Με δυό
κουβέντες ό τι ανείπωτο!
Στου
Γολγοθά το υπέδαφος ο κρότος από τα καρφιά συνταράσσει. Τίθεται το Ξύλο στο
φτωχό χώµα και η ξηρά γη ποτίζεται. Το Πανάγιο Αίµα µείγνυται µε τα δάκρυα της
Παναγίας. Ανοιξιάτικη βραδιά και κάτω από το έδαφος, στο
σκοτάδι του Άδη, αναµοχλευόταν ο κόσµος και απειλούνταν τα θεµέλια του κακού
και οι ρίζες της αµαρτίας. Ανοιξιάτικη βραδιά και στο εσωτερικό του λαξευµένου
τάφου τριήµερος ήδη ευωδιάζει ο Θεόσωµος νεκρός. Ανοιξιάτικη βραδιά και τί να
γράψει το µολύβι για το γεγονός που µας έκανε να µην απελπιζόµαστε στο
αναπότρεπτο της ζωής, που δηµιούργησε
την αληθινή πίστι µας, που έλιωσε τον παγερό Θάνατο.
Χτυπιέσαι,
άνθρωπε, ανάµεσα στους µαρµαρένιους τάφους να βρεις τα υπολείµµατα µιας ζωής
που ξόδεψες χωρίς να νοιάζεσαι τί θα γίνει σαν στα σύνορα θα φτάσεις του δρόµου
εδώ! Αγωνιάς όταν η ανάσα γίνεται ολοένα και πιο βαρειά, όταν αυτό που σου
συµβαίνει το φοβάσαι γιατί δεν το γνωρίζεις και διότι δεν έµαθες πώς να το διαχειριστείς.
Έως πότε;
Κοίτα
µπροστά σου! Ο µέγας λίθος των φόβων σου, ο Θάνατος, αποκυλίστηκε! Τί βλέπεις;
Καλά το βλέπεις, ναι! Αγγελιαφόροι στα λευκά, Θεϊκοί µαντατοφόροι στέκουνται πάνω
στην πέτρα που βάστηξε τη Ζωή, όταν τα κλειστά µάτια Του συναντούσαν την πρώτη
Ζωή (Εύα), όταν το φραγισµένο στόµα καλούσε όσους νεκρούς ήθελαν να ακολουθήσουν,
όταν το µατωµένο Χέρι ακουµπούσε ξανά
το πρώτο
Του έµψυχο έργο από χώµα (Αδάµ), όταν τα πόδια έριχναν στον δυσώδη Αχέροντα,
διαβαίνοντάς τον, νάµατα Ιορδάνου και αίµατα Δεσποτικά.
Άνθρωπε,
κουρασµένε από το ψέµα, πληγωµένε από τη µαταιότητα, απαγοητευµένε από τον
εαυτό αλλά και από τις καταστάσεις, µην αργοπορείς όταν η αληθινή πίστι κηρύσσει
Αναστηµένο Χριστό!
Ανάστηθι
Κύριε...!
δ.
Γρηγόριος Φραγκάκης
Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου