Νηπι-αγωγοί!
Κυριακή-Μνήμη Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά
Θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του Ευαγγελιστού Λουκά, η Εκκλησία ορίζει για
την Κυριακή αυτή την ανάγνωσι μιας περικοπής από το Ευαγγέλιο που έγραψε ο
ίδιος, παραβλέποντας κατ’ εξαίρεσι, τη σειρά των περικοπών των Κυριακών.
Αναζητώντας το «γιατί συμβαίνει αυτό αφού και οι υπόλοιπες περικοπές της
περιόδου ανήκουν στον ίδιο Ευαγγελιστή;» φθάνει κανείς στο συμπέρασμα ότι η
Εκκλησία με αυτήν την κίνησι μας δίνει ένα χαρακτηριστικό των Αποστόλων και
μάλιστα των Ευαγγελιστών, ίσως το πιο ισχυρό.
Μεταφέρουν την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο μας. Με τη
Χάρι του Αγίου Πνεύματος η μια γενεά διαδέχεται την άλλη και γίνεται φορέας του
ενός και αληθινού Θεού και παρατείνεται στους αιώνες το Θεανδρικό πρόσωπο πάνω
στη ζωή της Εκκλησίας. Αυτή η εμπειρία δεν ήταν τέλεια από την αρχή. Ήταν
πρωτόγνωρο το συναίσθημα της έμπρακτης θαυματουργίας των Μαθητών με την
επίκλησι και μόνο του ονόματος του Ιησού. Του το διηγούνται με χαρά. Εκείνος βέβαια
γνωρίζει πως από τότε που ξεκίνησε το απολυτρωτικό έργο Του, ο αντίδικος σαν
αστραπή έπεσε στο κενό. Δεν έχουν τον φωτισμό του Παρακλήτου στις καρδιές. Ο
Ιησούς με απλά λόγια τους μεταφέρει την πραγματικότητα. Τους λέγει ότι θα
πατούν «επάνω σε φίδια και σκορπιούς και σε όλη τη δύναμι του εχθρού». Δηλαδή
ότι μεγαλύτερα θαύματα θα ακολουθήσουν στην πορεία.
Θαύματα γίνονταν ανέκαθεν στην Παλαιά Διαθήκη. Αποκαλυπτόταν έτσι η
παρουσία και η ενέργεια του Θεού στον λαό ο οποίος έτσι μπορούσε να κατανοήσει
την πίστι. «Χειροπιαστά». Όμως ο Χριστός εκφράζει την αληθινή χαρά της πίστης η
οποία δεν αρκείται στο θαύμα ή καλύτερα δεν έχει ως αιτία το θαύμα που φαίνεται
αλλά εκτείνεται και τελειοποιείται στη Βασιλεία των Ουρανών. Εκεί η χαρά της
πίστης ολοκληρώνεται με τη θέα του Ιησού και εξελίσσεται μόνο η ουσία της
αληθινής ζωής, η Αγάπη. Δύσκολα ερμήνευαν τα λόγια Του. Ήταν ακόμη Μαθητές.
Τους αποκάλυπτε ολοένα τα μυστήρια του Θεού ενώ εκείνοι ήταν χαρούμενοι για
πολύ απλοϊκά ζητήματα. Δεν τους έκανε παρατήρησι διότι γνωρίζει την ανθρώπινη
φύσι. Τους εισήγαγε με τρόπο ήρεμο και αποφασιστικό στους λειμώνες του
Παραδείσου. Το Πνεύμα, ο Παράκλητος θα ενέπνεε στην καρδιά τους την κατανόησι
όλων όσων άκουγαν. Θα τους μετέτρεπε σε Αποστόλους.
Στη «σοφία του κόσμου» ακόμη και το ίδιο το θαύμα ολοφάνερο αμφισβητείται.
Όχι ως προς το γεγονός αλλά ως προς τον αίτιο. Ο κόσμος μπορεί να πιστέψει και
την πιο απίθανη εξήγησι μόνο να μην περιέχει Θεό διότι «αν πάρουμε στα σοβαρά»
ότι υπάρχει ή μάλλον ότι άρχει τότε κάπου εκεί αρχίζουν και οι ανάλογες ευθύνες
και ποιός έχει καιρό για κόπους περιττούς; Από την κοσμική σοφία, η οποία
άγγιξε χορδές ευαίσθητες και λεπτές της φιλοσοφίας, της ποίησης και της τέχνης,
λείπει η έκφρασι της αθανασίας. Λείπει η προοπτική της αιωνιότητας. Απουσιάζει
η διάστασι της Βασιλείας του Θεού. Την ίδια ώρα υπάρχει στις σκληρότοπες
ερήμους, στην ησυχία Μονών, στο «ακοινώνητο» ασκητών, στο ακλόνητο των
Μαρτύρων, στο ακατάβλητο των Ομολογητών, στο θυσιαστικό των εν Χριστώ
οικογενειών. Άνθρωποι καθημερινοί, απλοί, «νήπια» για τους ισχυρούς, ανθρώπους τους οποίους ο κόσμος θεωρεί
αμόρφωτους και ασυμβίβαστους, προχωρούν με φρόνημα που βασίζεται κυρίως στη
Θεία Ευχαριστία, παλεύοντας με τις δυσκολίες της ζωής, έχοντας νου καθαρό, με
στόχο, και βλέμμα φωτισμένο από τη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος.
Αδελφοί μου, η γεύσι της Αποστολικής εμπειρίας δε διακόπηκε στην Εκκλησία
ποτέ ούτε πρόκειται να διακοπεί! Όσο κι αν ο κόσμος επιμένει να αυτοαποκαλείται
σήμερα, 2000 χρόνια μ.Χ. αγνωστικιστής και μάλιστα ένθεος σε περιπτώσεις, τόσο
η Εκκλησία θα ευαγγελίζεται και θα επανευαγγελίζεται τον Αναστημένο Κύριο.
Εμείς νήπια θα περιμένουμε από τον αγωγό αυτό της Χάριτος, μέσω των διαδόχων
των Αποστόλων την αγωγή Εκείνου. Αυτό είναι το όντως θαύμα. Αυτό είναι η πίστι
μας.
δ. Γρηγόριος Φραγκάκης
Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου