Ἁλυσοδεμένοι ἀετοί - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή (ΚΣΤ΄)  ΙΓ´Λουκᾶ

Ὁμιλία εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἁλυσοδεμένοι ἀετοί

 (Λουκ. ιη´18- 27)

˜˜˜˜˜˜˜˜

Α΄Ἐρώτημα κρίσιμο

Β΄Ἡ κρυφή πληγή

˜˜˜˜˜˜˜˜

        Ὁ νέος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου δέν ἦταν μόνο  πλούσιος σέ ὑλικά ἀγαθά. Εἶχεν καί πλού­σια καρδιά. Καρδιά φλογερή πού ποθοῦσε τά ὕψη τά πνευ­ματικά. Ἤθελε νά πετάξει ψηλά, νά φθάσει στόν οὐρανό. Ὁ πόθος του αὐτός τοῦ ἔδωσε τή δύναμη νά ξεπεράσει τίς εἰρωνεῖες καί τόν περίγελω τῶν Φαρισαίων, τή μικροψυχία καί στενομυαλιά τῶν Γραμματέων καί τήν ἀδιαφορία τῶν Ἡρωδιανῶν καί νά πλησιάσει τόν Κύριο. Ὁ πόθος του γιά τήν κατάκτηση τοῦ οὐρανοῦ ξεχείλισε μέ ἕνα καίριο καί σημαντικό ἐρώτημα πού ἀπηύθυνε στόν Χριστό. Ἄς παρακολουθή­σουμε ὅμως μέ προσοχή τή συζήτηση.

*****

Α΄Ἐρώτημα κρίσιμο

«Διδάσκαλε, ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνι­ον κληρονομήσω;». Τί πρέπει νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή; Τήν ἀπάντηση πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Κύριος θά τήν δοῦμε ἀργότερα. Τώρα    θά προσπαθήσουμε νά διερευνήσουμε αὐτό τοῦτο τό περιεχόμενο τοῦ ἐρωτήματος. Νά δοῦμε δηλαδή τό ἐνδιαφέρον τοῦ πλούσιου νέου γιά τήν αἰώνια ζωή.

Ὅπως φαίνεται τό ἐνδια­φέρον τοῦ νέου μας δέν ἦταν ὑποκριτικό, δέν σκεπαζόταν ἀπό τό πέπλο τῆς ὑστεροβουλίας καί τῆς κρυψίνοιας. Ἦταν εἰλικρινές. Ἦταν τό ξεχεί­λισμα τῆς καρδιᾶς του. Τό ἐρώτημά του ἀποτελοῦ­σε μιά κίνηση γεμάτη γενναιότητα καί ἀποφασιστι­κότητα νά ξεφύγει ἀπό τή λάσπη τῆς γῆς, νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τή γενική νοοτροπία τῶν ἀν­θρώπων τοῦ περιβάλλοντός του. Ἤθελε νά ἀφήσει πίσω τή μετριότητα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του καί νά ἀναζητήσει κάτι τό μεγάλο καί τό ὑψηλό.

Αὐτή του λοιπόν ἡ κίνηση τόν καθιστᾶ ἀξι­οζήλευτο. Καί ἀξίζει νά τόν ζηλέψουμε ἀλλά καί νά τόν μιμηθοῦμε ἰδιαίτερα σήμερα. Ἀξίζει νά τόν μιμη­θοῦμε διότι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἰσοπεδωτική. Ζοῦ­με σ᾽ἕνα κόσμο πού τά μέσα ἐπικοινωνίας, τηλε­οράσεις, διαδίκτυο, πολυμέσα, ἔντυπος καί ἠλε­κτρονικός λόγος, διαφημίσεις θέλουν νά ἐπιβά­λουν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπ’ ἄκρου σ’ ἄκρο τοῦ πλανήτη τόν ἴδιο ρυθμό. Νά ντύνονται ὅλοι μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἀλλά καί νά σκέπτονται μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν καί ἀπό προσωπική ἀσφαλῶς πείρα ὁ καθένας ὅτι χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη καί ἀντοχή, χρειάζεται γενναῖο φρόνημα γιά νά ξεφύγει κανείς ἀπό αὐτή τή νοοτροπία καί νά ἀναζητήσει στή ζωή του κάτι ἀνώτερο, πνευματικώτερο καί οὐσια­στικώτερο γιά τόν ἑαυτό του. Κάτι ἀνώτερο ἀπό ἕνα καλό εἰσόδημα, κάτι ἀνώτερο ἀπό τό κυνήγι τῶν ἀνέσεων πού προσφέρει ἡ ἠλεκτρονική βιομηχανία καί τεχνολογία, κάτι μονιμότερο ἀπό τίς ἡδονές πού ὑπόσχεται ἡ ἡδονοθηρική ἐποχή μας.

Αὐτά πού εἴπαμε δέν ἀφοροῦν μόνο τούς ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Χριστό καί τήν Ἁγία Του Ἐκ­κλησία. Ἀφοροῦν καί ἐμᾶς τούς πιστούς χριστια­νούς, πού ζοῦμε μέσα στήν ἀγ­καλιά τῆς Ὀρθό­δο­ξης Ἐκκλησίας καί τρέχουμε στίς διάφορες εὐκαι­ρίες πού μᾶς προσφέρει. Ἀξί­ζει λοιπόν νά ἐρευνή­σουμε τό βάθος τῆς ψυ­χῆς μας καί νά δοῦμε σέ ὧρες αὐτοκριτικῆς τί εἶναι ἐκεῖνο πού κυριαρχεῖ πάνω στήν ἀθάνατη ψυχή μας. Τί εἶναι αὐτό γύ­ρω ἀπό τό ὁποῖο στρέφονται οἱ συζητήσεις μας, τά ἐνδιαφέροντά μας. Ἐνδια­φερόμαστε, ἀδελφοί μου, γιά τά μεγάλα καί οὐσι­ώδη κεφάλαια τῆς ζω­ῆς, γιά ὅσα ἀφο­ροῦν τήν αἰώνια σωτηρία μας; Κυριαρχεῖ στή ζωή μας, στά ἐνδιαφέροντα καί τίς ἐπιδιώξεις μας  τό ἐρώ­τημα τοῦ δεσμοφύλακα τῶν Φιλίππων πρός τούς δεσμίους καί καταπλη­γωμένους Ἀποστόλους: «Κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;». Τό ἐρώτημα τοῦ νέου «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομή­σω;». Πόσο συνέχει τή σκέψη μας ἡ παραγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε»; Μήπως ὅλο μας τό ἐνδιαφέρον ἀντί νά στρέφεται πρός αὐτά τά ἐρωτήματα, ἐξα­ντλεῖται στά καθημερινά προβλήματα; Στίς οἰκο­νομικές δυσκολίες, τή μεί­ωση τῶν μισθῶν, τήν παγκόσμια ἀβεβαιότητα, τά πολιτικά, τά ἐπίκαιρα γεγονότα, πού ὄντως σήμε­ρα εἶναι συγκλονι­στικά, στήν ἐπιστημονική πρόο­δο, ἀκόμη καί σέ αὐτά τά ἀθλητικά θέματα πού δυστυχῶς διχά­ζουν καί τάσσουν σέ ἀντίπαλα, ἀν­τιμαχόμενα στρατόπεδα τούς ἀνθρώπους πού ἔπρεπε νά εἶναι μονοιασμένοι καί ἀγαπημένοι προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουν τίς προκλήσεις μιᾶς παγκοσμιο­ποιημένης κοινωνίας;

