«Παραβάτης» ο Νομοθέτης; - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

«Παραβάτης» ο Νομοθέτης;

Κυριακή Ι΄Λουκά

Τον αποκάλεσαν παραβάτη κι’όμως ήταν ο Νομοθέτης. Τον κατηγόρησαν ότι αλλοιώνει το γράμμα κι’Εκείνος έδινε ζωή σ’ολόκληρο το γένος των ανθρώπων. Τί συνέβαινε; Πώς μπορούσε ο Χριστός να είναι καταλυτής του Νόμου του Θεού; Θα ήταν προτιμότερο να τεθεί ένα άλλο ερώτημα: Γιατί υπήρχε Νόμος αφού η ακριβής τήρησί του δεν φαίνεται να εξέφραζε το Θέλημα του Θεού;

 Στην εποχή πριν τον Νόμο ο λαός του Θεού, τον οποίον καλό θα ήταν να διακρίνουμε από τον υπόλοιπο κόσμο στην ισορία του, διδασκόταν το φρόνημα από τη ζωντανή πίστι όπως ήταν αυτή των Μεγάλων Πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίοι διακρίνονταν για την απόλυτη εμπιστοσύνη και την υποδειγματική αφοσίωσί τους στο Θείο Θέλημα. Σ’εκείνες τις εποχές και καταστάσεις δεν είχε θέσι ο Νόμος. Όταν ο λαός ο περιούσιος μετανάστευσε στην Αίγυπτο, εκεί ήρθε αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη δοκιμασία του ανθρώπου. Ήρθε σε επαφή με την «ευτυχία» που δημιουργεί ο κόσμος αυτός. Γνώρισε τον πλούτο, τη δόξα, την τρυφηλή πολιτεία, την άκρατη ευμάρεια, τις ηδονές χωρίς περιορισμούς. Αυτό είχε ως συνέπεια να αλλοιωθεί το φρόνημά του, να ξεχάσει τον Θεό. Δεν Τον έβλεπε, δεν Τον άκουγε, δεν ήθελε να είναι πια «παρών» στη ζωή του. Έτσι η πίστι του λαού παρέμεινε παρελθόν. Τότε ήταν αναγκαίο να υπάρχει ο Νόμος. Συμφωνία Θεού και ανθρώπων, επάνω στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά, με τον Θεό να παραμένει σταθερός και αποφασιστικός στη θέλησί του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ο άνθρωπος να μεταβάλει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Θεό.

Στο διάβα των χρόνων ο Νόμος ολοένα και προσαρμοζόταν στις αλλαγές των καιρών. Οι προσθέσεις επάνω στον Δεκάλογο ο οποίος ήταν η βάσι είχαν ως στόχο την επικαιροποίησί του και κατέληξε με τον Νόμο να διακανονίζεται όλο το σύστημα και η δομή της κοινωνίας. Έτσι η επέκτασι αυτή είχε ως αποτέλεσμα άνθρωποι να ειδικεύονται στην μελέτη και ερμηνεία του Νόμου. Όλη αυτή η εξέλιξι συνέβαλε αρνητικά ώστε να δίνεται μεγαλύτερη σημασία στη νομικίστικη λεπτομέρεια η οποία κάλυπτε έτσι το πνεύμα του Νόμου και άρα το θέλημα των άνθρώπων και πάλι κυβερνούσε την πολυτάραχη ζωή. Μόνοι οι Προφήτες υπενθύμιζαν κατά καιρούς και με τους πύρινους και θεολογικούς λόγους αλλά και με την πολιτεία τους την ορθή εφαρμογή του Νόμου ο οποίος υπήρχε για να οδηγεί και να προβάλλει στους ανθρώπους τον Θεό και όχι για να είναι μέσο επιβολής και κατεξουσίασης του ισχυρότερου προς τον αδύναμο. Με την νέα, λοιπόν, έννοια του Νόμου ως έργου ανθρώπων για την υλική ικανοποίησι ο Ιησούς, ο άγιος, ο Θεάνθρωπος, η Αλήθεια ήταν όντως παραβάτης και καταφρονητής. Διότι Εκείνος έβλεπε στον Νόμο κρυμμένο το αληθινό περιεχόμενο και την Θεϊκή παρουσία ενώ οι άρχοντες της Συναγωγής την ευτυχία που τους εξασφάλιζε το να θεωρούνται σωσμένοι και αναμάρτητοι μόνο και μόνο επειδή τήρησαν κάποια «μη» χωρίς βέβαια να ελπίζουν στο έλεος του Θεού.

Νεκρός ο Νόμος, νεκροί και οι εφαρμογείς του γράμματός του φανερώνουν την τραγικότητα του ανθρώπου να μη μπορεί να καταφύγει παντοτινά και αιώνια στον αληθινό Σωτήρα Του, τον Κύριο. Νεκρή η πίστι του λαού που θύμιζε τους Προπάτορες, άστοχη η προσκύνησι ανθρώπινων νομικών κατασκευσμάτων και πώς θα ερχόταν η σωτηρία; Ήταν αναγκαία η θυσία, η θυσία του Θεού να προσλάβει σάρκα και οστά ώστε μέσα από την ανθρώπινη φύσι, νικητής κάθε αμαρτίας και πειρασμού να οδηγήσει το πλάσμα Του στην αιώνια ζωή και στη Βασιλεία Του. Χωρίς την θυσία του Θεού δεν μπορούσε να διανοηθεί κανείς μας τη σωτηρία ως πραγματικότητα.

Αδελφοί μου αλήθεια  το είπε ο Κύριος πως το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο αλλά για τον άνθρωπο που ακολουθεί με τον Σταυρό του τον Κύριο στην οδό του Μαρτυρίου της Αλήθειας. Στις συνθήκες αυτές η τύφλωσι των καρδιών των νομοδιδασκάλων  δεν μπορεί να διακρίνει την Θεϊκή παρουσία πίσω από τη θεραπεία της γυναίκας της περικοπής. Δεν τους αφήνει ο εγωισμός να συνειδητοποιήσουν ότι το τέλος του Νόμου είναι ο Ουρανός και όχι το άτομό τους. Αυτή είναι η εξήγησι χωρίς την οποία εξομοιώνεται όποιος τηρεί το γράμμα του Νόμου για την αργία του Σαββάτου με εκείνον που την αργία την χρησιμοποιεί για να δείξει πόσο περισσότερο δούλος της αμαρτίας και της αποστασίας μπορεί να γίνει. Ας προσέξουμε μήπως ψάχνοντας για το πνεύμα πίσω από το γράμμα περάσουμε στο άλλο άκρο και εντοπίσουμε το...οινόπνευμα και το γλυκό(;) πόμα της λησμονιάς του Θεού που ζητά τη ζωή μας για να την κάνει Ζωή.  

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως