Έως
Ήταν μακρά η νύχτα
του παρόντος βίου Κύριε
Κι αν άντεξα ως τα τώρα να βαδίζω
Ήταν που μου παρέστεκαν δυο τρία μικρά αστέρια
Αναβοσβήνοντας
σαν να μου κλείναν ενισχυτικά το μάτι
Κουράστηκαν να αναζητούν τα μάτια μου μιαν αλλαγή στο χρώμα του ορίζοντος
Έστω μιαν ελαφρά βαθέως κυανού απόχρωση
Κι έτσι όταν συνέβη ανεπαισθήτως
Αρνήθηκαν να τηνε δουν
(είναι ο νους που βλέπει όχι τα μάτια)
Μέχρι ν αντιληφθώ την αλλαγή
είχε η λάμψη προχωρήσει στο εωθινό του ρόδου.
Δάκρυσα, Κύριε.
Τον ήλιο Σου που ανέτελλε τον έβλεπα μες απ τα δάκρυά μου.
Αλεξανδρεύς
5 σχόλια:
ΕΞΟΧΟ.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.
Στην "Άγκυρα" το περασμένο Σ/Κ το έγραψες αυτό Αλεξανδρέα.
Σε έβλεπα, στην τραπεζαρία είχες το αυτί σου στον ομιλητή και το χέρι σου στο κινητό.
Κάποια μάλιστα στιγμή μου ζήτησες στυλό και χαρτί.
Είδες πώς εμπνέει ο ευλογημένος αυτός τόπος;
Άντε, καλή αντάμωση και του χρόνου!
Ξανά μας προβληματίζεις με τα γραπτά σου Αλεξανδρέα.
Αναγκαίος και ωφέλιμος ως αποτέλεσμα ο προβληματισμός.
Αλεξανδρέα διέρρευσες οτι κάθε ποίημα σου το γράφεις σε ένα-δυο λεπτά.
Φαντάσου να έδινες και παραπάνω χρόνο.
Θα σε διαβάζαμε στα Νέα Ελληνικά του Λυκείου.
Αν και δεν σε καταλαβαίνω πάντα, συνέχισε. Καλά το πας.
Σου
εύχομαι
να' χεις τα χρώματα της αυγής
-αυτά που βλέπει και ο νους-
και δυο-τρία αστεράκια
να στολίζουν τα σκοτάδια σου '
όλα να στάζουν από τα μάτια σου,
και να βλέπουμε την λάμψη τους
στους υπέροχους στίχους σου!
υγ.Θέλω να γνωρίσω όλες τις αλήθειες σου
...που δεν κρύβεις!
Δημοσίευση σχολίου