Ὤ, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀλήθεια πώς πλέουμε σ’ ἕνα ὠκεανό πού τά νερά του εἶναι παγωμένα. Τά παγωμένα νερά ἑνός κόσμου πού λατρεύει τήν ὕλη καί ἐξαντλεῖ τά ἐνδιαφέροντά του πάνω στή γῆ, μᾶς περικυκλώνουν ἀπό παντοῦ. Καί δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι αὐτή ἡ κατάσταση ὅλους μᾶς ἐπηρεάζει. Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τό κέντρο βάρους τοῦ ἀγώνα μας ὡς πιστῶν χριστιανῶν. Τό νά ἐπιτύχουμε δηλαδή, ζώντας μέσα σ’ αὐτό τόν κόσμο τῶν ματαιοτήτων, τῆς ὕλης καί τῶν ἡδο­νῶν τόν οὐρανό, τήν αἰωνιότητα. Νά μήν ἐπηρε­αζόμαστε ἀπό τό πνεῦμα τῶν πολλῶν. Νά ζοῦμε πάντα μέ τόν πόθο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο διότι αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας· ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί κατά συνέπεια ἐκεῖ πρέπει νά εἶναι στραμμένη ἡ προσοχή μας, τά ἐνδιαφέροντά μας, οἱ πόθοι μας καί τά ὄνειρά μας.

*****

Β΄Ἡ κρυφή πληγή

        Ὁ νέος τοῦ εὐαγγελίου μέ τήν ἐρώτησή του περίμενε νά ἀκούσει ἀπό τόν Κύριο κάτι τό καινούργιο, κάτι τό ἐντυπωσιακό. Πλήν ὅμως ἡ ἐρώτηση του αὐτή δέν περιεῖχε κάτι τό ἐντυ­πωσιακό γιά νά λάβει καί ἀπάντηση ἐντυπωσιακή. Ἀφοῦ, τοῦ λέγει ὁ Κύριος, μέ θεωρεῖς ἁπλόν ἄν­θρωπο, γιατί μέ ὀνομάζεις ἀγαθόν; Ἕνας εἶναι ἀγαθός ἀπό τή φύση του, ὁ Θεός. Ὅσο τώρα γιά τό ἐρώτημα πού ὑπέβαλες, σοῦ λέγω ὅτι τίς ἐν­τολές, ὡς πιστός Ἰσραηλίτης, τίς ξέρεις. Νά μή μοιχεύσεις, νά μή φονεύσεις, νά μή κλέψεις, νά μήν ψευδομαρτυρήσεις, νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου. Ἄν αὐτά τά τηρήσεις, θά κερδίσεις τήν αἰώνια ζωή.

        Ὅλα αὐτά, ἀπάντησεν ὁ νέος, τά φύλαξα ἀ­πό μικρό παιδί. Τότε ἕνα μόνο σοῦ λείπει ἀκόμη, τοῦ εἶπε ὁ Κύριος. Πήγαινε νά πουλήσεις ὅλη σου τήν περιουσία, ὅ,τι ἔχεις καί τήν ἀξία τῶν κτημά­των σου μοίρασέ την στούς φτωχούς. Καί ὅταν τό κάνεις αὐτό, ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις σά μα­θητής καί Ἀπόστολός μου.

        Μέχρις ἐδῶ ἦταν. Μόλις ἄκουσε τά τελευ­ταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ ὁ νέος ἐκεῖνος «περίλυ­πός ἐγένετο». Μαχαίρι τρύπησε τήν καρδιά του, τόν ἔλουσε κρύος ἱδρώτας. Τό πρόσωπό του πού ἔλαμπε προηγουμένως, τώρα σκυθρώπασε. Ἔγινε κατσούφης, μαράθηκε σάν τό λουλούδι πού τοῦ ρίχνεις βραστό νερό. Ἦταν, μᾶς λέγει ὁ εὐαγ­γελιστής:  «πλούσιος σφόδρα». Ἦταν βαθύ­πλου­τος καί δέν ἤθελε νά ἀποχωρισθεῖ τά πλούτη του. Ἡ τελευταία κίνηση τοῦ καλοπροαίρετου ἐκείνου νέου ἦταν ἀπογοητευτική, ἀποκαρδιω­τική. Ἔφτασε τόσο κοντά στήν κορυφή τοῦ οὐρανοῦ καί τελικά κατρακύλισε κυριολεκτικά στούς βάλτους τῆς γῆς. Ἦταν προσεκτικός στή ζωή του, ἦταν μετρημένος, σεβαστικός στούς γονεῖς του, φυλαγμένος ἀπό βαρειές ἁμαρτίες. Εἶχε μόνο μιά ἀδυναμία. Μία καί μόνη: ἀγαποῦσε τό χρῆμα. Καί αὐτή ἡ μία καί μόνη ἀδυναμία τόν ἔθαψε. Μόλις ὁ Κύριος ἄγγιξε τήν κρυφή αὐτή πληγή του γιά νά τήν θεραπεύσει, ὀπισθοχώρη­σε. Ἐξέχασε τούς  ὡραίους πόθους, διέγραψε ἀπό τή σκέψη του τούς ὑπέροχους ὁραματισμούς του γιά τήν αἰώνια ζωή καί διάλεξε τά πλούτη του πάνω στή γῆ. Τόν κατέστρεψε αὐτή ἡ μία καί μόνη ἀδυναμία του. Ἡ κρυφή πληγή τῆς ψυχῆς του: τό χρῆμα.  Ἡ ἀγάπη τοῦ πλούτου.

