Και το θαύμα συνεχίζεται... - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Και το θαύμα συνεχίζεται...

Κυριακή του Παραλύτου

Ποιός δεν θα αισθανόταν συγκινημένος και υπερήφανος όταν βιώσει τί μεγάλο προνόμιο είναι η αλήθεια του Ιησού; Είναι ένα πραγματικό θαύμα, ένα ταξείδι, ένα ατέλειωτο όνειρο η ζωή και η συμπόρευσι μαζύ Του! Τώρα που ο ιδρώτας της αγωνίας στέγνωσε και οι ήχοι από τα μαστίγια και τα ραπίσματα σιώπησαν, τώρα που οι εμπαιγμοί και οι ειρωνίες φιμώθηκαν, τωρα που η ανάκρισι και οι βλασφημίες τελείωσαν, τώρα που ο Ναός ξαναοικοδομήθηκε με νέο άρραφο καταπέτασμα, τώρα που τα μύρα έκαναν ευωδιαστή την ανοιξιάτικη φύσι, τώρα που η  λευκή σινδόνη σκέπασε το περίβλημα των αμαρτιών μας, τώρα που αποδείχτηκε πως το μίσος του κόσμου για την Αλήθεια έπεσε στο κενό...του Τάφου και η καινή Ζωή ανέτειλε για όλους τί άλλο να περιμένει κανείς για να γιορτάσει; Με θαύματα γέμισε ο άνθρωπος μα μεγαλύτερο είναι η πίστι;

Στις Πράξεις των Αποστόλων που τέλος δεν έχουν καθώς δεν τέλειωσε ούτε πρόκειται να τελειώσει η ζωή των Χριστιανών περιγράφονται δυο ακόμη θαύματα του Πέτρου. Περιοδεύοντας οι Απόστολοι και κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού ενίσχυαν το φρόνημα των πιστών με θαύματα τόσο σπουδαία ώστε εξέπλητταν όσους έρχονταν σε επαφή μαζύ του. 'Ομως τα θαύματα αυτά, όπως και του Παραλυτικού της Ευαγγελικής περικοπής, δεν είχαν σκοπό την βίαιη προσαγωγή των ανθρώπων στην πίστι του Ιησού αλλά στην απόδειξη ότι αφ' ενός όπου θέλει ο Θεός νικιούνται οι όροι της φύσης και από την άλλη ότι η παρουσία του Χριστού συνεπάγεται πάντοτε το αγαθό χωρίς να αποκλείεται η ευεργετική παρουσία Του πίσω από μία δοκιμασία. Με τα θαύματα εξ άλλου ενισχυόταν, τουλάχιστον στην αρχή, και το φρόνημα των ίδιων των Αποστόλων οι οποίοι διαπίστωναν ότι οι υποσχέσεις του Διδασκάλου τους εκπληρώνονταν η μία μετά την άλλη.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο ενοικούσε στους Μαθητές και τους αποκάλυπτε και ωρίμαζε και έδινε μορφή στην Αλήθεια του Ιησού, τους είχε εφοδιάσει με τέτοιου είδους χαρίσματα ώστε τα σωματικά θαύματα προς τους ανθρώπους μόνο πρόσκαιρα επηρέαζαν τους "δράστες" τους. Διότι το μεγαλύτερο θαύμα που γεύονταν είναι η διαρκής παρουσία του Κυρίου στην κλάσι του άρτου όταν δηλαδή συγκεντρωμένοι γύρω από το ψωμί και το κρασί θυμόντουσαν τον Ιησού, τη ζωή, τα εκούσια παθήματά Του, την Ανάστασι και την Ανάληψι και κάνοντας ό, τι και Εκείνος Τον είχαν ανάμεσά τους, Τον αισθάνονταν εκεί παρόντα. Τί ανώτερο από αυτό; Η καρδιά τους βίωνε τα υψηλά, με τα χαμηλότερα απλώς συγκατέβαιναν στην ανθρώπινη ασθένεια και αδυναμία. 

Θαύματα γίνονται και θα γίνονται πάντοτε. Το σημαντικότερο, όμως, για εμάς του Ορθοδόξους είναι το θαύμα της αληθινής πίστης! Ότι δηλαδή ο Κύριος, μέσα στην Πρόνοιά Του, μας επεφύλαξε την αγία αυτή δωρεά και την πολύτιμη ευθύνη να ανήκουμε στο ένα και μοναδικό Σώμα Του, στην Εκκλησία Του. Μέσα σε Εκείνην το Πνεύμα πνει και διανέμει τα χαρίσματά του τα οποία κλήρος και λαός τα διαχειρίζονται ανάλογα με τις γραμμές που έχει ορίσει αυτή η ίδια η Εκκλησία. Ο Θεσμός Της παρατεινόμενος στους αιώνες σαν την Κιβωτό στην τρικυμία του κόσμου που καταποντίζει ό τι αγαθό, είναι το θαύμα των θαυμάτων ενώ η Θεολογία που σκορπίζει είναι η ιερώτερη ευεργεσία. Διότι η Θεολογία, η γνώσι του Θεού από την ψυχή που ζητεί το έλεός Του, εντοπίζεται μόνο μέσα στη Θεία Ευχαριστία έτσι όπως μας την παρέδωσε Εκείνος. Μαζύ μας πάντα, επεκτεινόμενος στους χρόνους άχρονος Θεός, εν χρόνω Θεάνθρωπος, γίνεται το θαύμα που συνεχίζεται στη ζωή των ανθρώπων που μέσα στο Σώμα και το Αίμα Του βρίσκουν το αληθινό νόημα, Εκείνον, το μέγα έλεος.

Δόξα σοι, Ευεργέτα Κύριε, δόξα σοι!

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως