης του, τό ὁποῖο πλανᾶται στά μονοπάτια τοῦ ὀλέθρου μακριά ἀπό τήν πατρική ἀγκάλη. Αὐτή τήν συνθήκη ἡ θεία Γραφή προτιμᾶ νά τήν ὀνομάζει Διαθήκη, διότι οἱ συνθῆκες πολλές φορές ἀνατρέπονται, ἐνῶ οἱ νόμιμες διαθῆκες εἶναι πάντοτε ἔγκυρες. Ἡ δέ ὑπογραφή τοῦ διαθέτη δηλώνει τό  «βέβαιον καί ἀπαράβατον» τῆς διαθήκης.

        Τήν πρώτη λοιπόν, τήν Παλαιά Διαθήκη, τήν ὑπέγραψεν ὁ Θεός καί τήν ἐπικύρωσε μέ τό αἷμα τῶν ζώων τά ὁποῖα τοῦ προσέφερε θυσία ὁ Μωϋσῆς στήν ἔρημο. Τό αἷμα ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο ὁ θεόπτης προφήτης ἐράντισε τό θυσιαστήριο καί τόν λαό ἀπετέλεσε τήν σφραγίδα πού ἔθεσε σέ ἰσχύ τό βιβλίο τοῦ Νόμου.

        Τήν νέα Διαθήκη, τήν Καινή, τήν ἐσφράγισε τό Αἷμα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού χύθηκε γι᾽αὐτό τό σκοπό στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ.

        Γιά νά κατανοήσουμε ὅμως τήν ἀξία αὐτοῦ τοῦ Αἵματος μέ τό ὁποῖο ὑπεγράφη ἡ νέα συνθήκη μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τί προσέφερε τό αἷμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί αὐτό τό κατανοοῦμε ὅταν εἰσδύσουμε στόν πυρήνα τῆς ἰουδαϊκῆς ἑορτῆς τοῦ ἐξιλασμοῦ.  Σκοπός δέ τῆς ἑορτῆς αὐτῆς ἦταν ἡ δικαίωση τοῦ λαοῦ ἀπό τίς ἐνοχές τῶν παραβάσεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί ὁ καθαρισμός τῶν ἰσραηλιτῶν ἀπό τούς μολυσμούς τῆς ἁμαρτίας.

        Βεβαίως ὅταν ὁ Νόμος ὁμιλεῖ γιά μολυσμούς ἁμαρτίας ἐννοεῖ κυρίως τούς ἐξωτερικούς μολυσμούς. Κατά συνέπειαν ἡ θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ προστάτρευε τούς παραβάτες τῶν ἐντολῶν ἀπό σωματικές πρόσκαιρες τιμωρίες, τίς ὁποῖες ἔπερεπε κανονικά νά ὑποστοῦν. Δέν μποροῦσε τό αἷμα ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο ἐράντιζεν ὁ Ἀρχιερεύς τόν λαό νά ἐξαλείψει τήν ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή. Προσέφερε μόνο «σαρκός καθαρότητα» ἐφ᾽ ὅσον εἶναι ἀδύνατο «αἷμα ταύρων καί τράγων ἀφαιρεῖν ἁμαρτίας» (Ἑβρ. ι´ 4).

        Ἁπλῶς τό αἷμα τῆς θυσίας ἐκείνης καλλιεργοῦσε στήν ψυχή τῆς συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Ὑπενθύμιζε στούς Ἰσραηλῖτες ὅτι εἶναι ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἀποτελοῦσε μιά ἀνάμνηση «ἁμαρτιῶν κατ᾽ἐνιαυτόν» (Ἑβρ. ι´3). Μιά ἐτήσια ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν πού βάραιναν τίς ψυχές ἐκείνων πού παρέβαιναν τόν Νόμο. Τούς βοηθῦσε νά καταλάβουν πόσο μεγάλο κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ καί ἡ ἁπλῆ ἐπαφή μέ τά ἀποτελέσματά της μετέδιδε μολυσμό, ὁ ὁποῖος γιά νά καθαρισθεῖ ἔπερεπε νά προσφερθεῖ θυσία.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ ἴδια ἡ ἑορτή καλλιεργοῦσε στήν ψυχή τοῦ λαοῦ τό αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς καί τῆς ἁμαρτωλότητας καί τόνιζε τήν ἀνάγκη ἔλευσης τοῦ Μεσσία, τοῦ Λυτρωτῆ. Πρόβαλλε τήν ἀνάγκη μιᾶς ἄλλης μεγάλης θυσίας, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἐξαλείψει τήν ἁμαρτία,. Ἄναβε στίς καρδιές τόν πόθο τῆς ἀληθινῆς λύτρωσης.

Ἔτσι ἀπό τό αἶμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού προσφερόταν στά Ἅγια τῶν ἁγίων, φθάνουμε στό αἷμα τῆς Καινῆς Διαθήκης πού εἶναι τό αἷμα τοῦ Ἁγίου τῶν Ἁγίων. Τό Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Φθάνουμε στήν θυσία πού ἔχει τήν δύναμη νά ἐξαλείψει ὄχι μόνο τήν ἐπιφάνεια τοῦ κακοῦ, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά νά τό κτυπᾶ κακό στή ρίζα του κόβοντάς την.

        Ἐλευθερώνει τήν ψυχή ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, διότι εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἷμα ἀνθρώπινο, ἀλλά  Θεανθρώπινο. Εἶναι τό αἷμα «ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου», δηλαδή ἀναμαρτήτου. Ὁ Κύριος ὄχι μόνο δέν διέπραξεν ἁμαρτία ἀλλ᾽ἀντιθέτως ὑπετάγη τελείως καί κατά πάντα στό θέλημα τοῦ οὐρανίου Του Πατρός.

        Ἄσπιλος καί ἄμωμος ὀ Κύριος, ἁγία καί ἄμωμος ἡ Θυσία του καί ἑπομένως τό αἷμα τῆς ἁγίας Του ζωῆς καί Θυσίας εἶναι καί ἐκεῖνο ἄσπιλο καί ἄμωμμο. Γι᾽αὐτό ἀκριβῶς καί ἔχει τήν δύναμη καί τήν Χάρι νά καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἁμαρτωλή ἀκαθαρσία. Τό Αἶμα τοῦ Κυρίου μέ τό ὁποῖο ὑπεγράφη ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι αἷμα ἄπειρης ἀξίας τήν ὁποία προσέδιδε σ᾽αὐτό ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ.

        Αὐτή τήν ἀποτελεσματική δύναμη τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἀποδεικύνουν τά βαρυσήμαντα λόγια τοῦ θείου Παύλου:  «δικαιωθέντες ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾽αὐτοῦ ἀπό τῆς ὀργῆς» (Ρωμ. ε´9). Ἔχουμε ἀνακηρυχθεῖ δίκαιοι ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ μέ τό Αἷμα καί τή Θυσία τοῦ Λυτρωτοῦ μας Κυρίου Ἰησοῦ. Γι᾽αὐτό καί θά σωθοῦμε ἀπό τήν μέλλουσα ὀργή.

        Ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, μεγαλύτερη δωρεά ἀπ᾽αὐτήν;  Ὁ πλοῦτος τῆς ἀγάπης καί τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου μᾶς ἀξασφάλισε τήν ἀπολύτρωση καί τήν ἄφεση. Λύτρωση ὄχι πρωρινή καί πρόσκαιρη πού ἐγκαταλείπει τόν λυτρωθέντα στόν ἄμεσο κίνδυνο νά πνιγεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ὁδηγηθεῖ σέ πλήρη κατάρρευση καί ὄλεθρο, ἀλλ᾽εἶναι λύτρωση ριζική πού παρέχει σωτηρία ἀσγαλῆ καί αἰώνια.