        Μία ἀδυναμία, μία καί μόνη. Πόσοι ἀλήθεια τοῦ μοιάζουμε τοῦ νέου ἐκείνου!  Πολλοί καί σέ κάθε ἐποχή εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστόν, ἐπιθυμοῦμε νά βροῦμε κοντά του τήν αἰώνια ζωή, τή χαρά καί τήν εὐτυχία. Ὅμως…

        Μόλις ἀντιληφθοῦμε ὅτι Ἐκεῖνος ζητάει προκειμένου νά ἑνωθεῖ μαζί μας νά ἀπαρνηθοῦμε κάποια ἔνοχη ἀδυναμία μας, ἀρχίζουμε οἱ περισ­σότεροι νά στρέφουμε ἀλλοῦ τό βλέμμα. «Καλή εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὡραῖα καί ὑπέροχα ὅσα μᾶς «ὑπόσχεται… ἀλλά». Ἐδῶ σ’ αὐτό  τό  «ἀλλά» σκοντάφτουμε. Δέν θέλουμε νά ἐπιτρέψουμε στόν Χριστό νά ἐγγίσει τήν ἔνοχη ἀδυναμία μας. Εἴτε αὐτή λέγεται ἀγάπη πρός τό χρῆμα, εἴτε λέ­γεται φιλαρέσκεια, ὑπερηφάνεια, φιληδονία, χαρ­τοπαιξία, μέθη,  ζήλεια καί τόσα ἄλλα.  Καί εἶναι πλέον φανερό πώς μόλις ὁ Χριστός ἀρχίζει νά τά διώχνει ὅλα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, τότε γινόμαστε σκυθρωποί καί τότε μᾶς φταῖνει ὅλοι καί ὅλα. Ἱερεῖς, κηρύγματα, ψαλμωδία, ἡ καμπάνα πού χτυπᾶ τό πρωΐ καί μᾶς ἀνησυχεῖ, τά πάντα. Μᾶς φταῖνε. Τί μᾶς φταῖνε; Μᾶς φταίει ἡ μία, ἡ κρυφή ἀδυναμία, ἡ  κρυφή πληγή τῆς ψυχῆς μας, πού δέν τήν ἀποκαλύπτουμε στόν ἰατρό ψυχῶν καί σωμάτων Χριστόν γιά νά τήν θεραπεύσει.

*****

        Ἀλλά, ἀδελφοί μου, χωρίς τέτοιες θυσίες πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀπολαύσουμε τήν μεγάλη, τήν ἀτελείωτη ζωή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Αἰώ­νια ζωή χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει. Ἡ αἰωνιότητα χωρίς τόν Χριστό εἶναι κόλαση. Λοιπόν γιά λίγα χρόνια σκλαβιᾶς καί ὑποδούλω­σης στήν μία κρυ­φή ἀδυναμία μας, νά στερηθοῦμε τήν αἰωνιό­τητα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ποτέ. Ἀντίθετα νά θυσιάσου­με τά πάντα γιά τόν Χριστό καί νά τόν ἀκολουθή­σουμε ὁλόψυχα.  

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἱερός Καθεδρικός Ναός  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας 

Κυριακή 29.11.2015