****

        Τό θειότατιο καί ἱερότατο αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τό ὁποῖο μαζί μέ τό ζωηφόρο Σῶμα Του προσφέρεται σέ κάθε Θεία Λειτουργία «εἰς βρῶσιν καί πόσιν τοῖς πιστοῖς» δέν χαρίζει μόνο τήν λύτρωση ἀπό τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας τά ὁποῖα νεκρώνουν τήν ψυχή, ἀλλά γίνεται ταυτοχρόνως καί πηγή δυνάμεως καί ζωῆς γιά τούς πιστούς οἱ ὁποῖοι προσέρχονται στό Μυστήριο. Ἀπό μόνοι μας ἔιμαστε ἀδύνατοι. Δέν μποροῦμε νά ἀγωνισθοῦμε κατά τοῦ κακοῦ ἀποτελεσματικά καί νικηφόρα. Ἡ συμμετοχή μας ὅμως στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅπου τό Αἷμα τοῦ Κυρίου δέν μᾶς ραντίζει ἁπλῶς ὅπως στά χρόνια τῆς Παλιαᾶς Διαθήκης, ἀλλά μεταγγίζεται μέσα μας καί ἀναμιγνύεται μέ τό δικό μας ἄρρωστο αἷμα. Γίνεται τροφή τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία τροφή τήν βοηθεῖ τήν ψυχή νά αὐξάνει πνευματικῶς. Νά νικᾶ τόν παλαιόν ἄνθρωπο, τούς ποικίλους πειρασμούς καί νά ὁδηγεῖται σέ ζωή πίστεως καί ἀγιασμοῦ. Γι᾽αὐτό καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς προτρέπει νά ἀναμίξουμε τό δικό μας αἷμα μέ τό Αἷμα τοῦ θεανθρώπου, ὥστε νά ἀφανίσουμε τή φθορά πού ἔχουμε μέσα μας. Αὐτό τό Αἷμα, λέγει ὀ Ἅγιος, μᾶς κάμνει καινούργιους. «Τοῦτο ἠμᾶς ἀπαθανατίζει καί ἀειθαλεῖς ἐργάζεται».

        Ἡ ζωή δέ αὐτή τήν ὁποία μᾶς χαρίζει τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ «ἄλλη βιοτή». Εἶναι ἡ ζωή τῆς ἁγιότητος τήν ὀποία θά ζοῦν στούς οὐρανούς οἱ δίκαιοι καί ἡ ὁποία δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ἀλλά ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ, ἀπό τήν παρούσα ζωή. Εἶναι ζωή χαρᾶς, εἰρήνης καί μακαριότητος. Εἶναι ζωή δυνάμεως καί φωτισμοῦ καί ἀληθείας, διότι προέρχεται ἀπό Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ ζωή καί τό φῶς τοῦ κόσμου.

        Γι᾽αὐτό καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἔζησαν καί ἀπήλαυσαν ἀπό τήν παρούσα ζωή τή ζωή πού χορηγεῖ τό Θεανδρικό Αἶμα τοῦ Κυρίου ἀναβοοῦν μαζί μέ τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο: «οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου ἄρτον θέλω, ἄρτον οὐράνιον, ἄρτον ζωῆς, ὅ ἐστι σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ... καί πόμα θέλω τό αἷμα αὐτοῦ, ὅ ἐστί ἀγάπη ἄφθαρτος καί ζωή ἀέναος».

****

«τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι»

   Ἀδελφοί! ὅ,τι  πολυτιμότερο ὑπάρχει γιά τούς πιστούς στόν κόσμο εἶναι τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καί μόνο αὐτό καθαρίζει τή συνείδησή μας ἀπό τά νερά ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς παρέχει συμφιλιώση μέ τόν οὐράνιο Πατέρα. Αὐτό μᾶς χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί μᾶς δίνει ζωή καί δύναμη. Αὐτό τό Αἷμα ἐθεμελίωσε τήν καινή Διαθήκη ἡ ὁποία εἶναι διαθήκη αἰώνιος (Ἑβρ. ιγ´10). Καί ἡ ὁποία πάντοτε μέ τά ἴδια ἀποτελέσματα καί τήν ἴδια δύναμη. Γι᾽αὐτό ἄς προσερχόμεθα τόσο στό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως ὅσο καί στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ πόθο, ὥστε  νά ἑνούμεθα μέ τόν παντοδύναμο Κύριό μας, καθιστάμενοι καί οἱ ἴδιοι δυνατοί.   

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης